تلسکوپ فضایی هابل به‌تازگی منظره‌ای خیره‌کننده از قلب کهکشان تراینگولم M33 (کهکشان مثلثی) را ارائه داده و روند پر جنب و جوش تشکیل ستاره‌ها و ویژگی‌های ساختاری منحصر‌به‌فرد آن را آشکار کرده است.
کهکشان M33 علی‌رغم اینکه کوچکتر از کهکشان راه شیری بوده و فاقد برآمدگی مرکزی یا یک سیاهچاله بسیار پرجرم است، یک کارخانه ستاره‌سازی پُرکار محسوب می‌شود که با سرعتی ده برابر کهکشان همسایه خود، آندرومدا، ستاره تولید می‌کند. تصویر ثبت‌شده خطوط هیدروژن یونیزه شده مایل به قرمز و غبار تیره را نشان داده و وضعیت این کهکشان را به عنوان یکی از معدود مواردی که می‌توان ستارگان منفرد را در آن شناسایی کرد، برجسته می‌کند. آینده M33 دارای درامی بالقوه و عجیب است چراکه ممکن است با کهکشان راه شیری و آندرومدا برخورد کند!
مسیه 33؛ کهکشان تراینگولم!
این منظره از تلسکوپ فضایی هابل ناسا به مرکز کهکشان مارپیچی مسیه 33 (M33) که به کهکشان تراینگولم نیز معروف است فرو می‌رود.
M33 در صورت فلکی تراینگولم که شکلی شبیه به مثلث دارد، واقع شده و از لحاظ اندازه تقریباً نصف کهکشان راه شیری است. این کهکشان پس از کهکشان آندرومدا (M31) و کهکشان راه شیری، سومین عضو بزرگ گروه محلی کهکشان‌ها محسوب می‌شود.
تشکیل ستاره در M33
M33 به عنوان کانون تولد ستارگان شناخته شده است و با سرعتی 10 برابر بیشتر از میانگین همسایه خود، کهکشان آندرومدا به تشکیل ستارگان مشغول است. جالب اینجاست که بازوهای مارپیچی منظم M33 برهمکنش کمی با دیگر کهکشان‌ها نشان می‌دهند، بنابراین تولد سریع ستاره‌ای آن همچون بسیاری از کهکشان‌های دیگر از برخورد کهکشانی تغذیه نمی‌کند. این کهکشان حاوی مقدار زیادی گرد و غبار و گاز برای تشکیل تعداد زیادی از ستارگان و ابرهای هیدروژنی یونیزه شده است. این منطقه با نام H-II نیز شناخته می‌شود که ستارگان عظیمی در آن شکل می‌گیرند. محققان شواهدی ارائه کرده‌اند که نشان می‌دهد ستارگان با جرم بالا در برخورد بین ابرهای مولکولی عظیم در M33 در حال شکل‌گیری هستند.
این تصویر از ابرهای متمایل به قرمز که شامل هیدروژن یونیزه شده می‌باشد با خطوط تاریک غبار گرفته احاطه شده است. دانه‌دانه بودن ظاهری تصویر در واقع انبوهی از ستاره‌های بی شمار است. M33 یکی از 100 کهکشانی است که به اندازه کافی در نزدیکی ما قرار دارد تا تلسکوپ‌هایی مانند هابل بتوانند ستاره‌های منفرد آن را شناسایی کنند، همانطور که در این تصویر مشهود است!
ویژگی‌های ساختاری منحصر به فرد M33
M33 فاقد برآمدگی مرکزی بوده و هیچ مدرکی دال بر وجود یک سیاهچاله کلان پرجرم در هسته آن وجود ندارد. این مورد کمی عجیب است زیرا اکثر کهکشان‌های مارپیچ دارای یک برآمدگی مرکزی هستند که از ستارگان متراکم تشکیل شده، همچنین اکثر کهکشان‌های بزرگ سیاهچاله‌هایی بسیار پرجرم در مرکز خود دارند. کهکشان‌هایی با این نوع ساختار، «کهکشان‌های صفحه‌ای خالص» نامیده می‌شوند و مطالعات نشان می‌دهد که حدود 15 تا 18 درصد کهکشان‌های جهان را تشکیل می‌دهند.
M33 ممکن است ظاهر ساده و وضعیت دست نخورده خود را به شکلی دراماتیک از دست بدهد، زیرا در مسیر برخورد احتمالی با کهکشان آندرومدا و کهکشان راه شیری قرار دارد. این تصویر به عنوان بخشی از بررسی M33 در تلاش برای کمک به اصلاح نظریه‌هایی درباره موضوعاتی مانند فیزیک محیط بین ستاره‌ای، فرآیندهای تشکیل ستاره و تکامل ستاره‌ای ثبت شده است.
منبع: Scitechdaily
