یک درمان دوره‌ای ماهانه که به‌تازگی بر روی موش‌ها انجام شده، نه تنها توانست طول عمر آنها را افزایش دهد، بلکه به آنها کمک کرد تا سلامت و شادابی خود را تا سنین بالا حفظ کنند.
محققان دریافتند که از بین بردن سلول‌های التهابی از موش‌ها در پایان هر ماه که از دوره میانسالی آغاز می‌شود، نه تنها طول عمر آنها را افزایش می‌دهد، بلکه سلامت قلب و عملکرد فیزیکی کلی آنها را نیز بهبود می‌بخشد. این روش، نویدبخش افزایش دوره سلامتی با افزایش سن موش‌ها است و به‌طور بالقوه به درمان‌های جدید پیری برای انسان اشاره می‌کند.
همه می‌خواهند تا سنین پیری زندگی کنند، اما هیچ‌کس نمی‌خواهد فرسوده شود. اکنون، محققان دانشگاه کنکتیکت نشان داده‌اند که با کمک این درمان می‌تواند عمر و قدرت بدنی را تا پایان زندگی افزایش داد.
حتی با افزایش طول عمر انسان در قرن گذشته، اکثر افراد در دهه آخر زندگی دچار کاهش جدی سلامتی می‌شوند. بیماری‌های مزمن مانند سرطان، دیابت یا بیماری‌های قلبی عروقی ممکن است آغاز شده که به دنبال خود مشکلاتی همچون ضعف به‌وجود می‌آورند. بسیاری از مداخلات می‌توانند طول عمر را افزایش داده، اما لزوماً به بهبود سلامتی منجر نمی‌شوند و هیچ‌کس نمی‌خواهد سال‌های آخر یک زندگی طولانی‌مدت را در ضعف و ناتوانی بگذراند.
اما این سقوط آرام ممکن است اجتناب‌ناپذیر نباشد. در شماره 6 اوت (16 مرداد) مجله متابولیسم سلولی، مینگ ژو، متخصص پیری دانشکده پزشکی UConn، توضیح می‌دهد که چگونه گروهی از موش‌ها با دریافت درمان‌های ماهانه، 9 درصد بیشتر عمر کرده یا حدود 79 روز اضافی زندگی کردند. اما نکته قابل‌توجه این نبود که موش‌ها بیشتر عمر می‌کردند، بلکه این بود که توانستند سریع‌تر راه بروند و اشیاء را با قدرت بیشتری نسبت به موش‌های هم‌سن‌وسال درمان‌نشده‌ی خود در دست بگیرند. در انسان، پایین آمدن سرعت راه رفتن و ضعف در به دست گرفتن اشیاء با افزایش شکنندگی کلی ارتباطی تنگاتنگ دارد. موش‌های تحت درمان، قدرت و سرعت راه رفتن خود را در طول دوره درمان تا پایان عمر حفظ کردند.
روش تحقیق تفصیلی
این تحقیق به دلیل اندازه‌گیری دقیق و ثبت سوابق مورد نیاز، بسیار حائز اهمیت است. بیشتر آزمایش‌ها روی موش‌ها، با توجه به سلامتی و طول عمر، یک نقطه پایانی مشخص در زمان انتخاب می‌کنند – 18 یا 24 ماه – و تأثیر درمان را در آن نقطه پایانی خاص اندازه‌گیری می‌کنند. اما ژو، به همراه محقق پسادکترا بین‌شنگ وانگ، لیچائو وانگ و همکارانشان، سلامت، قدرت گرفتن و سرعت راه رفتن را همراه با مجموعه‌ای از معیارهای دیگر، از زمانی که موش‌ها 20 ماهه بودند (معادل 60 سالگی انسان‌ها) هر ماه تا زمان مرگ اندازه‌گیری کردند.
برخی از موش‌ها تا 43 ماه عمر کردند. با انجام این کار، آنها می‌توانند عملکرد فیزیکی و تغییرات کلی سلامت هر موش را در طول دوره درمان ارزیابی کنند. از آنجایی که هر موش در سن متفاوتی مرده است، این رویکرد همچنین به تیم ژو اجازه می‌دهد تا وضعیت سلامتی را در زمان منتهی به مرگ ارزیابی کنند که اغلب نشان‌دهنده ضعیف‌ترین و بیمارترین مرحله زندگی است.
آنها دریافتند که حتی اگر موش‌های تحت درمان در زمان مرگ مسن‌تر بودند، عملکرد فیزیکی و ضعف کلی آنها بهتر از موش‌های کنترل در آخرین مرحله زندگی بود.
ژو، استادیار دانشگاه، می‌گوید:
همه ما از این یافته بسیار هیجان‌زده هستیم، زیرا نشان می‌دهد که ما نه تنها طول عمر را افزایش می‌دهیم، بلکه در واقع طول یک زندگی همراه با سلامتی را در موش‌ها افزایش می‌دهیم، که یک هدف کلیدی در زمینه پیری است.
محققان از دو گروه موش استفاده کردند؛ یک گروه درمان‌های ماهانه برای حذف سلول‌های التهابی از بافت‌های خود دریافت کردند. گروه کنترل این کار را انجام نداد. “سلول‌های التهابی” به عنوان سلول‌هایی تعریف می‌شوند که به‌طور فعال ژن خاصی به نام p21 را تولید می‌کنند.
این تیم که شامل محققانی از UConn Health، دانشگاه تگزاس، Cedars-Sinai، آزمایشگاه جکسون برای پزشکی ژنومیک و کالج دندانپزشکی UNMC است، دریافتند که درمان‌های ماهانه طول عمر موش‌ها را افزایش می‌دهد، بهطوریکه مسن‌ترین موش‌های تحت درمان تا 43 ماه عمر کردند (معادل حدود 130 سال برای انسان). همچنین طول عمر متوسط در نتیجه‌ی این درمان افزایش یافته بود، بهطوریکه متوسط موش‌های تحت درمان، عمری طولانی‌تر و سالم‌تر از موش‌های درمان‌نشده داشتند.
محققان اکنون در حال کار روی راهی برای ترجمه نتایج خود برای انسان هستند. اگر این درمان برای انسان نیز مؤثر باشد، معادل 8 تا 10 سال دیگر دوره‌ی پیریرا می‌توانیم در سلامت بگذرانیم.
منبع: Scitechdaily
