ستاره‌شناسان یک جت رادیویی عظیم و دوشاخه به طول ۲۰۰ هزار سال نوری را از یک اختروش کشف کرده‌اند که زمانی‌که جهان تنها ۱.۲ میلیارد سال سن داشت، وجود داشته است. این کشف پیشگامانه که با استفاده از تلسکوپ‌های متعدد از جمله LOFAR و Gemini North انجام شده، فرضیات قبلی در مورد اختروش‌های اولیه را به چالش می‌کشد.

جهان مملو از غبار است و تصویر جدید و خیره‌کننده‌ای از تلسکوپ فضایی هابل به خوبی نشان می‌دهد که این غبار چقدر اهمیت دارد. این تصویر، ابرهای چرخان گاز و غبار را در نزدیکی سحابی رتیل، منطقه‌ای وسیع ستاره‌ساز درون ابر ماژلانی بزرگ به نمایش می‌گذارد.

این ساختار آسمانی که به برج تاریک لقب گرفته، حدود ۵۰۰۰ سال نوری از زمین در صورت فلکی جنوبی عقرب (عقرب) قرار دارد. این یک مهد ستاره‌ای بوده که حاوی دسته‌های متراکم گاز و غبار است که به تدریج در حال فروپاشی برای تشکیل ستارگان جدید هستند.

دانشمندانی که از داده‌های ماموریت گایا (Gaia) متعلق به آژانس فضایی اروپا استفاده می‌کنند، کشف بزرگی انجام داده‌اند: یک سیاره‌ی فراخورشیدی عظیم و یک کوتوله قهوه‌ای! این اولین بار است که یک سیاره صرفاً از طریق توانایی گایا در تشخیص “تزلزل” گرانشی کوچکی که در ستاره‌ی میزبان خود ایجاد می‌کند، شناسایی شده است.

مدارگرد خورشیدی نشان داده است که جت‌های کوچک و مویی‌شکل در حفره‌های تاجی خورشید، مسئول باد خورشیدی سریع و حتی آهسته هستند. دانشمندان اکنون تأیید کرده‌اند که این انفجارهای گذرای انرژی، ذرات باردار را به فضا پرتاب می‌کنند و در نهایت یک راز دیرینه درباره قدرت خورشید را روشن کرده‌اند.

در سال ۲۰۰۱، دنیس تیتو به اولین گردشگر فضایی در تاریخ بشر تبدیل شد، اولین انسانی که صرفاً به خاطر خواست و توانایی مالی‌اش به فضا سفر کرد. شاید خیلی از افراد دوست داشته باشند روزی جای او باشند، اما چقدر احتمال دارد که بتوانیم در طول زندگی‌مان به فضا سفر کنیم؟ این سفر چگونه خواهد بود؟ برای بررسی این سوالات با اِروتِک همراه باشید.

زیردریایی‌ها به ابزاری ارزشمند برای مطالعه چگونگی سازگاری انسان با محیط‌های شدید، از اعماق اقیانوس تا فضای بیرونی، تبدیل می‌شوند. آژانس فضایی اروپا (ESA)، آژانس فضایی پرتغال و نیروی دریایی پرتغال از زیردریایی‌ها برای شبیه‌سازی چالش‌های انزوا و حبس که در طول ماموریت‌های فضایی با آن مواجه می‌شوند، استفاده می‌کنند.

گروهی از محققان، به رهبری دکتر صوفیا شیخ از مؤسسه SETI و همکاری با پروژه شناسایی نشانه‌های فناوری جوی و مرکز اطلاعات فرازمینی پن استیت، به بررسی یک سوال جذاب پرداختند: اگر یک تمدن بیگانه فناوری مشابه ما داشته باشد، آیا می‌توانند زمین و نشانه‌های فعالیت انسان را شناسایی کنند؟ اگر چنین است، چه سیگنال‌هایی برجسته خواهند بود و تا چه فاصله‌ای می‌توانند دیده شوند؟

دانشمندان یک روش پیشگامانه با استفاده از لرزه‌شناسی خورشیدی برای اندازه‌گیری کدورت تابشی خورشیدی در شرایط شدید توسعه داده‌اند. این رویکرد نوآورانه، نه‌تنها شکاف‌های موجود در درک ما از فیزیک اتمی را برجسته کرده، بلکه یافته‌های تجربی اخیر را نیز تأیید می‌کند. این پیشرفت‌ها، امکانات جدید و هیجان‌انگیزی را هم در اخترفیزیک و هم در فیزیک هسته‌ای باز می‌کنند.

تلسکوپ فضایی هابل ناسا تصویری خیره‌کننده از یک ابرنواختر و کهکشان میزبان آن، LEDA 132905، ثبت کرده است. این کهکشان دوردست که در صورت فلکی حجار یا سنگ تراش (Sculptor) قرار داشته، بیش از ۴۰۰ میلیون سال نوری از ما فاصله دارد.