هر شیشه عسل نشان‌دهنده طعمی از آن ناحیه است. عطر و طعم شیرین آن به گل‌هایی که زنبورها در منطقه انتخاب می‌کنند، وابسته است. اما یک مطالعه جدید از دانشگاه تولین نشان می‌دهد که عسل می‌تواند اطلاعاتی درباره آلودگی‌های محلی را نیز ارائه دهد!
این تحقیق که در مجله Environmental Pollution منتشر شده، 260 نمونه عسل از 48 ایالت آمریکا را برای ردپای شش فلز سمی بررسی کرده است؛ آرسنیک، سرب، کادمیوم، نیکل، کروم و کبالت. هیچ‌یک از نمونه‌ها بر اساس مصرف معمول یک قاشق غذاخوری در روز، حاوی سطح غیرایمن این فلزات نبودند. علاوه بر این، غلظت‌های فلزات در ایالات متحده عموماً پایین‌تر از میانگین جهانی بود. به هر حال دانشمندان مقادیر متفاوت از این فلزات را در عسل‌های تولیدشده هر ناحیه آشکار کردند. بالاترین سطح آرسنیک در عسل از ایالت‌های شمال غربی اقیانوس آرام (اورگان، آیداهو، واشنگتن و نوادا) مشاهده شد. در جنوب شرقی آمریکا (لوئیزیانا و می‌سی‌سی‌پی)، بالاترین میزان کبالت گزارش شد و همچنین دو مورد از سه نمونه‌ای که بالاترین میزان سرب را داشتند، از کرولاینا بودند.
این مطالعه نشان می‌دهد که عسل می‌تواند علاوه بر یک منبع غذایی، به عنوان ابزاری برای نظارت بر آلودگی محیط زیست نیز استفاده شود.
زنبورها به عنوان نمونه‌گیرهای غیرفعال (پَسیو) آلودگی محیطی
تودروس گودبو، نویسنده اصلی مطالعه و استادیار علوم بهداشت محیط در دانشکده بهداشت عمومی و پزشکی استوایی سلیا اسکات ودرهد در دانشگاه تولین، اظهار داشت:
زنبورها به عنوان نمونه‌گیرهای غیرفعال عمل می‌کنند و در هنگام تغذیه، آلاینده‌هایی از هوا، آب و گیاهان را جمع‌آوری می‌کنند. این آلاینده‌ها وارد عسل می‌شوند و تصویری از آلودگی محیطی یک منطقه را به ما ارائه می‌دهند.
این تحقیق نخستین مطالعه‌ای است که عسل را از سراسر ایالات متحده برای حضور فلزات سمی آزمایش کرده و تنها از عسل‌هایی که منبع آن‌ها مشخص بوده استفاده کرده است.
محققان فقط توانستند درباره علل احتمالی الگوهای آلودگی حدس و گمان بزنند. سطوح بالای آرسنیک که در واشنگتن (170 میکروگرم در کیلوگرم)، اورگان (130 میکروگرم در کیلوگرم)، و آیداهو (47.8 میکروگرم در کیلوگرم) یافت شد، ممکن است به آلودگی ناشی از استفاده تاریخی از آفت‌کش‌ها در کشاورزی یا منابع صنعتی اشاره کند. حضور بالاتر سرب در عسل‌های کرولاینای شمالی و جنوبی (به ترتیب 451 و 76.8 میکروگرم در کیلوگرم) ممکن است ناشی از فعالیت‌های معدن، خاک آلوده به بقایای سرب از سوخت‌های سرب‌دار و رنگ‌های قدیمی، یا احتراق سوخت هواپیماهای سرب‌دار باشد.
برای اتصال قطعی آلودگی یافت‌شده در عسل به منابع آن، تحقیقات بیشتری لازم است. گودبو بیان کرد که امیدوار است این یافته‌ها تحقیقات بیشتری درباره منابع آلودگی فلزات سمی را تحریک کند و افزود:
آلودگی‌ها ممکن است شامل مقادیر بیشتری از این فلزات نسبت به آنچه در عسل زنبورها یافت می‌شود، باشند.
او ادامه داد:
آنچه ما یافتیم نشان می‌دهد که این روش می‌تواند یک شاخص مناسب برای شناسایی الگوهای آلودگی منطقه‌ای باشد. اما هنوز چیزهای زیادی وجود دارد که ممکن است از زنبورها درباره آلاینده‌های موجود در محیط و ارتباط آن‌ها با نتایج سلامتی جوامع محلی یاد بگیریم.
منبع: Scitechdaily
