آیا پیری واقعاً اجتناب‌ناپذیر است؟! با وجود اینکه تقریباً تمام موجودات زنده آن را تجربه می‌کنند، برخی گونه‌ها مانن فلامینگوها روند کندتری از زوال را نشان می‌دهند. یک مطالعه جدید که در مجله Proceedings of the National Academy of Science منتشر شده، ایده‌ای جالبی را مطرح می‌کند!
برای بررسی این موضوع، محققان فلامینگوی صورتی (Phoenicopterus roseus)، پرنده مهاجر زیبایی که ارتباط تنگاتنگی با تالاب‌های کامارگ در جنوب فرانسه دارد، را مورد مطالعه قرار دادند. داده‌های به دست آمده از یک برنامه نظارتی طولانی‌مدت که بیش از چهار دهه توسط مؤسسه تحقیقاتی Tour du Valat انجام شده، چیز غیرمنتظره‌ای را آشکار کرد: فلامینگوهایی که مهاجرت می‌کنند، کندتر از آن‌هایی که در یک مکان می‌مانند، پیر می‌شوند.
در میان این گونه، دو راهبرد رفتاری وجود دارد. برخی از پرندگان تمام زندگی خود را در کامارگ می‌مانند (که به آن‌ها «مقیم» گفته می‌شود)، در حالی‌که برخی دیگر سالانه به سفرهایی در اطراف مدیترانه می‌روند (این‌ها «مهاجر» هستند). در اوایل بلوغ، به نظر می‌رسد پرندگان مقیم برتری دارند. آن‌ها که در طول زمستان به راحتی در تالاب‌های ساحلی مستقر هستند، در مقایسه با همتایان مهاجر خود، نرخ بقا و تولیدمثل بالاتری دارند.
اما این موفقیت اولیه بهایی دارد. با افزایش سن پرندگان مقیم، زوال آن‌ها شدیدتر می‌شود. آن‌ها حدود ۴۰٪ سریع‌تر پیر می‌شوند، تولیدمثلشان با سرعت بیشتری کاهش می‌یابد و خطر مرگ‌ومیرشان زودتر از فلامینگوهای مهاجر افزایش پیدا می‌کند. در مقابل، فلامینگوهای مهاجر که زمستان‌ها را در ایتالیا، اسپانیا یا شمال آفریقا می‌گذرانند، در اوایل زندگی با هزینه‌های سنگینی مانند مرگ‌ومیر بیشتر و کاهش تولیدمثل مواجه می‌شوند. با این حال، آن‌هایی که زنده می‌مانند، به نظر می‌رسد در درازمدت سود می‌برند و با رسیدن به سنین بالا، پیری کندتری را تجربه می‌کنند.
بنابراین، شروع فرآیند پیری در فلامینگوهای مقیم (به طور متوسط ۲۰.۴ سالگی) زودتر از فلامینگوهای مهاجر (۲۱.۹ سالگی) اتفاق می‌افتد.
مهاجرت: رفتاری حیوانی که بر پیری تأثیر می‌گذارد!
این مطالعه نشان می‌دهد که مهاجرت فصلی – رفتاری که میلیاردها حیوان از خود نشان می‌دهند – می‌تواند بر سرعت پیری تأثیر بگذارد. در فلامینگوها، تصمیم به مهاجرت نکردن، مزایایی در اوایل زندگی فراهم می‌کند که با شتاب‌گرفتن پیری در سنین بالا مرتبط است.
سباستین روکس، محقق در CNRS و یکی از نویسندگان این مطالعه، توضیح می‌دهد:
این موضوع احتمالاً با مصالحه‌ای بین عملکرد در جوانی و سلامت در سنین بالا مرتبط است. مقیم‌ها در ابتدا زندگی پرشوری دارند، اما بعدها بهای این سرعت را می‌پردازند. از طرف دیگر، به نظر می‌رسد مهاجران کندتر پیر می‌شوند.
فلامینگوها با طول عمر زیاد (برخی از آن‌ها بیش از ۵۰ سال عمر می‌کنند!) و تنوع رفتاری، چیزی فراتر از یک حیوان نمادین در کامارگ هستند. آن‌ها همچنین الگوی ایده‌آلی برای درک پیری در حیوانات فراهم می‌کنند.
آرنو بچت و جاسلین شامپانیون، مدیران تحقیقاتی در Tour du Valat و یکی از نویسندگان این مطالعه، توضیح می‌دهند:
این تمام هدف از ادامه دادن این مطالعه در درازمدت است. این برنامه که در سال ۱۹۷۷ در کامارگ با حلقه‌گذاری فلامینگوها با حلقه‌هایی که می‌توان آن‌ها را از راه دور با تلسکوپ خواند آغاز شد، هنوز به ما اجازه می‌دهد فلامینگوهایی را که در آن سال حلقه‌گذاری شده‌اند، مشاهده کنیم. این یک مجموعه داده منحصربه‌فرد است که برای درک مکانیسم‌های پیری در جمعیت‌های حیوانی بسیار ارزشمند است.
گشودن رازهای پیری، تلاشی علمی و وجودی
این کشف بخشی از یک حوزه تحقیقاتی هیجان‌انگیز است: سالخوردگی یا پیری بیولوژیکی.
هوگو کایوئلا، یکی از نویسندگان این مطالعه و محقق در دانشگاه آکسفورد، می‌گوید:
درک علل تغییرات در سرعت پیری، مشکلی است که از دوران باستان فیلسوفان و محققان را درگیر خود کرده است.
او ادامه می‌دهد:
برای مدت طولانی، ما فکر می‌کردیم که این تغییرات عمدتاً بین گونه‌ها اتفاق می‌افتد. اما اخیراً، برداشت ما از این مشکل تغییر کرده است. شواهد بیشتری جمع‌آوری کرده‌ایم که نشان می‌دهد، در یک گونه، افراد اغلب به دلیل تفاوت‌های ژنتیکی، رفتاری و محیطی، با سرعت یکسانی پیر نمی‌شوند.
دانشمندان با مطالعه چگونگی تولد، تولیدمثل و مرگ برخی حیوانات، امیدوارند رازهای پیری را باز کنند… و در انجام این کار، تلاش می‌کنند به یکی از اساسی‌ترین و وجودی‌ترین سؤالات در زیست‌شناسی پاسخ دهند: چرا و چگونه می‌میریم؟!
منبع: Scitechdaily
