یک تصویر جدید از تلسکوپ فضایی هابل، یک کهکشان دور دست را نشان می‌دهد که حدود 600 میلیون سال نوری با ما فاصله داشته و در صورت فلکی جوزا قرار دارد. این کهکشان اخیراً میزبان یک ابرنواختر به نام SN 2022aajn بوده است که در نوامبر 2022 کشف شد. در این تصویر، ابرنواختر به صورت یک نقطه آبی روشن در مرکز ظاهر می‌شود و در برابر درخشش غبارآلود کهکشان خودنمایی می‌کند.
چرا باید این ابرنواختر را رصد کنیم؟
از زمان کشف، SN 2022aajn به‌طور گسترده مورد مطالعه قرار نگرفته است. پس چرا هابل اکنون توجه خود را به آن معطوف کرد؟ این ابرنواختر به عنوان یک نوع Ia طبقه‌بندی می‌شود، نوع خاصی از انفجار ستاره‌ای که زمانی رخ می‌دهد که هسته یک ستاره مرده دوباره روشن شده و منفجر می‌شود.
ابرنواخترهای نوع Ia برای ستاره‌شناسان ارزشمند هستند زیرا به عنوان معیارهای کیهانی قابل اعتمادی عمل می‌کنند. اعتقاد بر این است که آن‌ها درخشندگی ذاتی ثابتی دارند، به این معنی که همه آن‌ها صرف نظر از موقعیت خود در جهان، همان مقدار نور را منتشر می‌کنند. با مقایسه اینکه ابرنواختر از روی زمین چقدر روشن به‌نظر می‌رسد، با درخشندگی واقعی شناخته‌شده آن دانشمندان می‌توانند فاصله آن را تعیین کرده و در نتیجه، فاصله تا کهکشان میزبان آن را با دقتی قابل‌توجه اندازه‌گیری کنند.
اندازه‌گیری فاصله‌های کیهانی با ابرنواخترها
این روش اندازه‌گیری ظاهراً ساده توسط غبار کیهانی پیچیده می‌شود. هر چه ابرنواختر دورتر باشد، کمرنگ‌تر و قرمزتر به نظر می‌رسد، اما غبار بین کهکشانی نیز می‌تواند باعث شود یک ابرنواختر کمرنگ‌تر و قرمزتر به‌نظر برسد. برای درک این پیچیدگی، محققان از هابل برای بررسی مجموعه‌ای از 100 ابرنواختر نوع Ia در هفت باند طول موج از فرابنفش تا فروسرخ استفاده خواهند کرد.
این تصویر داده‌های ثبت‌شده از ابرنواختر SN 2022aajn در چهار طول موج فروسرخ را ترکیب کرده و البته نور فروسرخ راحت‌تر از نور مرئی یا فرابنفش از غبار عبور می‌کند. با مقایسه درخشندگی ابرنواخترهای نمونه در طول موج‌های مختلف، محققان می‌توانند تأثیرات غبار و فاصله را از هم جدا کرده و به بهبود اندازه‌گیری‌های کهکشان‌های میلیاردها سال نوری دور و حتی انبساط جهان ما کمک کنند.
منبع: Scitechdaily
