حتی نخبه‌ترین ورزشکاران استقامتی نیز نمی‌توانند از زیست‌شناسی پیشی بگیرند. یک مطالعه جدید نشان می‌دهد که انسان‌ها در حدود ۲.۵ برابر مصرف انرژی در حالت استراحت، به سقف متابولیک (سوخت و ساز) می‌رسند.
زمانی‌که دوندگان مسافت‌های فوق‌العاده طولانی (اولترا) در مسابقاتی شرکت می‌کنند که صدها کیلومتر طول می‌کشند و چندین روز ادامه می‌یابند، آن‌ها تنها استقامت ذهنی و قدرت بدنی خود را به چالش نمی‌کشند، بلکه در حال کاوش مرزهای بیرونی چیزی هستند که بدن انسان می‌تواند تحمل کند.
بر اساس مطالعه‌ای که در ژورنال “Current Biology” از انتشارات Cell Press منتشر شد، محققان دریافتند که حتی باتجربه‌ترین ورزشکاران استقامتی نیز قادر نیستند از یک “سقف متابولیک” با میانگین ۲.۵ برابر نرخ متابولیسم پایه (BMR) بدن فراتر روند. نرخ متابولیسم پایه، میزان مصرف انرژی بدن در حالت استراحت است.
این سقف متابولیک، حد بالایی را برای تعداد کالری‌هایی که بدن می‌تواند به‌طور مستمر بسوزاند، تعیین می‌کند. مطالعات قبلی پیشنهاد کرده بودند که انسان‌ها ممکن است به‌طور موقت به ۱۰ برابر BMR خود برسند، اما این امر فقط برای دوره‌های کوتاه و شدید قبل از شروع کاهش سرعت بدن اتفاق می‌افتد.
اندرو بست، نویسنده اصلی و مردم‌شناس از کالج هنرهای لیبرال ماساچوست که خود نیز یک ورزشکار استقامتی است، می‌گوید:
هر موجود زنده‌ای سقف متابولیکی دارد، اما دقیقاً اینکه آن عدد چیست و چه چیزی آن را محدود می‌کند، سؤالی است که مطرح می‌شود.
او اضافه می‌کند:
برای فهمیدن، ما پرسیدیم که آیا می‌توانیم گروهی از ورزشکاران فوق‌العاده رقابتی را بیاوریم و ببینیم آیا می‌توانند این سقف متابولیک پیشنهادی را بشکنند یا خیر.
آزمایش ورزشکاران افراطی
محققان ۱۴ دونده، دوچرخه‌سوار و سه‌گانه کار (تری‌اتلت) را به کار گرفتند و آن‌ها را در طول مسابقات و دوره‌های تمرینی زیر نظر گرفتند. برای اینکه محققان بتوانند میزان مصرف انرژی را اندازه‌گیری کنند، شرکت‌کنندگان آبی حاوی دوتریوم و اکسیژن-۱۸ نوشیدند؛ نسخه‌های کمی سنگین‌تر از هیدروژن و اکسیژن. با ردیابی این مولکول‌ها که از طریق ادرار دفع می‌شوند، دانشمندان توانستند مقدار دی‌اکسید کربنی را که ورزشکار بازدم می‌کند و تعداد کالری‌های سوزانده شده را محاسبه کنند.
در طول مسابقات چند روزه، برخی از ورزشکاران ۶ تا ۷ برابر BMR خود، حدود ۷۰۰۰ تا ۸۰۰۰ کالری در روز، سوزاندند. اما هنگامی‌که تیم سوخت‌وساز کالری ورزشکاران را در دوره‌های طولانی‌تر – ۳۰ و ۵۲ هفته – محاسبه کرد، نرخ سوختن آن‌ها عمدتاً به سقف پیش‌بینی شده بازگشت و به‌طور متوسط حدود ۲.۴ برابر BMR آن‌ها بود. محققان می‌گویند این نتایج نشان می‌دهد که حتی قوی‌ترین ورزشکاران نیز به یک سقف متابولیک می‌رسند و فراتر رفتن از این حد بسیار دشوار است.
بست می‌گوید:
اگر برای دوره‌های کوتاه از سقف فراتر بروید، مشکلی نیست. می‌توانید بعداً آن را جبران کنید. اما در درازمدت، این کار غیرقابل تحمل است زیرا بدن شما شروع به تجزیه بافت‌های خود می‌کند و شما کوچک می‌شوید!
نحوه سازگاری بدن
این مطالعه همچنین نحوه سازگاری بدن با این فعالیت‌های استقامتی شدید را آشکار کرد. با اختصاص انرژی بیشتر به دویدن، دوچرخه‌سواری و شنا، ورزشکاران ناخودآگاه مصرف انرژی در جاهای دیگر را کاهش دادند.
بست می‌گوید:
مغز شما تأثیر بسیار قدرتمندی بر میزان بی‌قراری، میزان تمایل به حرکت و میزان تشویق شما به چرت زدن دارد. تمام این خستگی‌هایی که احساس می‌کنیم، باعث صرفه‌جویی در کالری می‌شوند.
این تیم اشاره کرد که نتایج به شدت به بدن‌های فردی ورزشکاران جذب شده وابسته بود. ممکن است برخی از افراد استثنایی که قادر به فراتر رفتن از این سقف هستند، از دست رفته باشند. اگرچه یافته‌های آن‌ها ممکن است پیامدهایی برای عملکرد ورزشکار داشته باشد، اما محققان را تشویق می‌کند تا بررسی کنند که چگونه سقف انرژی بدن می‌تواند سایر عملکردهای ضروری را شکل دهد.
بست می‌گوید:
برای بیشتر ما، هرگز به این سقف متابولیک نخواهیم رسید. رسیدن به ۲.۵ برابر BMR مستلزم دویدن به طور متوسط حدود ۱۱ مایل در روز برای یک سال است. بیشتر مردم، از جمله خود من، قبل از اینکه هر نوع محدودیتی در انرژی وارد عمل شود، آسیب خواهند دید.
منبع: Scitechdaily
