اکتشاف یک فسیل از وجود یک شکارچی دریایی عظیم که در دریاهای ژوراسیک پرسه می‌زد پرده برداشت

دیرینه شناسان فسیلی از یک شکارچی عظیم دریایی را کشف کردند که در دریاهای ژوراسیک پرسه می‌زد. به گفته تیم دیرینه شناسان، اندازه این موجود به دو برابر یک نهنگ قاتل می‌رسیده و از هر موجود بدشانسی که در آن زمان در اقیانوس‌ها بوده تغذیه می‌کرده است.

محققان از دانشگاه پورتسموث یک سری از چهار فسیل مهره بزرگ را در یک کشو در موزه کانتی هال ابینگدون در آکسفوردشایر انگلستان پیدا و این استخوان‌های ناشناخته را به عنوان بخشی از پلیوساروس و یا گونه‌های نزدیک به آن طبقه بندی کردند.

پلیوسورها گونه‌ای از شکارچیان دریایی بودند که همزمان با دایناسورها در اواخر دوره ژوراسیک (حدود 150 میلیون سال قبل) زندگی می‌کرده‌اند. آن‌ها بدنی بزرگ و قوی، چهار باله، دمی نسبتا کوتاه و سری تمساح مانند با دندان‌هایی وحشتناک داشته‌اند.

تصور می‌شود این جانوران به طور متوسط 8 متر طول داشته‌اند. اما به نظر می‌رسد این مهره‌ها متعلق به نمونه‌ای بسیار بزرگتر باشد. بر اساس اندازه مهره‌های گونه‌های شناخته شده پلیوسور، تیم محققان طول جانوری که این فسیل‌ها متعلق به او بوده را بین 9.8 تا 14.4 متر تخمین می‌زنند.

این تیم نتوانسته گونه‌ای که این فسیل‌ها متعلق به آن است را دقیقا تعیین کند اما این گونه به احتمال زیاد بزرگترین شکارچی اقیانوس‌ها در آن زمان باشد.

پرفسور دیوید مارتیل، نویسنده اصلی این تحقیق می‌گوید:

این شکارچیان به احتمال زیاد در بالای زنجیره غذایی قرار داشتند و جانورانی مانند ایکتیوسورها و پلزیوسارهای گردن بلند و حتی کروکودیل‌های دریایی کوچکتر را با گاز گرفتن آن‌ها از وسط و تکه تکه کردن آن‌ها می‌خوردند. ما می‌دانیم که آن‌ها خزندگان دریایی کوچک‌تر را قتل عام می‌کردند، زیرا شما می‌توانید آثار گاز گرفتگی این شکارچی را بر روی نمونه‌هایی از فسیل‌های ایکتیوسورها که در مجموعه Etches در دورست (Dorset) به نمایش گذاشته شدند را مشاهده کنید.

این پلیوسورهای غول پیکر ممکن است در دوران ژوراسیک بر دریاها حکمرانی کرده باشند اما جانشینان آن‌ها اندازه بزرگتری از آن‌ها داشته‌اند. در دوران تریاس، به نظر می‌رسد که برخی از ایکتوسورها به اندازه نهنگ‌های دریایی رشد کرده بودند و طول آن‌ها به 26 متر می‌رسید. بعدها هم در دوره کرتاسه، تصور می‌شود که اندازه موزاسورها به 17 متر می‌رسیده است.

پیدا کردن استخوان‌های بیشتر به دانشمندان کمک می‌کند گونه آن را دقیق‌تر تعیین نمایند و همچنین مشخص کنند که این جانور واقعا چقدر بزرگ بوده است.

منبع: Newatlas