زیردریایی‌ها به ابزاری ارزشمند برای مطالعه چگونگی سازگاری انسان با محیط‌های شدید، از اعماق اقیانوس تا فضای بیرونی، تبدیل می‌شوند. آژانس فضایی اروپا (ESA)، آژانس فضایی پرتغال و نیروی دریایی پرتغال از زیردریایی‌ها برای شبیه‌سازی چالش‌های انزوا و حبس که در طول ماموریت‌های فضایی با آن مواجه می‌شوند، استفاده می‌کنند.

گروهی از محققان، به رهبری دکتر صوفیا شیخ از مؤسسه SETI و همکاری با پروژه شناسایی نشانه‌های فناوری جوی و مرکز اطلاعات فرازمینی پن استیت، به بررسی یک سوال جذاب پرداختند: اگر یک تمدن بیگانه فناوری مشابه ما داشته باشد، آیا می‌توانند زمین و نشانه‌های فعالیت انسان را شناسایی کنند؟ اگر چنین است، چه سیگنال‌هایی برجسته خواهند بود و تا چه فاصله‌ای می‌توانند دیده شوند؟

دانشمندان یک روش پیشگامانه با استفاده از لرزه‌شناسی خورشیدی برای اندازه‌گیری کدورت تابشی خورشیدی در شرایط شدید توسعه داده‌اند. این رویکرد نوآورانه، نه‌تنها شکاف‌های موجود در درک ما از فیزیک اتمی را برجسته کرده، بلکه یافته‌های تجربی اخیر را نیز تأیید می‌کند. این پیشرفت‌ها، امکانات جدید و هیجان‌انگیزی را هم در اخترفیزیک و هم در فیزیک هسته‌ای باز می‌کنند.

تلسکوپ فضایی هابل ناسا تصویری خیره‌کننده از یک ابرنواختر و کهکشان میزبان آن، LEDA 132905، ثبت کرده است. این کهکشان دوردست که در صورت فلکی حجار یا سنگ تراش (Sculptor) قرار داشته، بیش از ۴۰۰ میلیون سال نوری از ما فاصله دارد.

سیارک ۲۰۲۴ YR4، به اندازه یک آسمان‌خراش، به دلیل احتمال اندک (کمی بیش از ۱ درصد) برخورد به زمین در سال ۲۰۳۲، توجه ناسا را به خود جلب کرده است. در حالی‌که این موضوع نگران‌کننده به‌نظر می‌رسد، تاریخ نشان می‌دهد که هشدارهای اولیه مشابه اغلب هشدارها، با مشاهدات بیشتر محو می‌شوند.

این فضاپیما از یک روش پیشرانش نوآورانه استفاده می‌کند؛ بادبان‌های نوری (Lightsail). این نوع بادبان‌های بازتابنده از فشار لیزرها یا نور ستاره برای راندن فضاپیما استفاده می‌کنند. این بادبان‌های فوق‌العاده نازک می‌توانند به سرعت‌هایی بی‌نظیر دست یابند. اما ساخت و آزمایش این بادبان‌ها یک کار پیچیده است.