مریخ‌نورد کنجکاوی ناسا سنگ عقیق را در مریخ کشف کرد. این ذخایر ممکن است برای کاشفان آینده مریخ نه به عنوان جواهرات بلکه به عنوان منبع بالقوه آب ارزشمند باشند.
عقیق زمانی به وجود می‌آید که آب با سنگ‌های غنی از سیلیس برخورد کرده و محلولی را تشکیل می‌دهد که در شکاف‌ها و حفره‌های سنگ ته‌نشین می‌شود. با گذشت زمان، این محلول به شکل یک توده جامد درمی‌آید که می‌تواند کدر و یا با ترکیب رنگی خیره‌کننده باشد. بیشتر منابع سنگ عقیق مربوط به استرالیا یا اتیوپی هستند، اما اکنون منبع جدیدی کشف شده است؛ مریخ!
در سراسر تصاویر قدیمی که توسط مریخ‌نورد کنجکاوی جمع‌آوری شده است، سنگ‌هایی با رنگ روشن‌تر در اطراف “هاله‌های” شکسته دیده شده‌اند که در سطح سیاره سرخ وجود دارند. نمونه‌هایی از این سنگ‌ها قبلاً توسط ابزارهای مریخ‌نورد جمع‌آوری شده بود و در مطالعه جدید، محققان دانشگاه ایالتی آریزونا این داده‌های آرشیوی را با استفاده از تکنیک‌های جدید تجزیه و تحلیل کردند.
به نظر می‌رسید که ترکیب سنگ‌ها بیشتر از سیلیس و آب (اجزای اصلی عقیق) باشد. این امر در رگه‌های مختلفی که کنجکاوی در نقاط مختلف مأموریت خود از آنها عبور کرده است، حتی در انواع بسیار متفاوت سنگ، ثابت بود.
تراویس گابریل، نویسنده ارشد این مطالعه گفت:
تحلیل جدید ما از داده‌های بایگانی‌شده، شباهت قابل‌توجهی را بین همه هاله‌های شکستگی که بعداً در مأموریت مشاهده کردیم، نشان داد. دیدن این که این شبکه‌های شکستگی بسیار گسترده و احتمالاً پر از عقیق بودند باورنکردنی بود.
این اولین بار نیست که موادی شبیه عقیق در مریخ کشف می‌شود. در سال 2008، مدارگرد شناسایی مریخ، لکه‌های بزرگ و کم‌رنگی را در چندین منطقه از سیاره سرخ شناسایی کرد که به رسوبات سیلیس هیدراته نسبت داده می‌شد. در حال حاضر، به نظر می‌رسد که این مواد گسترده‌تر از آنچه قبلا تصور می‌شد، وجود دارند.
پیامدهای یافتن عقیق در مریخ فراتر از تزئینات برای فضانوردان آینده است. این کشف برای اولین بار نشان می‌دهد که آب در مریخ بسیار بیشتر از آنچه در حال حاضر تصور می‌شود وجود داشته است. حتی پس از اینکه سطح خشک شد و برای هر میکروبی که ممکن است در آنجا زندگی می‌کردند غیرقابل مهمان‌پذیر شد، شرایط زیرِ سطح، به‌طور بالقوه برای مدت طولانی‌تری قابل سکونت باقی می‌ماند. این خبر خوبی برای کنجکاوی و مریخ‌نورد جانشین آن، استقامت است که در حال حاضر در جست‌وجوی نشانه‌هایی از حیات در دهانه جزیرو (Jezero)، سایتی که سرشار از مواد شبیه عقیق است، هستند.
مفهوم دیگر این است که این عقیق می‌تواند منبع آب مفیدی برای بازدیدکنندگان انسانی آینده باشد. از آنجایی که آب در داخل یک ساختار کریستالی محکم بسته نشده است، در صورت آسیاب و گرم شدن می‌تواند از مواد آزاد شود. این تیم تخمین زد که هاله‌ای به طول 1 متر می‌تواند تا 5.7 لیتر آب در بالای 0.3 متر از سطح داشته باشد.
این تحقیق در مجله “تحقیقات ژئوفیزیکی: سیارات” منتشر شده است.
منبع: Newatlas
