۵ افسانه اندرویدی که همچنان از گذشته باقی مانده‌اند!

شاید باورش سخت باشد، اما اندروید رسماً بیش از پانزده سال قدمت دارد و همچنان پیش می‌رود. پلتفرم موبایل شاخص گوگل در طول سال‌ها به طور چشمگیری تکامل یافته است، هم از نظر عملکرد و هم از نظر طراحی رابط کاربری. امروز، اندروید پرکاربردترین سیستم‌عامل جهان است و تقریباً نیمی از سهم بازار سیستم‌عامل‌های جهانی را به خود اختصاص داده است.

با اینکه اندروید در سال ۲۰۲۵ یک غول سیستم‌عامل محسوب می‌شود، اما همچنان باری از تصورات قدیمی و کهنه را از ریشه‌های اولیه‌تر و خام‌تر خود به دوش می‌کشد. از برخی جهات، این چالش‌های اعتباری همچنان بر درک عمومی از این پلتفرم تا به امروز تأثیر می‌گذارند، به خصوص در مقایسه با مواردی مانند آیفون.

تعدادی از سوءتفاهم‌ها، واقعیت‌های منسوخ‌شده و نادرستی‌های آشکار اغلب در مورد اندرویدِ دوران ۲۰۲۵ نیز درست فرض می‌شوند، حتی با اینکه اغلب به‌طور مشهودی نادرست هستند. در این مطلب پنج افسانه اندرویدی خاص ذکر شده است که واقعاً باید در سال ۲۰۱۲ رها می‌شدند، جایی که حقشان بود! با اِروتِک همراه باشید.

۱. گوشی‌های گوگل با اندروید «خام» (Stock) عرضه می‌شوند!

گوشی‌های اولیه گوگل، با نام تجاری “نکسوس (Nexus)” و نسخه‌ای تقریباً “خام (Stock)” از اندروید عرضه می‌شدند. این گوشی‌های اولیه نکسوس که در اصل برای استفاده توسعه‌دهندگان در نظر گرفته شده بودند، اندروید را در شکل دست‌نخورده پروژه متن‌باز اندروید (AOSP) اجرا می‌کردند، که در تضاد شدید با بسیاری از پوسته‌های اندرویدی شخص ثالث موجود در بازار در آن زمان بود.

چندین نسل به جلو می‌رویم، و گوگل با خط تولید گوشی‌های هوشمند داخلی خود یعنی پیکسل، روی سخت‌افزار تمرکز بیشتری کرد. با وجود این سوءتفاهم دیرینه که گوشی‌های پیکسل اندروید «خام» (Stock) یا «وانیلی» (Vanilla) را اجرا می‌کنند، واقعیت این است که آنها توسط گوگل به شدت سفارشی‌سازی شده‌اند. بسیاری از ویژگی‌های پیکسل و اجزای حیاتی سیستم، همگی اختصاصی هستند و این امر لانچر پیکسل را به نوعی یک پوسته مجزا تبدیل می‌کند.

در واقع، خود اندروید «خام» AOSP این روزها به سختی قابل استفاده است. اندروید در خالص‌ترین شکل خود فاقد برنامه‌های بومی شماره‌گیر تلفن و پیام‌رسان است و شامل خدمات گوگل پلی (زیرساخت لازم برای اجرای Play Store و استفاده از برنامه‌های طراحی‌شده توسط گوگل) نیز نمی‌شود.

۲. گوشی‌های اندرویدی عکس‌های اسنپ‌چت و اینستاگرام افتضاحی می‌گیرند!

شاید یکی از فراگیرترین کلیشه‌های اندرویدی و کلیشه‌ای که همچنان در فرهنگ عامه جایگاه محکمی دارد، این ایده است که کیفیت دوربین اندروید از آیفون پایین‌تر است.

این افسانه از این واقعیت نشأت می‌گیرد که برنامه‌های رسانه‌های اجتماعی شخص ثالث مانند اسنپ‌چت (Snapchat) و اینستاگرام (Instagram) به طور سنتی هرگز از تمام قدرت دوربین یک گوشی اندرویدی استفاده نمی‌کردند. در عوض، به عنوان یک راه‌حل عمومی، آنها نمایشگر یک عکس از صفحه (Screen Capture) را بدون هیچ گونه پردازش پساعکس‌برداری، تعامل API یا بهینه‌سازی دیگری نمایش می‌دادند.

خوشبختانه، این دوران که گوشی‌های اندرویدی برای عکاسی در رسانه‌های اجتماعی نقش درجه دوم را نسبت به آیفون بازی می‌کردند، مدتی است که به پایان رسیده است. کیفیت عکس درون برنامه‌ای در گوشی‌های مدرن پیکسل و گلکسی به دلیل همکاری نزدیک‌تر بین شرکت‌ها برای بهینه‌سازی تجربه به همان روشی که در iOS انجام می‌شود، بسیار بهبود یافته است.

۳. گوشی‌های اندرویدی با تکیه بر نوآوری‌های سخت‌افزاری تعریف می‌شوند!

در گذشته، تولیدکنندگان گوشی‌های اندرویدی ماجراجو بودند. Wing ال‌جی یک صفحه‌نمایش دوم چرخان داشت، Moto Z موتورولا طراحی ماژولار داشت و U11 اچ‌تی‌سی قابلیت فشردن (Squeezable) داشت. اندروید همچنین فناوری ردیابی حرکت Soli گوگل، Surface Duo مایکروسافت با دو صفحه‌نمایش، گوشی‌های دارای صفحه‌کلید فیزیکی و موارد بسیار دیگری را تسهیل کرد.

چه خوب و چه بد، این دوران آزمایش OEMها (تولیدکنندگان تجهیزات اصلی) در چند سال گذشته کاهش یافته است. فرم فاکتور سنتی و قابل اعتماد “تخته‌ای-شکل” (slab-style) اولویت پیدا کرده است و اکنون اکثر برندها از همان فرمول اولیه گوشی دستی پیروی می‌کنند که برای جلب بیشترین جذابیت در جریان اصلی طراحی شده است.

از یک سو، دیگر دقیق نیست که اندروید را به عنوان سیستم‌عاملی برای تولیدکنندگان سخت‌افزار سرزنش کنیم که “همه چیز را به دیوار می‌زنند تا ببینند چه چیزی می‌چسبد،” اما از سوی دیگر، منجر به کاهش خلاقیت در چشم‌انداز موبایل در کل شده است. حتی گوشی‌های تاشوی اندرویدی، که زمانی در رویکرد طراحی خود نوآورانه بودند، با درجه‌ای شگفت‌آور از قابلیت پیش‌بینی، به مجموعه‌ای استاندارد از ابعاد رسیده‌اند.

۴. اندروید از نظر بصری ناخوشایند است!

هیچ راهی برای انکار وجود ندارد: نسخه‌های اولیه اندروید به قدرت بینایی حمله می‌کردند (از نظر بصری زننده بودند)! در مقایسه با سیستم‌عامل‌های معاصر آن زمان، زبان طراحی سرد و محاسباتی اندروید، نامناسب و غیرجذاب بود.

با گذشت زمان، این وضعیت تغییر کرد. ابتدا با تم‌بندی Holo الهام گرفته از فیلم ترون گوگل، سپس با Material Design اصلی و اخیراً با Material 3 Expressive بسیار زیبا و واکنش‌گرا که در سری پیکسل 10 که اخیراً عرضه شده است، معرفی شد.

اندروید ۱۶ مدرن، با جلوه‌های بصری گویا، واقعاً فوق‌العاده است. انیمیشن‌های شاداب، فیزیک پاسخگو و موتور تم‌بندی رنگی سازگار آن، همگی به صورت عالی با هم کار می‌کنند و بسیاری از کاربران نتیجه نهایی را به طراحی بصری سیستم‌عامل رقیب اپل، یعنی “شیشه مایع (Liquid Glass)”، ترجیح می‌دهند.

۵. اندروید بیشتر از iOS نیازمند مشخصات سخت‌افزاری بالا است!

در اوایل دهه ۲۰۱۰، سمت اندرویدی صنعت تلفن همراه با مسابقه تسلیحاتی مشخصات سخت‌افزاری تعریف می‌شد. تولیدکنندگان به‌طور مداوم به تعداد فزاینده مگاپیکسل، رم، سرعت کلاک، وضوح تصویر و غیره افتخار می‌کردند.

در حالی‌که این اتفاق می‌افتاد، آیفون اپل با مشخصات داخلی نسبتاً کمتری پیش می‌رفت و با وجود انتقادات در صنعت فناوری، این شرکت با موفقیت معیارهای عملکرد و کارایی را کسب می‌کرد که قابل مقایسه با گوشی‌های اندرویدی با مشخصات چشمگیرتر روی کاغذ بودند.

بسیاری می‌گویند که اندروید، به دلیل یک پلتفرم باز بودن، نسبت به iOS کمتر بهینه‌سازی شده است، در حالی‌که دومی از رویکرد بالا به پایین اپل در مورد سخت‌افزار و نرم‌افزار بهره می‌برد.

امروز، با این حال، اوضاع متفاوت است: iOS بیش از هر زمان دیگری سخت‌گیر است و اندروید به‌روزرسانی‌های متوالی را برای هدف قرار دادن کارایی پلتفرم دریافت کرده است. با وجود هوش مصنوعی روی دستگاه که اکنون بخشی از ترکیب گوشی‌های هوشمند است و به‌طور مشهودی رم-محور است، به موقعیتی رسیده‌ایم که آیفون‌ها و گوشی‌های اندرویدی هر دو عملکرد مشابهی دارند، در صورتی‌که مجموعه مشخصات تقریباً معادل به آنها داده شود.

منبع: Pocket-lint