چینی‌ها چگونه به‌طور تصادفی باروت را اختراع کردند؟

در طول تاریخ، بسیاری از اختراعات مانند پنی‌سیلین و حتی وسایل تکنولوژیکی به‌طور تصادفی به وجود آمده‌اند. یکی از این اختراعات باروت بود که پیدایش آن نه به نابودی، بلکه به آرزوهای چینیان باستان برای اکسیر حیات بازمی‌گردد. با وجود قدرت تخریبی آن، کیمیاگران چینی در قرن نهم با نیترات پتاسیم، گوگرد و زغال چوب کار می‌کردند، به این امید که بتواند عمر انسان را بسیار فراتر از حد طبیعی افزایش دهد. برای آشنایی بیشتر با تاریخچه اختراع باروت با اِروتِک همراه باشید.

البته، همانطور که اکنون می‌دانیم، باروت در انجام عکس این کار، یعنی افزاش طول عمر، بسیار خوب عمل می‌کند، زیرا اساس بیشتر سلاح‌های گرم و مواد منفجره مورد استفاده در جنگ است. این کیمیاگران چینی هیچ علاقه‌ای به ساخت مواد منفجره نداشتند و نیترات پتاسیم، که امروزه بیشتر به عنوان شوره شناخته می‌شود (KNO3)، تا اواخر قرن‌های قبل از میلاد برای مصارف دارویی استفاده می‌شد، اگرچه اثربخشی آن مورد بحث است. با این وجود، آزمایش با نیترات پتاسیم هنگامی‌که با ترکیبات دیگر، به ویژه گوگرد و زغال چوب، ترکیب شد، نتایج جالب و غیرمنتظره‌ای به همراه داشت.

باروت مدرن در واقع کاملاً متفاوت از چیزی است که چینی‌ها بیش از یک هزاره پیش ساختند، زیرا از نسبت‌های مختلف و اجزای تغییر یافته برای ایجاد چیزی به نام “باروت بی‌دود” استفاده می‌کند. با آغاز قدرت گرفتن مغول‌ها در قرن سیزدهم، باروت در سراسر آسیا گسترش یافت و در آن زمان، نسبت آن یک قسمت گوگرد، سه قسمت زغال چوب و نه قسمت نیترات پتاسیم بود. اگر این مواد با نسبت‌های دقیق ترکیب نمی‌شدند، احتراق امکان‌پذیر نبود و این دستورالعمل برای دستیابی به نتایج بهتر در طول بخش اعظم تاریخ کمی تغییر کرد. به دلیل وجود مغول‌ها، دستورالعملی برای اکسیر حیات به ابزار جنگ تبدیل شد و در نتیجه، تاریخ برای همیشه تغییر کرد.

جستجو برای اکسیر حیات!

فرهنگ‌های متعددی در طول تاریخ به دنبال راهی برای طولانی کردن عمر بوده‌اند، از افسانه جستجوی خوان پونس د لئون برای چشمه جوانی معروف گرفته تا آرزوی راهبان تائویست برای اکسیر حیات. امروزه، ما از علم و پزشکی برای طولانی کردن عمر مردم استفاده می‌کنیم و در حالی‌که روش‌های مدرن مؤثرتر هستند، هدف همچنان یکسان است. اولین دستورالعمل چیزی که ما آن را باروت می‌نامیم، برای اولین بار در متن قرن نهم پس از میلاد به نام “تایشنگ شنگزو جین‌دان میجوئه” ظاهر و حدود 50 سال بعد، در کتاب “ژن‌یوان میائودائو یائولوئه” که تصویر آن در بالا آمده است، ذکر شد.

جستجو برای اکسیر حیات به دوران باستان بین‌النهرین بازمی‌گردد، جایی‌که در “حماسه گیلگمش” به آن اشاره شده است. در چین، رهبران متعددی به دنبال همین هدف بودند و این وظیفه بر عهده کیمیاگران تائویست بود تا اسرار آن را کشف کنند. یکی از دلایلی که آن‌ها باور داشتند اجزای تشکیل‌دهنده باروت کارساز خواهد بود، این اعتقاد بود که مصرف مواد معدنی بادوام، طبیعت پایدار خود را به هر کسی که آن‌ها را مصرف کند، منتقل می‌کند. آن‌ها همه چیز را امتحان کردند، از یشم و شنگرف گرفته تا طلا و نقره و بسیاری مواد دیگر در این راه.

اولین امپراتور چین، چین شی هوانگدی، احتمالاً در راه جستجوی جاودانگی بر اثر مصرف جیوه درگذشت و مقبره او غیرقابل دسترس است، تا حدی به دلیل خطر کشف رودخانه فرضی جیوه موجود در آن! هنگامی‌که باروت به طور تصادفی کشف شد و ثابت کرد که کمتر به طولانی کردن عمر و بیشتر به خواص آتش‌زایی آن مربوط است، قرن‌ها طول کشید تا کسی به فکر استفاده از آن به عنوان سلاح جنگی بیفتد. این اتفاق بعداً افتاد، اما یکی از نتایجی که نسبتاً زود پس از آن حاصل شد، اختراع آتش‌بازی بود!

تأثیر باروت بر تاریخ جنگ

در حالی‌که آتش‌بازی تاریخ پرفراز و نشیبی دارد، استفاده از باروت در سلاح‌ها تأثیر بسیار بیشتری بر جهان داشته است. چینی‌ها در قرن دهم با انواع بمب‌های ابتدایی، نیزه‌های آتشین و تفنگ‌ها شروع به استفاده از باروت کردند. این‌ها با آنچه بعداً به وجود آمد فاصله زیادی داشت، اما زمان زیادی طول کشید تا باروت به مخلوطی پایدارتر با کاربردهای متنوع تبدیل شود. تیرهای آتشین، همانطور که در تصویر بالا دیده می‌شود، یک اختراع اولیه بودند و تقریباً همان چیزی بودند که تصور می‌کنید.

آن‌ها در سال 1045 پس از میلاد وارد میدان نبرد شدند و اساساً تیرهایی دارای محفظه‌هایی بودند که به عنوان راکت یا موشک عمل می‌کردند و برد تیر را به‌طور قابل توجهی افزایش می‌دادند. چند قرن بعد، باروت به‌طور گسترده در سراسر اروپا و آسیا مورد استفاده قرار گرفت. آنچه به عنوان وسیله‌ای برای پرتاب تیرها آغاز شد، به توپ، خمپاره و انواع تفنگ تبدیل شد. کمی جلوتر در زمان، اولین دستورالعمل مدرن برای باروت را خواهید یافت که نسبت 10:15:75 گوگرد، زغال چوب و نیترات پتاسیم است.

این ترکیب پایدارتر است و امروزه نیز مورد استفاده قرار می‌گیرد. در قرن چهاردهم، اروپایی‌ها مایعی به این مخلوط اضافه کردند و خمیری تشکیل دادند که به شکل گلوله‌هایی به نام “باروت دانه‌دار” در می‌آمد. این امر استفاده از باروت را در انواع سلاح‌ها با پایدارتر کردن آن به طور چشمگیری بهبود بخشید. در حالی‌که موشک‌های مدرن و سیستم‌های توپخانه‌ای مانند سیستم موشکی توپخانه‌ای با تحرک بالا (HIMARS) از چیزی شبیه باروت استفاده نمی‌کنند، وجود آن‌ها مطمئناً مدیون کشف تصادفی آن است. اگر راهبان تائویست بیش از 1000 سال پیش به نسبت مناسب دست نیافته بودند و اگر این اتفاق نیفتاده بود، جهان مدرن بسیار متفاوت به نظر می‌رسید و تاریخ بشر به گونه‌ای کاملاً متفاوت رقم می‌خورد.

منبع: Slashgear