در 24 اکتبر، ناسا موفق شد پس از وقفه‌ای کوتاه دوباره با وویجر 1 تماس برقرار کند. اخیراً، وویجر 1 یکی از دو فرستنده رادیویی خود را خاموش کرده بود و اکنون تیم ناسا در تلاش است تا علت این موضوع را پیدا کند. به نظر می‌رسد خاموش شدن فرستنده توسط سیستم حفاظت از خطای فضاپیما فعال شده باشد؛ سیستمی که به‌طور خودکار مشکلات داخل فضاپیما را مدیریت کرده و برای صرفه‌جویی در انرژی، سیستم‌های غیرضروری را در صورت فشار بیش از حد بر منبع تغذیه خاموش می‌کند. با این حال، تیم ممکن است روزها یا حتی هفته‌ها زمان نیاز داشته باشد تا دقیقاً بفهمد چه عاملی این سیستم را فعال کرده است.
عیب‌یابی و پاسخ‌دهی به دستورات
آزمایشگاه پیشرانه جت ناسا (JPL) در کالیفرنیای جنوبی، ارتباطات با وویجر 1 را از طریق شبکه فضای عمیق (Deep Space Network) مدیریت می‌کند. هنگامی که تیم JPL دستوری ارسال می‌کند، وویجر 1 با ارسال داده‌های مهندسی به آن پاسخ می‌دهد که به تیم کنترل کمک می‌کند واکنش فضاپیما را ارزیابی کنند. این رفت و برگشت حدود دو روز طول می‌کشد – تقریباً 23 ساعت زمان می‌برد تا فرمان مسافت 15 میلیارد مایلی (24 میلیارد کیلومتری) را طی کند و به وویجر 1 برسد و 23 ساعت دیگر نیز برای بازگشت داده به زمین لازم است!
در 16 اکتبر، تیم پروازی دستوری برای روشن کردن یکی از گرم‌کننده‌های فضاپیما ارسال کرد. در حالیکه وویجر 1 باید انرژی کافی برای این کار را داشته باشد، این دستور سیستم حفاظت از خطا را فعال کرد. تیم پشتیبانی هنگامی متوجه مشکل شد که شبکه فضای عمیق نتوانست در 18 اکتبر سیگنال وویجر 1 را شناسایی کند.
چالش‌های ارتباطی و راه‌حل‌ها
فضاپیما معمولاً از طریق فرستنده رادیویی X-band با زمین ارتباط برقرار می‌کند، که نام آن به دلیل فرکانس خاصی است که استفاده می‌کند. تیم پروازی به‌درستی حدس زد که سیستم حفاظت از خطا سرعت ارسال داده‌ها توسط فرستنده را کاهش داده است. این حالت به انرژی کمتری نیاز دارد اما همچنین سیگنال X-band را تغییر می‌دهد که شبکه فضای عمیق باید به آن گوش دهد. مهندسان در همان روز سیگنال را یافتند و به نظر می‌رسید که وویجر 1 در وضعیتd پایدار است و تیم پشتیبانی شروع به بررسی کرد که چه اتفاقی افتاده است.
سپس، در 19 اکتبر، ارتباط به‌نظر می‌رسید ارتباط کاملاً قطع شده است. تیم پروازی حدس زد که سیستم حفاظت از خطا دوباره فعال شده، فرستنده X-band را خاموش کرده و به فرستنده دوم رادیویی به نام S-band سوئیچ کرده است. در حالیکه S-band از انرژی کمتری استفاده می‌کند، وویجر 1 از سال 1981 از آن برای ارتباط با زمین استفاده نکرده بود. این فرستنده از فرکانس متفاوتی استفاده می‌کند و سیگنال آن به‌مراتب ضعیف‌تر است. تیم پروازی مطمئن نبود که سیگنال S-band به‌دلیل فاصله فضاپیما در زمین شناسایی شود، اما مهندسان شبکه فضای عمیق موفق شدند آن را پیدا کنند.
پایداری مأموریت و چالش‌ها
به‌جای ریسک روشن کردن دوباره X-band قبل از تعیین دقیق علت فعال شدن سیستم حفاظت از خطا، تیم در 22 اکتبر دستوری ارسال کرد تا عملکرد فرستنده S-band را تأیید کند. این تیم اکنون در حال جمع‌آوری اطلاعات برای شناسایی علت و بازگرداندن وویجر 1 به حالت عادی است.
وویجرهای 1 و 2 برای بیش از 47 سال در حال پرواز هستند و تنها دو فضاپیمایی هستند که در فضای بین‌ستاره‌ای فعالیت می‌کنند. سن بالای این فضاپیماها به معنی افزایش تعداد و پیچیدگی مشکلات فنی و چالش‌های جدید برای تیم مهندسی مأموریت است.
منبع: Scitechdaily
