اکنون یک نفر به تنهایی می‌تواند 100 پهپاد را کنترل کند، اما چگونه؟!

محققان دانشگاه ایالتی اورگان (OSU) به‌تازگی مطالعه‌ای را منتشر کرده‌اند که نشان می‌دهد این امکان وجود دارد که یک نفر بتواند به تنهایی 100 یا تعداد بیشتری هواپیمای بدون سرنشین (پهپاد) را فرماندهی کند. این مطالعه که در مجله Field Robotics منتشر شده است، نشان داد که چگونه یک نفر می‌تواند بر ربات‌های زمینی و هوایی خودمختار نظارت کند بدون اینکه در معرض فشار کاری نامناسب و سنگین قرار بگیرد.

به گفته محققان OSU، این یافته‌ها گامی مهم به سمت استفاده کارآمد و اقتصادی از گروه‌ها در نقش‌های مختلف، از اطفاء حریق در زمین‌های ناهموار گرفته تا تحویل بسته‌ها و واکنش به بلایای طبیعی در محیط‌های شهری را نشان می‌دهد.

جولی آدامز از کالج مهندسی OSU گفت:

ما هنوز تعداد زیادی پهپاد تحویل‌دهنده را در آمریکا نمی‌بینیم، اما شرکت‌هایی هستند که آنها را در کشورهای دیگر مستقر کرده‌اند. استقرار پهپادهای تحویل‌دهنده در مقیاس تجاری منطقی است، اما نیاز به یک فرد دارد که مسئولیت تعداد بسیار زیادی از این پهپادها را بر عهده بگیرد. من نمی‌گویم کار ما یک راه‌حل نهایی است که نشان می‌دهد همه چیز خوب است، اما اولین گام به سمت دریافت داده‌های جدید برای تسهیل این نوع سیستم و هدایت تک‌نفره تعدای زیادی پهپاد است.

مطالعه OSU از برنامه تاکتیک‌های تهاجمی گروهی فعال (OFFSET) آژانس پروژه تحقیقاتی پیشرفته دفاعی (دارپا) نیز کمک هزینه مالی دریافت کرده است. به همین دلیل، بدون شک نظامی‌سازی این سیستم نیز در جریان خواهد بود.

نحوه انجام مطالعه

در طی چهار سال، محققان مجموعه‌ای از 250 وسیله نقلیه خودران (پهپادهای هوایی چند روتوری و وسایل نقلیه زمینی) را برای جمع‌آوری اطلاعات در مناطق شهری که ساختمان‌ها خط دید و ارتباطات ماهواره‌ای را مختل می‌کنند، مستقر کردند.

به گزارش OSU، از این گروه‌ها در سایت‌های آموزشی شهری نظامی برای جمع‌آوری اطلاعاتی استفاده شده است که پتانسیل افزایش ایمنی سربازان و غیرنظامیان را دارد.

آدامز، معاون مدیر سیستم‌ها و سیاست‌های مستقر در مؤسسه مشترک رباتیک و سیستم‌های هوشمند OSU می‌گوید:

این پروژه مستلزم استفاده از فناوری‌های آماده و ایجاد استقلال موردنیاز برای استقرار آنها توسط یک انسان به نام فرمانده گروه بود.

وی افزود:

این کار همچنین مستلزم توسعه نه تنها سیستم‌ها و نرم‌افزارهای مورد نیاز، بلکه رابط کاربری برای آن فرمانده گروه بود تا به یک انسان اجازه دهد این سیستم‌های زمینی و هوایی را مستقر کند.

فناوری‌های جریان اطلاعات هوشمند نیز به توسعه یک رابط واقعیت مجازی به نام I3 کمک کردند که به فرمانده اجازه می‌دهد تا گروه را به‌صورت کامل کنترل کند.

نحوه کنترل!

آدامز گفت:

فرماندهان به صورت فیزیکی و جداگانه هر وسیله نقلیه را هدایت نمی‌کردند، زیرا اگر شما این تعداد وسیله نقلیه را مستقر کنید، یک انسان نمی‌تواند این کار را انجام دهد. ایده این است که فرمانده گروه می‌تواند یک بازی را برای اجرا انتخاب کند و مانند یک کوارتربک در NFL، تنظیمات جزئی در آن انجام دهد. داده‌های عینی از فرماندهان گروه آموزش دیده نشان داد که یک انسان می‌تواند این سیستم‌ها را در محیط‌های ساخته شده مستقر کند که پیامدهای بسیار گسترده ای فراتر از این پروژه دارد.

این مطالعه در چندین مرکز آموزش جمعی مسلح ترکیبی وزارت دفاع انجام شد. فرماندهان گروه با معرفی وسایل نقلیه اضافی، هر 10 دقیقه یک بار در طول هر تمرین میدانی چند روزه، میزان استرس و حجم کاری خود را به‌روز می‌کردند.

بیش از 100 وسیله نقلیه برای ارزیابی میزان فشار کاری فرماندهان در آخرین تمرین میدانی مورد استفاده قرار گرفت. به گزارش OSU، حسگرهای فیزیولوژیکی اطلاعات را به الگوریتمی تبدیل می‌کنند که فشار کاری را بر اساس سطوح کانال حسی و بار کاری کلی تخمین می‌زند.

آدامز گفت:

تخمین بار کاری فرماندهان گروه‌ها به‌طور مکرر از آستانه اضافه بار عبور کرد، اما فقط برای چند دقیقه در یک زمان! و درنهایت فرماندهان توانستند ماموریت‌ها را حتی در شرایط دما و باد چالش‌برانگیز با موفقیت انجام دهند.

منبع: Interestingengineering