سیاهچاله ها به دلیل گرانش بسیار زیادشان شناخته می‌شوند چراکه آنها می توانند ستاره ها، سیارات و حتی دیگر سیاهچاله ها را ببلعند. اما آیا یک سیاهچاله می تواند کل هستی را تکه تکه از بین ببرد؟ برای پاسخ به این سوال با اِروتِک همراه باشید.
سیاهچالهها ستاره‌های سابقاً پرجرمی هستند که دوباره به درون خود فرو ریخته‌اند تا به‌طور غیرقابل درکی متراکم شوند، به حدی که حتی نور نیز نمی‌تواند از آنها بگریزد. گاوراو خانا، فیزیکدان و متخصص سیاهچاله در دانشگاه رود آیلند، گفت:
این ایده که یک سیاهچاله می تواند جهان را ببلعد، مبتنی بر این تصور غلط است که آنها مانند خلاء کار می‌کنند و فضا را به سمت خود می‌مکند. اما در حقیقت اینطور نیست.
خانا در ادامه افزود:
آنها فقط چیزهایی را می‌بلعند که بسیار نزدیک آنها باشند. در واقع، سیاهچالهها فقط می‌توانند اجسامی را ببلعند که در “افق رویداد” آنها قرار می‌گیرند؛ نقطه‌ی بدون بازگشت سیاهچالهها که برای فرار از آن، هیچ راه گریزی وجود ندارد.
برای مثال، افق رویداد برای یک سیاهچاله به جرم خورشید تنها 3 کیلومتر امتداد دارد. او گفت،
برای سیاهچاله ای با جرم زمین، افق رویداد فقط چند سانتی‌متر خواهد بود، مانند “اندازه انگشت شست”.
البته گرانش یک سیاهچاله همچنان بر ستارگان و سیارات اطراف تأثیر می‌گذارد و حتی ممکن است باعث شود که آنها مانند سیاهچاله در مرکز کهکشان راه شیری به دور خود بچرخند، اما قطعاً آنها را نمی‌بلعد.
پل دیلینی، استاد نجوم دانشگاه یورک، مثال زیر را در مقاله‌ای برای وب سایت این دانشگاه آورده است:
اگر خورشید خودمان (به‌طور معجزه آسایی) به سیاه چاله‌ای با جرم مشابه تبدیل شود، سیاره ما هیچ تغییری در نیروی گرانشی وارده حس نمی‌کند و روی همان مدار قبلی حرکت خود را ادامه می‌دهد. البته قطعاً آن زمان، زمین بسیار تاریک و بسیار سرد می‌شود، اما گرانش سیاهچاله در آن فاصله از ما نگران‌کننده نخواهد بود.
الکسی فیلیپنکو، کارشناس سیاهچاله در دانشگاه کالیفرنیا برکلی به لایو ساینس گفت:
توجه به این نکته نیز مهم است که سیاهچاله ها بسیار کوچک هستند. او گفت برای اینکه یک سیاهچاله شانس بالایی برای بلعیدن ستاره داشته باشد، ستاره موردنظر باید تقریباً مستقیماً به سمت سیاهچاله نشانه گرفته شود. با گذشت زمان، این نوع بولسه کیهانی (هدف گیری کیهانی) ممکن است رخ دهد. اما برای مثال، برای اینکه خورشید توسط سیاهچاله در مرکز کهکشان راه شیری بلعیده شود، “مدت زمان بسیار زیادی” طول می‌کشد تا مدار ستاره دقیقاً درست با سیاهچاله همراستا شود.
حتی بزرگ‌ترین سیاهچاله شناخته‌شده در کیهان، یک تایتان کیهانی به نام TON 618، با وزن تخمینی 40 میلیارد وزن خورشید، به نظر می‌رسد که نزدیک به “حد نظری” بزرگی سیاهچالهها باشد. این محدودیت از این واقعیت ناشی می‌شود که وقتی سیاهچاله‌های بزرگ خود را روی ماده می‌گذرانند، تُن‌ها تشعشع نیز منتشر می‌کنند. در نتبجه تابش آنها گرم شده و مواد اطراف را یونیزه می‌کند و خنک شدن گاز و غبار را دشوارتر خواهد کرد و در سیاهچاله سقوط می‌کند و در نهایت سرعت تغذیه سیاهچاله را کاهش می‌یابد. این “خودتنظیمی”، از بلعیدن کل کهکشان‌ها توسط سیاهچالهها جلوگیری می‌کند، چه برسد به کل جهان.
همچنین انبساط پرشتاب جهان وجود دارد که باید در نظر گرفت. خانا گفت:
با دورتر شدن اجسام موجود در فضا، احتمال برخورد آنها با سیاهچاله و گرفتن آنها توسط یک سیاهچاله کمتر می‌شود. اگر قرار باشد یک سیاهچاله کل جهان را ببلعد، نیازمند یک تغییر عظیم در جهتی است که کیهان در آن جهت در حال حرکت است.
بنابراین حداقل در مورد سیاهچاله های غول پیکر که جهان را می‌بلعند می تواند خیالتان راحت باشد. چراکه “آنها چیزی برای نگرانی ندارند، البته مگر اینکه، جهان از قبل در داخل یک سیاهچاله قرار داشته باشد!”
منبع: Livescience
