چه زمانی آنتن‌های بزرگ گوشی‌های همراه حذف شدند؟!

اگر روزهای اولیه‌ی گوشی‌های موبایل را به خاطر داشته باشید، حتماً آن آنتن‌های بزرگ و حجیمی که بخشی از ظاهر متمایز آن‌ها بودند را به وضوح به یاد می‌آورید. امروزه داشتن یک آنتن خارجی برای یک گوشی جدید نه تنها غیرقابل تصور، بلکه غیرضروری است. پس دقیقاً چه زمانی این آنتن‌ها کنار گذاشته شدند؟! با اِروتِک همراه باشید.

چرا گوشی‌ها قبلاً آنتن‌های بزرگ داشتند؟

اولین گوشی‌های همراه، آنتن‌های خارجی بسیار برجسته‌ای داشتند که اغلب قابلیت تاشو یا کشویی بودند. این‌ها نتیجه‌ی محدودیت‌های مختلف فناوری در آن زمان بود. این گوشی‌ها با شبکه‌های نسل اول (1G) کار می‌کردند که آنالوگ بودند و منحصراً برای مکالمات صوتی استفاده می‌شدند. آن‌ها در فرکانس‌های پایین‌تر، معمولاً حدود 800 تا 900 مگاهرتز، کار می‌کردند، به این معنی که طول موج‌های بلندتری داشتند و در نتیجه به آنتن‌های بزرگ‌تر نیاز داشتند.

علاوه بر این، طراحی آنتن‌ها ابتدایی‌تر بود و زیرساخت‌ها نیز کمتر توسعه یافته بودند. پوشش شبکه، به ویژه در مناطق دورتر از مناطق پرجمعیت، بسیار ضعیف‌تر بود. نتیجه اغلب کیفیت تماس پایین و قطع شدن زیاد تماس‌ها بود. آنتن‌های بزرگ‌تر تلاشی برای رفع این مشکل بودند.

همچنین، تقاضای واقعی مصرف‌کننده برای چیزی کوچک‌تر وجود نداشت. گوشی‌های موبایل جدید بودند، بنابراین هیچ‌کس واقعاً انتظار چیزی متفاوت را نداشت یا از آن آگاه نبود. در واقع، دستگاه‌های نسل اول بیشتر تلفن‌های داخل خودرو محسوب می‌شدند تا دستگاه‌های شخصی.

چه زمانی آنتن‌ها داخلی شدند؟

انتقال به شبکه‌های نسل دوم (2G) در دهه‌ی 90 میلادی، نقطه‌ی شروع پایان آنتن خارجی بود. گوشی‌ای که به‌طور گسترده به عنوان اولین گوشی بدون آنتن خارجی بزرگ شناخته می‌شود، توشیبا TCP-6000 است که به نام Hagenuk GlobalHandy در سال 1996 عرضه شد. البته که هنوز به آنتن نیاز داشت، اما آنتن به‌طور کامل در داخل بدنه‌ی گوشی ادغام شده بود.

نوکیا در سال 1998 با مدل 8810 وارد عمل شد، اما با 3210 در سال 1999 به اولین موفقیت واقعی در بازار عمومی دست یافت. یک سال بعد، مدل نمادین و هنوز محبوب نوکیا 3310 به دنبال آن آمد.

این تغییر به دلیل دیجیتالی شدن 2G اتفاق افتاد، که امکان سیگنال‌های تمیزتر، ظرفیت بالاتر، و سخت‌افزار کوچک‌تر را فراهم کرد. این شبکه در فرکانس‌های بالاتری کار می‌کرد، به معنای طول موج‌های کوتاه‌تر و آنتن‌های کوچک‌تر. در اواخر دهه‌ی 1990 و اوایل دهه‌ی 2000، طراحی آنتن پیشرفته‌تر شد و پوشش بهتر شبکه نیازمند توان کمتری برای حفظ سیگنال بود.

انتقال به دیجیتال همچنین امکان معرفی پیامک (SMS) و حتی اتصالات داده‌ی اولیه (و بسیار کند) را فراهم کرد و باعث تولد وب موبایل شد. گوشی‌ها به طور فزاینده‌ای تبدیل به چیزی شدند که مردم می‌خواستند همیشه همراه خود داشته باشند، بنابراین کوچک‌تر شدن به یک اولویت طراحی بسیار مهم تبدیل شد.

اما طول کشید تا ایالات متحده به‌طور کامل آنتن داخلی را بپذیرد. در حالی‌که بخش زیادی از جهان استاندارد GSM را برای 2G پذیرفته بودند، آمریکا ترکیبی از GSM و شبکه‌ی CDMA مورد حمایت ورایزون را داشت. این امر، همراه با مناطق روستایی بزرگ که پوشش شبکه در آن‌ها ضعیف‌تر باقی مانده بود، اوضاع را پیچیده کرد. با فرکانس‌های متفاوت و پوشش کمتر یکنواخت، تولیدکنندگان اغلب برای اطمینان از قابلیت اطمینان، به آنتن‌های خارجی پایبند بودند.

آنتن‌ها کوچک‌تر و قلمبه‌تر شدند، اما مدتی طول کشید تا کاملاً ناپدید شوند. تا زمان عرضه‌ی دستگاه‌هایی مانند موتورولا ریزر V3 در سال 2004، همراه با محبوبیت روزافزون بلک‌بری، آنتن‌های داخلی رایج شده بودند.

با توسعه‌ی شبکه‌ها از طریق 3G، 4G و 5G، فرکانس‌ها بالاتر رفتند و داده‌ها مهم‌تر از صدا شدند، و اندازه‌ی آنتن توانست حتی بیشتر کاهش یابد. هنگامی که آیفون در سال 2007 عصر تلفن‌های هوشمند را آغاز کرد، آنتن خارجی به یک موضوع تاریخی تبدیل شده بود.

آنتن گوشی اکنون کجاست؟

هر گوشی دارای آنتن‌های متعددی است، نه فقط برای اتصال سلولی، بلکه برای وایفای، بلوتوث، GPS و موارد دیگر. آنتن‌ها اکنون معمولاً مسطح هستند و در اطراف لبه‌های بدنه‌ی گوشی قرار می‌گیرند. گوشی‌های مدرن دارای چندین آنتن برای باندهای و فناوری‌های مختلف هستند و اگر با دقت نگاه کنید، می‌توانید آن‌ها را ببینید.

جنجال “آنتنا-گیت” که آیفون 4 را در سال 2010 تحت تأثیر قرار داد، یک شکست اولیه بود و نشان داد که طراحی آنتن داخلی چقدر می‌تواند پیچیده باشد. در آن زمان، بدنه‌ی فلزی به عنوان آنتن عمل می‌کرد، اما اگر “آن را به اشتباه نگه می‌داشتید”، می‌توانست باعث از دست دادن سیگنال شود. حتی سال‌ها بعد، آن تجربه هنوز برخی از مردم را از خرید یک آیفون جدید در روز عرضه منصرف می‌کند.

اکثر گوشی‌ها اکنون نوارهای نازکی از پلاستیک در اطراف لبه‌ها دارند که به آن‌ها “خطوط آنتن” می‌گویند. این‌ها به سیگنال‌های رادیویی اجازه می‌دهند تا از موادی مانند فلز که در غیر این صورت آن‌ها را مسدود می‌کنند، عبور کنند. شما می‌توانید آن را به وضوح در آیفون 17 ببینید، که در آن خطوط آنتن به طور تمیز در برجستگی دوربین ادغام شده‌اند. در مدل‌های آیفون 17 پرو و پرو مکس در ایالات متحده، یک پنجره‌ی آنتن بزرگ اضافی در لبه‌ی بالایی برای اتصال 5G mmWave وجود دارد که گمان می‌رود شیشه‌ای باشد.

خطوط نازک روی گوشی

ما تقریباً از نقطه‌ای در تاریخ تلفن همراه عبور کرده‌ایم که آنتن‌های داخلی برای مدت زمان بیشتری نسبت به آنتن‌های خارجی وجود داشته‌اند، در حالی‌که طراحی شیک یک گوشی مدرن آنچه در داخل است را پنهان می‌کند. و هیچ کس شکایتی ندارد. تنها جایی که احتمالاً امروز یک آنتن خارجی روی تلفن می‌بینید، در دست یک سرمایه‌دار جوان در یک فیلم دهه‌ی 80 است!

منبع: Howtogeek