اخترشناسان دقیق‌ترین تصویر هزار رنگ از یک کهکشان را ثبت کردند!

اخترشناسان از نمایی جدید و چشمگیر از کهکشان سنگتراش یا پیکرتراش (Sculptor Galaxy) رونمایی کرده‌اند که تصویری بسیار دقیق تولید کرده و ویژگی‌هایی را که قبلاً دیده نشده بودند، آشکار می‌سازد. این دستاورد حاصل مشاهدات تلسکوپ بسیار بزرگ رصدخانه جنوبی اروپا (VLT) است که توانست این کهکشان را به صورت هم‌زمان با هزاران رنگ مختلف ثبت کند. با جمع‌آوری حجم عظیمی از داده‌ها از هر ناحیه، این تیم تحقیقاتی توانست تصویری کامل از نحوه زندگی و تکامل ستارگان در سراسر کهکشان پیکرتراش به دست آورد.

انریکو کونگیو، محقق رصدخانه جنوبی اروپا و رهبر این مطالعه جدید در مجله “Astronomy & Astrophysics” درباره کهکشان پیکرتراش، می‌گوید:

کهکشان‌ها سیستم‌های فوق‌العاده پیچیده‌ای هستند که ما هنوز برای درک آنها در تلاشیم. کهکشان‌ها با صدها هزار سال نوری وسعت، بسیار بزرگ هستند، اما تکامل آنها به اتفاقاتی که در مقیاس‌های بسیار کوچک‌تر رخ می‌دهد، بستگی دارد.

کونگیو می‌افزاید:

کهکشان پیکرتراش در یک نقطه ایده‌آل قرار دارد. آن‌قدر نزدیک است که می‌توانیم ساختار داخلی آن را مشاهده کرده و اجزای سازنده‌اش را با جزئیات باورنکردنی مطالعه کنیم، اما در عین حال، به قدری بزرگ است که هنوز می‌توانیم آن را به عنوان یک سیستم کامل ببینیم.

اجزای سازنده یک کهکشان، شامل ستارگان، گاز و غبار، با رنگ‌های مختلفی از نور می‌درخشند. هر چه رنگ‌های متمایز بیشتری در یک تصویر ثبت شود، درک عمیق‌تری از فرایندهای داخلی یک کهکشان به دست می‌آید. تصاویر استاندارد معمولاً فقط چند رنگ را نمایش می‌دهند، اما نقشه جدید کهکشان پیکرتراش شامل هزاران رنگ است. با این سطح از جزئیات، اخترشناسان می‌توانند ویژگی‌های ستارگان، گاز و غبار، مانند سن، ترکیب شیمیایی و حرکات آنها را تعیین کنند.

برای ایجاد این نقشه از کهکشان پیکرتراش که ۱۱ میلیون سال نوری از ما فاصله دارد و با نام NGC 253 نیز شناخته می‌شود، محققان بیش از ۵۰ ساعت با ابزار MUSE (Multi Unit Spectroscopic Explorer) روی VLT آن را رصد کردند. این تیم مجبور شد بیش از ۱۰۰ تصویر را به هم متصل کند تا منطقه‌ای به وسعت ۶۵ هزار سال نوری از این کهکشان را پوشش دهد.

ابزاری برای بزرگ‌نمایی و کوچک‌نمایی

به گفته کاترین کرکل، یکی از نویسندگان این مطالعه از دانشگاه هایدلبرگ آلمان، این نقشه ابزاری قدرتمند است:

می‌توانیم برای مطالعه مناطق منفردی که ستارگان در آن شکل می‌گیرند، در مقیاس تقریباً تک‌ستاره‌ها، بزرگ‌نمایی کنیم، و همچنین می‌توانیم برای مطالعه کهکشان به عنوان یک کل، کوچک‌نمایی کنیم.

در اولین تحلیل داده‌ها، این تیم حدود ۵۰۰ سحابی سیاره‌نما، که مناطق گاز و غباری هستند که از ستارگان در حال مرگ مانند خورشید به بیرون پرتاب شده‌اند، در کهکشان پیکرتراش کشف کردند. فابیان شویرمن، دانشجوی دکتری در دانشگاه هایدلبرگ و یکی دیگر از نویسندگان، این تعداد را در بافت کلی توضیح می‌دهد:

خارج از همسایگی کهکشانی خودمان، معمولاً با کمتر از ۱۰۰ کشف در هر کهکشان سروکار داریم.

به دلیل ویژگی‌های خاص سحابی‌های سیاره‌نما، می‌توان از آنها به عنوان نشانگرهای فاصله برای کهکشان‌های میزبانشان استفاده کرد. آدام لروی، استاد دانشگاه ایالتی اوهایو آمریکا و یکی دیگر از نویسندگان این مطالعه، می‌گوید:

پیدا کردن سحابی‌های سیاره‌نما به ما اجازه می‌دهد تا فاصله تا کهکشان را تأیید کنیم؛ اطلاعاتی حیاتی که سایر مطالعات روی کهکشان به آن بستگی دارد.

پروژه‌های آینده با استفاده از این نقشه، نحوه جریان گاز، تغییر ترکیب آن و شکل‌گیری ستارگان در سراسر این کهکشان را بررسی خواهند کرد. کونگیو می‌گوید:

اینکه چگونه چنین فرایندهای کوچکی می‌توانند تأثیری چنین بزرگ بر کهکشانی داشته باشند که اندازه کلی‌اش هزاران برابر بزرگ‌تر است، هنوز یک راز است

منبع: Scitechdaily