در امتداد سواحل ولز جنوبی که به عنوان «کانون کشفیات دیرینه‌شناسی» شناخته می‌شود، یک مادر و دختر به کشف خارق‌العاده‌ای دست یافتند. آنها ردپای یک دایناسور با قدمتی خیره‌کننده حدود 200 میلیون سال پیدا کردند که حضور دایناسورها در ولز را تأیید می‌کند!
در مقابل این پنج ردپا که هر کدام با فاصله‌ای 75 سانتی‌متری (30 اینچ) از یکدیگر قرار دارند، انسان بیشتر شبیه به مورچه جلوه می‌کند. به گفته یکی از متخصصان دیرینه‌شناسی در موزه ملی ولز، این ردپاها به دلیل اندازه بسیار بزرگشان باید به دایناسوری از نوع «ساروپودومورفا» تعلق داشته باشند.
سیندی هاولز، کارشناس دایناسورها در آن منطقه، به بی‌بی‌سی گفت:
این یافته‌ای بسیار مهم است. وقتی کسی تماس می‌گیرد و به‌طور قطع یک دایناسور پیدا کرده، برای ما بسیار هیجان انگیز است. پیش از این، دیرینه‌شناسان تصور نمی‌کردند که ولز به این اندازه پر از دایناسورها بوده باشد، زیرا تعداد کمی از این دایناسورها در آنجا کشف شده بودند.
با این حال، در سال‌های اخیر، این دیدگاه تغییر کرده است.
هاولز خاطرنشان کرد:
اکنون هر پنج تا شش سال یک ردپا یا استخوان پیدا می‌کنیم و اکنون می‌دانیم که دنباله‌ای پیوسته از دایناسورها وجود داشته که بیش از 15 میلیون سال یا بیشتر در ولز زندگی کرده‌اند. این یک کشف شگفت‌انگیز است.
کشف شگفت‌انگیز در سواحل ولز
این کشف زمانی انجام شد که تگان، یک دختر 10 ساله و مادرش کلیر، به‌طور اتفاقی با ردپاهای غول‌پیکر در ساحل روبه‌رو شدند. آنها سریعاً تصاویر را به موزه ارسال کرده و بلافاصله پاسخ آن را دریافت کردند. به‌نظر می‌رسد این ردپاها متعلق به دایناسور کاملوتیا است، عضوی از خانواده ساروپودها که به داشتن گردن و دم بلند، بدن بزرگ و سر کوچک معروف بوده‌اند.
این غول‌های مهربان که در میان جانوران باستانی ماقبل تاریخ قرار دارند، همچنان در هاله‌ای از رمز و راز باقی مانده‌اند. به دلیل کمیاب بودن نمونه‌های کشف‌شده، بازسازی تصاویر دقیق آنها چالش‌برانگیز است، زیرا کارشناسان هنوز درک دقیقی از ظاهر آنها ندارند.
با این وجود، هاولز معتقد است که این ردپاها مربوط به یک «دایناسور گیاه‌خوار نسبتاً بزرگ» است، زیرا پیش از این استخوان‌های دایناسوری مشابه در آن سوی کانال بریستول نیز کشف شده بود. بنابراین، با کشفیات بیشتری از این دایناسور خاص، تصویر دقیق‌تری از این موجودات شکل می‌گیرد.
به گفته هاولز، یک کاملوتیا حدود 3 متر (10 فوت) قد و 4 تا 5 متر (13 تا 16 فوت) طول داشته است. این دایناسور اولیه از خانواده سوروپودومورف‌ها با گردن و دمی نسبتاً بلند بوده و می‌‌توانسته روی دو پا راه برود، اما در زمان چریدن بر روی هر چهار پا حرکت می‌کرد.
اگرچه ردپاها هنوز به‌صورت علمی تأیید نشده‌اند، هاولز با بررسی نشانه‌ها پیش‌بینی‌هایی قابل‌اعتنا ارائه کرده است. او تأکید کرد:
اگر اینها فقط گودال‌هایی تصادفی بودند، محتاطانه عمل می‌کردیم، اما چون ردپای چپ و راست متفاوتی داریم که با فاصله ثابتی تکرار می‌شوند، شواهد قوی‌تری در اختیار ما قرار گرفته است.
این کشف لحظه مهمی در تحقیقات دیرینه‌شناسی و تاریخ دایناسورها را رقم می‌زند.
برقراری ارتباط در طول زمان
هاولز به بی‌بی‌سی توضیح داد که «ردپای تگان»، این دختر کوچک، احتمالاً با اولین ردپای دایناسور که در سال 1879 در ولز پیدا شد، همخوانی دارد. پس از آن، استخوان‌ها و ردپاهای بیشتری در این منطقه کشف شد که باعث شد ولز به عنوان «کانون کشفیات دیرینه‌شناسی» شناخته شود.
با حفاری کامل اسکلت یک دراکوراپتور 201 میلیون ساله در سال 2014 از همان ساحلی که تگان این ردپای دایناسور گیاه‌خوار را پیدا کرده بود. در همین نقطه گذشته دور و ساکنان آن به زندگی جدیدی بازگشته‌اند.
اگرچه پیش از این فکر می‌کردیم ولز فاقد هرگونه اثری از دایناسورهایی باشد که ما را مجذوب خود کنند، اکنون این اکتشافات به‌طور کامل این درک را تغییر داده‌اند.
در حال حاضر، گروه ولز جنوبی از انجمن زمین‌شناسان، که هاولز به عنوان نایب رئیس آن فعالیت می‌کند، معتقد است که این منطقه می‌تواند «بهترین مکان در بریتانیا برای یافتن ردپای دایناسورها خارج از دوره تریاس» باشد.
تگان در پایان گفت:
اینکه شما در همان ساحلی قدم می‌زنید که صدها میلیون سال پیش یک حیوان عظیم ماقبل تاریخ در آنجا حرکت می‌کرده، بسیار شگفت‌انگیز است.
منبع: Interesting engineering
