۵ قابلیت اندروید که همچنان در iOS ۲۶ وجود ندارند!

آپدیت iOS ۲۶ اپل، حس یک نسیم خنک و تازه را دارد. این نسخه صیقل‌خورده‌تر، هوشمندتر و سرشار از همان جزئیاتی است که کار با آیفون‌ها را آسان و لذت‌بخش می‌کند. از تمام قابلیت‌های مبتنی بر هوش مصنوعی گرفته تا انیمیشن‌های روان‌تر و شخصی‌سازی بهتر، این یکی از کامل‌ترین و بهینه‌ترین به‌روزرسانی‌های اپل تا به امروز است. اما حتی با تمام این صیقل‌کاری‌ها، iOS ۲۶ همچنان نتوانسته فاصلهٔ بین اکوسیستم معروف و بستهٔ اپل و انعطاف‌پذیری باز و “هر کاری که می‌خواهی بکن” اندروید را پر کند.

سال‌هاست که گوشی‌های اندرویدی بی‌صدا قابلیت‌هایی را ارائه کرده‌اند که آزادی عمل بیشتر، کنترل عمیق‌تر و راحتی‌های هوشمندانه‌تر روزمره را به کاربران می‌دهند. برخی از این ویژگی‌ها کاربردی هستند، مانند به‌اشتراک‌گذاری شارژ باتری با دستگاه‌های دیگر یا افزایش حافظه با کارت microSD. برخی دیگر برای انعطاف‌پذیری طراحی شده‌اند، مانند امکان کلون‌کردن (تکرار) برنامه‌ها، تنظیمات حرفه‌ای دوربین یا مدیریت فایل‌ها، طوری که انگار گوشی شما یک لپ‌تاپ است.

با وجود اینکه هر دو سیستم‌عامل iOS و اندروید نقاط قوت و ضعف خود را دارند، تجربهٔ آیفون به زیبایی تکامل یافته است، اما هنوز زمینه‌هایی وجود دارد که تنوع اندروید در آن‌ها به راحتی پیروز می‌شود. همانطور که اپل سال به سال نرم‌افزار خود را اصلاح می‌کند، این سؤال باقی می‌ماند: کِی iOS به قابلیت‌هایی خواهد رسید که کاربران اندروید نزدیک به یک دهه است از آن‌ها لذت می‌برند؟ در این مطلب پنج قابلیت اندرویدی که حتی در سال ۲۰۲۵ نیز در iOS ۲۶ وجود ندارند، ذکر شده است. با اِروتِک همراه باشید.

۱. شارژ بی‌سیم معکوس (Reverse wireless charging)

سال ۲۰۲۵ است و کاربران اندروید هنوز می‌توانند یک ترفند هیجان‌انگیز را اجرا کنند که صاحبان آیفون فقط می‌توانند به آن حسادت کنند: تبدیل گوشی خود به یک شارژر قابل حمل. شارژ بی‌سیم معکوس، که در گوشی‌های سامسونگ با نام ‘Wireless PowerShare’ و در گوگل پیکسل با نام ‘Battery Share’ شناخته می‌شود، به شما امکان می‌دهد دستگاهتان را برگردانید و با قرار دادن یک گوشی، هدفون یا ساعت هوشمند دیگر روی پشت آن، آن را شارژ کنید. این یک راحتی کوچک است که وقتی لوازم جانبی شما در اواسط روز خاموش می‌شوند و شارژر همراه ندارید، به‌طرز شگفت‌آوری کاربردی می‌شود.

با وجود سال‌ها گمانه‌زنی، اپل هنوز قابلیت مشابهی را ارائه نکرده است. حتی در iOS ۲۶ یا در آیفون ۱۷ پرو مکس جدید که دارای یک بریدگی شیشه‌ای در پشت است که به نظر می‌رسد باید از شارژ بی‌سیم معکوس پشتیبانی کند. شایعه شده بود که این قابلیت در ۱۷ پرو مکس وجود خواهد داشت، اما در زمان عرضه، هیچ اثری از آن نبود.

دلیل عدم وجود این قابلیت هر چه که باشد، یک نقص قابل‌توجه برای کاربرانی است که عمیقاً در اکوسیستم اپل زندگی می‌کنند.

در همین حال، دستگاه‌های اندرویدی این کار را بدون زحمت انجام می‌دهند، بدون نیاز به گشت‌وگذار در منوهای تنظیمات. فقط کافی است PowerShare یا Battery Share را فعال کنید، سپس دستگاه سازگار خود را روی پشت گوشی قرار دهید و شارژ آغاز می‌شود. با وجود تمام تمرکز اپل بر سخت‌افزار شیک و فناوری پیشرفته، این قابلیتی است که آیفون‌ها را کمی عقب‌تر از منحنی فناوری قرار می‌دهد.

۲. حافظه قابل ارتقا (Expandable storage)

اگرچه روز به روز کمیاب‌تر می‌شود، اما تعداد انگشت‌شماری از گوشی‌های اندرویدی همچنان یکی از کم‌اهمیت‌ترین و در عین حال کاربردی‌ترین ویژگی‌ها را با خود دارند: حافظه قابل ارتقا. با یک کارت کوچک microSD، می‌توانید فوراً فضای ذخیره‌سازی خود را دو یا سه برابر کنید. به فضای بیشتری برای عکس‌ها، ویدیوهای 4K یا فایل‌های عظیم بازی نیاز دارید؟ کافی است یک کارت ۱۲۸ گیگابایتی یا ۲۵۶ گیگابایتی بگذارید و کار تمام است. بدون نیاز به تنظیمات پیچیده، بدون نیاز به اشتراک ابری ماهانه و بدون حذف خاطرات قدیمی برای ایجاد جا برای خاطرات جدید. این یک راه‌حل ساده است که به شما اجازه می‌دهد دستگاهتان را کمی بیشتر نگه دارید.

در همین حال، در سرزمین آیفون، شما همان چیزی را دریافت می‌کنید که بابتش پول داده‌اید! اپل هرگز از حافظه قابل ارتقا برای آیفون‌ها استقبال نکرده است. هنگامی‌که به حد مجاز حافظه برسید، تنها گزینه‌های واقعی شما این است که فایل‌ها را به iCloud منتقل کنید، برخی از آن‌ها را حذف کنید، یا به یک مدل با ظرفیت بالاتر (و قطعاً گران‌تر) ارتقا دهید. برای بسیاری از مردم، پرداخت هزینهٔ برای یک آیفون جدید واقعاً یک گزینه نیست. بنابراین، این بدان معناست که باید بین عکس‌ها جابه‌جا شوید، برنامه‌ها را حذف کنید یا ماهانه برای فضای ابری اضافی که هنوز هم به اتصال اینترنت پایدار وابسته است، پول بپردازید.

البته، حافظه قابل ارتقا به اندازهٔ گذشته رایج نیست، اما وقتی وجود دارد، یک نجات‌دهنده است. کاربران اندرویدی می‌توانند کنترل فضای خود را در دست داشته باشند و ویدیوهایی را که شاید هرگز دوباره تماشا نکنند، نگه دارند. از طرف دیگر، کاربران iOS همچنان در ترس از پیام پاپ‌آپ وحشتناک “حافظه آیفون تقریباً پر است” زندگی می‌کنند.

۳. حالت‌های دوربین حرفه‌ای (Pro camera modes)

وقتی صحبت از کنترل خلاقانه به میان می‌آید، پرچم‌داران اندروید در سطح دیگری قرار دارند. اکثر گوشی‌های پرچم‌دار اندروید، از سری گلکسی S اولترای سامسونگ تا سری پیکسل گوگل، حالت‌های دوربین Pro یا دستی (Manual) بومی را شامل می‌شوند که به شما کنترل کاملی بر عکس‌برداری می‌دهد. می‌توانید ISO را تنظیم کنید، سرعت شاتر را تغییر دهید، تعادل رنگ سفید (White Balance) را دقیق تنظیم کنید، با فرمت RAW عکس بگیرید و حتی از ابزارهایی مانند Focus Peaking استفاده کنید تا بهترین نتیجه را از دوربین موبایل خود بگیرید، بدون اینکه نیاز به تنظیم هیچ یک از تنظیمات گوشی یا نصب یک برنامهٔ جانبی داشته باشید.

از طرف دیگر، آیفون‌ها همچنان بیشتر این کنترل را دور از دسترس نگه می‌دارند. برنامهٔ دوربین اپل در iOS ۲۶ برای عکاسی ساده و بی‌دردسر “بگیر و عکس بینداز” طراحی شده و قطعاً نتایج خیره‌کننده‌ای ارائه می‌دهد. در واقع، این گوشی در لیست بهترین دوربین‌های گوشی سال قرار می‌گیرد. اما برای عکاسانی که می‌خواهند تنظیمات خود را دقیقاً وارد کنند یا عکاسی موبایل خود را به سطح بعدی برسانند، آیفون همچنان محدودکننده به نظر می‌رسد. برای باز کردن کنترل‌های حرفه‌ای مشابه، به جایگزین‌های برنامه‌های دوربین آیفون شخص ثالث مانند Halide یا ProCam نیاز خواهید داشت و حتی در این صورت، تجربه به روانی یا یکپارچگی چیزی که اندروید به طور پیش‌فرض ارائه می‌دهد، نیست.

این یکی از زمینه‌هایی است که رویکرد “سادگی در اولویت” اپل، خلاقیت کاربر را کاهش می‌دهد. اندروید به شما اجازه می‌دهد عکاسی خود را به دست بگیرید تا بتوانید کوچکترین جزئیات را تنظیم کنید، اما iOS به جای شما فکر می‌کند، که ممکن است مورد علاقهٔ همه نباشد.

۴. برنامه‌های دوگانه / کلون‌سازی برنامه (Dual apps/App cloning)

چند وظیفگی (Multi-tasking) همیشه یکی از بزرگترین نقاط قوت اندروید بوده و برنامه‌های دوگانه (Dual Apps) که با نام کلون‌سازی برنامه (App Cloning) نیز شناخته می‌شوند، نمونهٔ کاملی از این امر هستند. بسیاری از برنامه‌های رسانه‌های اجتماعی مانند اسنپ‌چت و واتس‌اپ به شما اجازه نمی‌دهند بین دو حساب کاربری مختلف جابه‌جا شوید، بنابراین باید از یکی خارج شوید تا وارد دیگری شوید. این می‌تواند کمی دردسر باشد، به خصوص اگر در به خاطر سپردن رمزهای عبور خوب نباشید یا نیاز داشته باشید به سرعت بین این دو جابه‌جا شوید.

اکثر گوشی‌های اندرویدی با یک قابلیت داخلی عرضه می‌شوند که به شما اجازه می‌دهد برنامه‌ها را تکرار کنید تا بتوانید به‌طور همزمان با چندین حساب کاربری وارد شوید. سامسونگ آن را Dual Messenger می‌نامد، وان‌پلاس آن را Parallel Apps نامگذاری می‌کند و شیائومی آن را Dual Apps می‌خواند. نام هر چه باشد، نتیجه یکسان است: می‌توانید دو نسخه از برنامه واتس‌اپ، فیس‌بوک، اسنپ‌چت یا تقریباً هر برنامهٔ دیگری را اجرا کنید که هر کدام دارای ورود و داده‌های جداگانهٔ خود هستند. این یک ویژگی مفید است اگر می‌خواهید حساب‌های کاری و شخصی خود را جدا نگه دارید بدون اینکه مجبور باشید چندین دستگاه را حمل کنید.

اما در آیفون‌ها، این راحتی همچنان دور از دسترس است. حتی با iOS ۲۶، اپل اجازهٔ کلون‌سازی بومی برنامه را نمی‌دهد. نمی‌توانید دو نمونه از هیچ برنامه‌ای داشته باشید و راه‌حل‌هایی مانند استفاده از نسخهٔ وب یا جابه‌جایی حساب کاربری معمولاً ناکارآمد و محدود هستند. تمرکز اپل بر حریم خصوصی و یکنواختی سیستم اغلب به قیمت عدم انعطاف‌پذیری تمام می‌شود و برنامه‌های دوگانه قربانی آشکار این انتخاب هستند. برای هر کسی که در زندگی خود بین دنیای کار و دنیای شخصی یک زندگی دوگانه دارد، اندروید این دور را با اختلاف برنده می‌شود.

۵. دسترسی باز به فایل‌ها (Open file access)

یکی از بزرگترین مزیت‌های اندروید همیشه سیستم فایل باز و شبیه به رایانه آن بوده است. می‌توانید تقریباً تمام پوشه‌های گوشی خود را کاوش کنید، فایل‌ها را بین برنامه‌ها بکشید و رها کنید و بدون دردسر درایوهای خارجی یا کارت‌های SD را از طریق USB-C وصل کنید. فرض کنید می‌خواهید عکس‌ها را مستقیماً به یک فلش مموری منتقل کنید، یک پوشه را از حالت فشرده خارج کنید، یا یک برنامهٔ شخص ثالث را به عنوان پیش‌فرض برای فایل‌های PDF یا موسیقی خود تنظیم کنید، اندروید به شما اجازه می‌دهد همهٔ این کارها را به صورت بومی انجام دهید، بدون نیاز به راه‌حل‌های جایگزین. همچنین می‌توانید همهٔ انواع فایل را با برنامه‌های پیش‌فرض مدیریت فایل مدیریت کنید، بر خلاف iOS که در آن فقط می‌توانید هر نوع فایل را در داخل برنامهٔ پیش‌فرض خود مدیریت کنید. اندروید کنترل واقعی بر نحوهٔ دسترسی، مدیریت، ذخیره و اشتراک‌گذاری فایل‌ها و اسناد شما می‌دهد، که در دنیای چند وظیفگی بسیار طبیعی‌تر احساس می‌شود.

در مقابل، iOS ۲۶ اپل همچنان کاربران را در اکوسیستم ریزمدیریت‌شده خود محدود می‌کند. برنامهٔ Files ممکن است شبیه یک مدیریت فایل به نظر برسد، اما مانند آن عمل نمی‌کند. حداقل نه یک مدیریت فایل خوب. بسیاری از عملکرد آن به iCloud گره خورده است و دسترسی بسیار محدودی به پوشه‌های دیگر در آیفون شما دارد. همچنین نمی‌تواند به فایل‌های موجود در برنامه‌های ذخیره‌سازی ابری مانند گوگل درایو دسترسی پیدا کند مگر اینکه برنامه نصب شده باشد. همچنین، درایوهای خارجی ممکن است با مشکل مواجه شوند، به خصوص اگر از آیفونی استفاده می‌کنید که نمی‌تواند iOS ۱۷ یا جدیدتر را اجرا کند. برنامهٔ Files برای سازماندهی ساده خوب کار می‌کند، اما برای هر کسی که خواهان انعطاف‌پذیری در سطح دسکتاپ است، می‌تواند به طرز باورنکردنی محدودکننده باشد.

منبع: Slashgear