گوشی‌های هوشمند پیچیده‌تر از آن چیزی هستند که فکر می‌کنید و بسیاری از ویژگی‌ها و مشخصاتی که ما آنها را بدیهی می‌دانیم، می‌توانند مشکوک یا حتی کاملاً گمراه‌کننده باشند! در این مطلب چند فکت (حقیقت) ارزشمند ذکر شده است. با اِروتِک همراه باشید.
۱. هیچ دو باتری دقیقاً یکسان نیستند!
ساخت باتری‌های لیتیوم یونی فرآیند پیچیده‌ای است و در حالی‌که تولیدکنندگان هدفشان یکنواختی است، انحرافات جزئی در طول فرآیند تولید (به نام “تلورانس”) اجتناب‌ناپذیر است. این بدان معناست که باتری داخل، به‌طور مثال آیفون 16، کاملاً مشابه باتری داخل گوشی شخص دیگری نیست، حتی اگر هر دوی شما یک مدل گوشی داشته باشید!
تفاوت‌های میکروسکوپی در ترکیب شیمیایی، هم‌ترازی الکترودها، توزیع الکترولیت و ناخالصی‌های بسیار ریز می‌تواند منجر به تغییراتی قابل‌توجه شود. شرکت‌ها ظرفیت جداگانه هر واحد باتری تولیدشده را فاش نمی‌کنند زیرا این کار صادقانه بگویم غیرضروری است و فقط مردم را گیج می‌کند.
بنابراین، آنها به جای آن از اصطلاح “ظرفیت اسمی” استفاده می‌کنند که اساساً میانگین تمام آن تغییرات است. این ظرفیتی است که ما در صفحات رسمی محصول و برگه مشخصات می‌بینیم. با این حال، از آنجایی‌که برخی از مدل‌ها ظرفیت کمتری نسبت به این میانگین تخمینی دارند، شرکت‌ها گاهی اوقات ظرفیت “رتبه‌بندی شده” را نیز ذکر می‌کنند، که حداقل ظرفیت تضمین شده است. البته ممکن است برای بررسی آن نیاز به خواندن مطالب با فونت ریز داشته باشید!
به عنوان مثال، گلکسی اس 25 اولترا دارای ظرفیت اسمی 5000 میلی‌آمپر ساعت است، اما ظرفیت رتبه‌بندی شده آن کمی کمتر و 4855 میلی‌آمپر ساعت است. آن را اینطور در نظر بگیرید که سامسونگ می‌گوید: “گوشی شما احتمالاً ظرفیتی در حدود 5000 میلی‌آمپر ساعت دارد، اما قطعاً ظرفیتی حداقل 4855 میلی‌آمپر ساعتی را ارائه می‌دهد.” به‌طور مشابه، پیکسل 9 دارای ظرفیت اسمی 4700 میلی‌آمپر ساعتی است، اما ظرفیت رتبه‌بندی شده آن 4558 میلی‌آمپر ساعت است.
۲. نشانگرهای سلامت باتری کاملاً قابل اعتماد نیستند!
آیفون‌ها مدتی است که منویی برای بررسی سلامت باتری داشته‌اند و گوشی‌های اندرویدی نیز به‌زودی این ویژگی را از طریق به‌روزرسانی اندروید 16 دریافت خواهند کرد. این خبر خوبی است، اما هیچ نشانگر سلامت باتری کاملاً قابل اعتماد نیست. از نظر سخت‌افزاری، برای در نظر گرفتن تغییرات تولید، شرکت‌ها خط پایه آنچه سیستم 100٪ در نظر می‌گیرد را نسبتاً پایین‌تر از میانگین تعیین می‌کنند.
بیایید بگوییم باتری گوشی شما هنگام نو بودن 5000 میلی‌آمپر ساعت حداکثر ظرفیت قابل استفاده را داشت، اما شرکت خط پایه را 4900 میلی‌آمپر ساعت تعیین کرده است. این بدان معناست که تنها زمانی‌که باتری از آن خط پایه (زیر 4900 میلی‌آمپر ساعت) فراتر رود، درصد سلامت باتری شروع به کاهش می‌کند، حتی اگر باتری از خیلی قبل‌تر شروع به تخریب کرده باشد.
از نظر نرم‌افزاری، تخمین سلامت باتری دشوار است زیرا اندازه‌گیری‌ها بر اساس الگوهای شارژ مشاهده شده، رفتار ولتاژ و میزان فرسودگی انجام می‌شود—هیچ یک از این‌ها ثابت نیستند. این مانند تلاش برای حل یک مسئله ریاضی است که در حین حل آن به‌طور مداوم و جزئی تغییر می‌کند، بنابراین شما هرگز نمی‌توانید به پاسخ درست برسید—فقط یک تقریب به اندازه کافی خوب.
برای حل این مشکل، سیستم گهگاه ظرفیت تخمینی فعلی باتری را مجدداً تنظیم می‌کند و برای انجام این کار، گاهی اوقات محدودیت شارژ 80 درصد را که ممکن است روی گوشی خود تنظیم کرده باشید، نادیده می‌گیرد.
۳. روشنایی اوج (پیک)، حداکثر روشنایی نیست!
یکی از سوءتفاهم‌های رایج در مورد مشخصات گوشی‌های هوشمند، روشنایی اوج است. شما به آن نگاه می‌کنید تا تصوری از میزان روشنایی صفحه نمایش داشته باشید تا در هنگام بیرون بودن، صفحه نمایش شما همچنان قابل مشاهده باشد. این هدفی است که ما فکر می‌کنیم روشنایی اوج به آن خدمت می‌کند، اما اینطور نیست.
نحوه عملکرد آن به این صورت است: گوشی شما سه نوع روشنایی دارد. اولی روشنایی معمولی است، که زمانی به دست می‌آید که نوار لغزنده روشنایی را از پنل تنظیمات سریع تا حداکثر میزان آن به صورت دستی تنظیم کنید—اما این بالاترین میزان نوردهی نیست که صفحه نمایش شما قادر به آن است.
تولیدکنندگان عمداً روشنایی معمولی را بسیار پایین‌تر محدود می‌کنند تا از تخلیه سریع باتری و قرار گرفتن تصادفی در معرض روشنایی شدید در نور کم برای محافظت از چشمان شما جلوگیری کنند. این اساساً راهی برای ایمن کردن استفاده از نوار لغزنده روشنایی است.
نوع دوم روشنایی، حالت روشنایی بالا (HBM) نامیده می‌شود، و این همان حداکثر روشنایی است که شما به عنوان کاربر می‌توانید تجربه کنید، اما فقط در صورتی فعال می‌شود که روشنایی خودکار (همچنین به عنوان روشنایی تطبیقی شناخته می‌شود) را فعال کرده باشید و نور محیط به اندازه‌ای روشن باشد که بالاترین روشنایی معمولی کافی نباشد.
پس روشنایی اوج چیست؟ بیشتر یک ترفند بازاریابی است. این مقدار زمانی اندازه‌گیری می‌شود که بخش کوچکی از صفحه نمایش—حتی یک پیکسل—در محیط‌های کنترل شده هنگام مشاهده محتوای HDR، انفجارهای بسیار کوتاهی از نور شدید نشان دهد.
شرکت‌ها از نظر فنی در هنگام ذکر این مشخصات، مانند 4500 نیت در وان پلاس 13R، دروغ نمی‌گویند، اما همچنان فریبنده است زیرا روشنایی اوج هرگز در استفاده واقعی به دست نمی‌آید، و مصرف‌کنندگان عادت کرده‌اند آن را با حداکثر روشنایی موجود مرتبط بدانند.
۴. شارژ سریع در تمام مدت سریع نیست!
شرکت‌های سازنده گوشی‌های هوشمند، به ویژه شرکت‌های چینی، عاشق به رخ کشیدن سرعت شارژ فوق‌العاده سریع خود هستند، اما این سرعت در طول فرآیند شارژ ثابت نمی‌ماند. شارژ در چند مرحله انجام می‌شود، و فقط در مرحله اول، معمولاً از 0 درصد تا حدود 60 درصد سریع است. این مرحله، فاز جریان ثابت نامیده می‌شود، جایی‌که گوشی شما حداکثر توان را می‌کشد.
پس از این، وارد فاز ولتاژ ثابت می‌شویم که در آن سرعت شارژ به‌طور عمدی کاهش می‌یابد تا گرما مدیریت شده و از سلامت باتری محافظت شود. این کاهش سرعت شارژ فقط مختص چند گوشی نیست—بلکه در تمام استانداردهای شارژ سریع مدرن، چه از USB Power Delivery و Qualcomm Quick Charge یا راه حل‌های اختصاصی مانند SuperVOOC استفاده کنید، جهانی است.
حتی اگر گوشی شما از 100 وات پشتیبانی کند، باز هم به طور چشمگیری سرعت آن کاهش می‌یابد و فقط به صورت قطره‌ای شارژ می‌شود وقتی که مثلاً گوشی خود را از 80 درصد به 100 درصد می‌رسانید. آن برچسب 100 وات نشان دهنده حداکثر توان قابل دستیابی است، نه نرخ ثابت شارژ.
۵. شیشه گوشی‌های پرچمدار چندان قوی‌تر نیست!
می‌توان با اطمینان گفت که شیشه استفاده شده در گوشی‌های 1000 دلاری به‌طور قابل توجهی قوی‌تر از گوشی‌های ارزان‌تر نیست. ما تصور می‌کنیم که گوشی‌های پرچمدار از نظر دوام نسل‌ها جلوتر هستند، صرفاً به این دلیل که شرکت‌ها آنها را اینگونه بازاریابی می‌کنند.
یک گوشی رده بالا تقریباً به آسانی یک مدل میان‌رده خراشیده و ترک می‌خورد. دلیلش این است که مقاومت در برابر خراشیدگی و مقاومت در برابر ترک خوردگی از دو خاصیت متضاد شیشه ناشی می‌شوند: سختی و انعطاف‌پذیری. یک ورقه شیشه سکوریت نمی‌تواند بی‌نهایت در هر دو زمینه بهتر شود، و ما تقریباً به اوج کاری که می‌توانیم با این ماده انجام دهیم رسیده‌ایم.
ویلیام ال. جانسون، استاد علم مواد در کَل‌تِک، می‌گوید:
سکوریت کردن بیشتر شیشه کل صفحه را در برابر خم شدن کلی، مانند افتادن گوشی، مقاوم‌تر می‌کند. اما لزوماً سختی شیشه را بهبود نمی‌بخشد [و] ممکن است در واقع آن را کمی بدتر کند. این سختی است که مقاومت در برابر خراشیدگی را ممکن می‌سازد.
اگر به عنوان مثال Gorilla Glass Victus 2 و Gorilla Glass 7i را مقایسه کنید، متوجه خواهید شد که تفاوت‌های آنها ناچیز است—هر دو خواص و دوام شیمیایی بسیار مشابهی دارند، و آستانه خراش یکسانی (8-10 نیوتن) دارند، حتی اگر اولی برای گوشی‌های پرچمدار در نظر گرفته شده باشد و دومی برای گوشی‌های میان‌رده. می‌توانید این را از طریق مقیاس سختی Mohs تأیید کنید—هر دو در سطح شش خراشیده می‌شوند و در سطح هفت شیارهای عمیق‌تری ایجاد می‌کنند.
تنها استثنای قابل‌توجهی که مشاهده شده این است که در آزمایش‌های کنترل شده Corning، ویکتوس 2 در برابر افتادن از ارتفاع تا دو متری روی کاغذ سنباده 180 گریت مقاومت کرد، در حالی‌که 7i فقط برای افتادن از ارتفاع تا یک متری روی همان سطح رتبه‌بندی شده است. اما توجه داشته باشید که عواملی مانند زاویه افتادن گوشی و انحنای لبه صفحه نمایش آن، بسیار بیشتر از استحکام شیشه بر مستعد ترک خوردگی بودن تأثیر می‌گذارند.
اگر هنوز متقاعد نشده‌اید، نگاهی به گلکسی A56 با قیمت 499 دلار بیندازید، که از +Gorilla Glass Victus استفاده می‌کند، همان شیشه‌ای که سامسونگ در سال 2022 در گلکسی اس 22 اولترا با قیمت 1199 دلار استفاده کرد. مهم نیست قیمت گوشی شما چقدر است، عاقلانه‌تر است که یک قاب و محافظ صفحه نمایش روی آن بیندازید.
۶. دو گوشی با یک تراشه می‌توانند عملکردی متفاوت داشته باشند!
شاید این تشبیه را شنیده باشید که پردازنده مغز گوشی است و عملکرد دستگاه را تعیین می‌کند. در حالی‌که این تشبیه واقعاً درست است، می‌تواند این تصور غلط را ایجاد کند که فقط بررسی نوع پردازنده یک گوشی برای تعیین دقیق عملکرد آن کافی است. عوامل زیادی به‌طور جمعی در ارائه یک تجربه سریع و روان نقش دارند.
مکانیسم‌های خنک‌کننده مانند محفظه‌های بخار و هیت سینک‌ها به حداقل رساندن تولید بیش از حد گرما کمک می‌کنند، بنابراین گوشی شما می‌تواند واقعاً از تراشه قدرتمند خود بهره ببرد. مهم نیست تراشه چقدر سریع باشد اگر گوشی شما به دلیل مشکلات حرارتی در عرض چند دقیقه شروع به کاهش سرعت کند تا از هرگونه آسیب دائمی به باتری جلوگیری شود.
گوشی‌های مخصوص بازی به همین دلیل جامع‌ترین سیستم‌های مدیریت حرارتی را دارند و برخی از مدل‌ها حتی دارای فن توربو داخلی هستند. سازنده می‌داند که دستگاه تحت بارهای سنگین زیادی قرار می‌گیرد، بنابراین اطمینان از خنک ماندن گوشی بسیار مهم است. صرفاً قرار دادن هر تراشه اسنپدراگون جدیدی که در آن زمان موجود است بدون افزودن راه حل‌های حرارتی مناسب واقعاً کارساز نیست.
به طور مشابه، بهینه‌سازی نرم‌افزار نیز نقش مهمی ایفا می‌کند، زیرا مسئول نحوه استفاده خوب گوشی از سخت‌افزار موجود است. نرم‌افزار بهینه‌سازی شده تضمین می‌کند که برنامه‌ها سریع‌تر بارگیری می‌شوند، انیمیشن‌ها روان‌تر به نظر می‌رسند و باتری به طور کارآمد استفاده می‌شود. از طرف دیگر، نرم‌افزار حجیم یا بد کدنویسی شده می‌تواند باعث تأخیر، تخلیه سریع باتری شود و رابط کاربری را کند نشان دهد، حتی با سخت‌افزار رده بالا.
یک روش هوشمندانه که شرکت‌ها برای کاهش هزینه‌های مدل‌های ارزان‌تر خود و کندتر نشان دادن آنها استفاده می‌کنند، استفاده از استانداردهای حافظه فلش پایین‌تر است، حتی اگر تراشه‌های آنها به اندازه کافی سریع باشند.
تفاوت در سرعت خواندن و نوشتن بین هر استاندارد حافظه فلش، UFS 2.2 و 3.1 یا 4.0، بسیار زیاد است، و بیشتر هنگام بوت شدن گوشی، انتقال فایل‌های بزرگ، ویرایش ویدیوها، دانلود برنامه‌ها و اجرای بازی‌ها قابل توجه است. با این حال، برای کارهای روزمره مانند پیامک دادن، مرور وب و گشت و گذار در رسانه‌های اجتماعی، این تفاوت چندان قابل توجه نیست.
نوع رم استفاده شده—نه فقط مقدار آن—نیز به روانی عملکرد کمک می‌کند. اگر می‌خواهید جزئیات بیشتری بدانید، می‌توانید تمام اطلاعات مربوط به انواع مختلف رم LPDDR را در وبسایت سامسونگ بخوانید، اما به طور خلاصه، LPDDR5X جدیدترین نوع آن است و در تمام گوشی‌های پرچمدار اندرویدی مدرن استفاده می‌شود، اما شرکت‌ها همیشه نوع رم استفاده شده در مدل‌های میان‌رده را فاش نمی‌کنند، بنابراین پیگیری آن دشوار است.
۷. ویژگی‌ها می‌توانند برای یک مدل گوشی در مناطق مختلف متفاوت باشند!
مشابه باتری‌ها، دو مدل گوشی یکسان می‌توانند بر اساس بازاری که در آن فروخته می‌شوند، ویژگی‌های متفاوتی داشته باشند. به عنوان مثال، آیفون‌های فروخته شده در ایالات متحده اکنون فقط از eSIM پشتیبانی می‌کنند، اما در خارج از این کشور، آنها همچنان در کنار پشتیبانی از eSIM، دارای سینی سیم کارت فیزیکی هستند.
علاوه بر این، نسخه ایالات متحده OnePlus 13R تا 12 گیگابایت رم و 256 گیگابایت حافظه داخلی دارد، اما نسخه هندی آن تا 16 گیگابایت رم و 512 گیگابایت حافظه داخلی دارد.
الگوریتم‌های تصویر نیز بسته به منطقه می‌توانند متفاوت باشند. در غرب، مردم ترجیح می‌دهند جزئیات طبیعی حفظ شود و به رنگ‌های واقعی‌تر تمایل دارند، در حالی‌که در شرق، آنها بیشتر پذیرای دستکاری‌های تهاجمی عکس هستند.
مصرف‌کنندگان در دهه گذشته از نظر فناوری آگاه‌تر شده‌اند، اما هنوز بسیاری از چیزها وجود دارد که اکثریت قریب به اتفاق مردم در مورد گوشی‌های هوشمند درک نمی‌کنند. هرچه بیشتر بدانید، تصمیم خرید بهتری می‌توانید بگیرید.
منبع: Howtogeek
