سیاهچاله گرسنه به طور منظم تکه های ستاره ای به اندازه یک سیاره را می‌ بلعد!

ستاره ای شبیه به خورشید در کهکشانی نزدیک به ما، به آرامی توسط یک سیاهچاله نسبتاً کوچک در حال بلعیده شدن است. یک بیانیه مطبوعاتی نشان می‌دهد که اگرچه این یک سیاهچاله کوچک است، اما بسیار فعال بوده و هر بار که ستاره از نزدیکی آن عبور می‌کند، جرمی معادل سه زمین را می‌بلعد! اخترشناسان دانشگاه لستر بر این باورند که این کشف یک “حلقه مفقود” در دانش ما از سیاهچاله‌هایی است که با ستاره‌ها تعامل دارند و آنها را مختل می‌کنند.

سیاه چاله ای که یک ستاره را می بلعد!

مشاهدات جدید نشان می‌دهد که ممکن است تعداد زیادی از ستاره‌های کشف نشده وجود داشته باشند که به تدریج توسط یک سیاهچاله قرارگرفته در نزدیکی آنها بلعیده می‌شوند.

تیم پشت این اکتشاف توسط آژانس فضایی بریتانیا و شورای تأسیسات علم و فناوری بریتانیا (STFC) پشتیبانی شده است. یافته‌های این تیم در مجله Nature منتشر شده است.

ستاره شناسان این ستاره را به لطف فلاش پرتو ایکس درخشانی که از مرکز کهکشان نزدیک به فاصله 500 میلیون سال نوری از ما به نام 2MASX J02301709+2836050 ساطع می شود، کشف کردند.

کهکشانی به نام سویفت J0230 توسط ابزار جدیدی که توسط اخترشناسان برای رصدخانه نیل گرلز سویفت ساخته شده بود، مشاهده شد. برخلاف انتظار، آنها دریافتند که این کهکشان به مدت 7 تا 10 روز به شدت می‌درخشد و سپس ناگهان خاموش می‌شود. مشاهدات بعدی نشان داد که این فرآیند تقریباً هر 25 روز یک‌بار تکرار می‌شود.این نوع تابش‌های سویفت J0230 قبلاً هرگز دیده نشده بود.

همچنین پیش از این رفتار مشابهی در پدیده‌هایی که به عنوان فوران های شبه تناوبی و گذرای دوره ای هسته ای شناخته می‌شوند مشاهده شده است. در هر دوی اینها، یک ستاره موادی دارد که به تدریج توسط یک سیاهچاله از بین می‌رود. با این حال، آنها به دلیل منظم بودن انتشار و همچنین نوع تشعشعات الکترومغناطیسی که عمدتاً از فوران ساطع می‌شوند، توسط اشعه ایکس یا نور نوری از هم تشخیص داده می‌شوند.

اما رفتار Swift J0230 جایی بین این دو قرار دارد، به این معنی که احتمالاً یک “حلقه گمشده” در دانش ما از برهم کنش های سیاه چاله ها و ستاره ها را تشکیل می‌دهد.

تحقیق در مورد “حلقه گمشده”

ستاره شناسان با استفاده از مدل های فوران های شبه تناوبی و گذراهای دوره ای هسته ای به عنوان راهنما، دریافتند که این اتفاق در Swift J0230 احتمالاً توسط ستاره ای به اندازه خورشید ما در مداری بیضوی به دور یک سیاهچاله کم جرم در مرکز کهکشانش ایجاد شده است.

تخمین زده می شود که این سیاهچاله تقریباً 10000 تا 100000 برابر جرم خورشید، جرم داشته باشد که برای یکی از غول های کیهانی نسبتاً کوچک است. به عنوان یک نقطه مرجع، تخمین زده می‌شود که سیاهچاله عظیم در مرکز کهکشان راه شیری، یعنی *Sagittarius A، جرمی معادل 4 میلیون خورشید داشته باشد!

همچنین مشاهده شده که هر بار که ستاره به سیاهچاه نزدیک می شود، ماده ای معادل جرم سه زمین توسط سیاهچاله خورده می‌شود. وقتی مواد به درون سیاه‌چاله کشیده می‌شوند، تا حدود 2 میلیون درجه سانتی‌گراد گرم شده و حجم عظیمی از اشعه ایکس را منتشر می‌کنند.

دکتر راب آیلز-فریس، یکی از اخترشناسان دانشگاه لستر در این مطالعه، گفت:

در بیشتر منظومه‌هایی که در گذشته دیده‌ایم، ستاره کاملاً از بین رفته است. اما Swift J0230 افزودنی هیجان‌انگیزی به کلاس ستارگان نیمه مختل است زیرا به ما نشان می‌دهد که دو دسته از این اجرام که قبلاً پیدا شده‌اند واقعاً به هم ارتباط دارند و سیستم جدید حلقه گم شده را به ما می‌دهد.

دکتر کیم پیج، یکی دیگر از ستاره شناسانی که روی تجزیه و تحلیل داده های این مطالعه کار کرده است نیز گفت:

با توجه به اینکه Swift J0230 را ظرف چند ماه پس از فعال کردن ابزار جدید شکار گذرا پیدا کردیم، انتظار داریم که تعداد بسیار بیشتری وجود داشته باشد. اجرامی از این دست، منتظر کشف شدن هستند.

منبع: Interestingengineering