بر اساس یافته‌های جدید دانشگاه فلیندرز، بزرگسالان مسنی که اغلب اوقات تنها غذا می‌خورند، ممکن است در مقایسه با کسانی که به‌طور منظم با دیگران غذا می‌خورند، با احتمال بالاتری برای سوءتغذیه و مشکلات سلامتی مرتبط با آن مواجه شوند.
این بررسی که در مجله Appetite منتشر شده است، نتایج ۲۰ مطالعه انجام‌شده در سطح بین‌المللی را گردآوری کرده است. این مطالعات به بررسی این موضوع پرداختند که چگونه تنها غذا خوردن با شاخص‌های سلامتی قابل اندازه‌گیری در بزرگسالان ۶۵ سال به بالا که به صورت مستقل زندگی می‌کنند، ارتباط دارد.
یک الگوی واضح در تمام این تحقیقات پدیدار شد: تنها غذا خوردن به صورت مکرر با کیفیت کلی پایین‌تر رژیم غذایی، کاهش مصرف گروه‌های غذایی مهم مانند میوه‌ها، سبزیجات و گوشت، و شانس بیشتر برای تجربه کاهش وزن یا ضعف و ناتوانی مرتبط بود.
کیتلین وایمن، نویسنده اصلی، که یک متخصص تغذیه معتبر و دانشجوی دکتری در مؤسسه “Caring Futures” فلیندرز است، می‌گوید نتایج بر اهمیت تعامل اجتماعی برای بزرگسالان مسن، به‌ویژه در طول وعده‌های غذایی مشترک، تأکید می‌کند.
وایمن از کالج پرستاری و علوم بهداشت فلیندرز می‌افزاید:
غذا چیزی فراتر از فواید تغذیه‌ای است که ارائه می‌دهد. اشتراک گذاشتن یک وعده غذایی یک فعالیت اجتماعی مهم است که می‌تواند بر اشتها، تنوع رژیم غذایی و رفاه کلی تأثیر بگذارد.
او می‌گوید:
از تحقیقات قبلی می‌دانستیم که احساس تنهایی و انزوای اجتماعی می‌تواند به کاهش مصرف غذا کمک کند، اما هنوز پیامدهای تغذیه‌ای و فیزیکی تنها غذا خوردن بزرگسالان مسن در مقابل غذا خوردن با دیگران را بررسی نکرده بودیم.
یافته‌های جهانی در بیش از ۸۰,۰۰۰ شرکت‌کننده
با استفاده از اطلاعات جمع‌آوری‌شده از بیش از ۸۰,۰۰۰ بزرگسال مسن در ۱۲ کشور مختلف، این بررسی نشان داد که محیطی که افراد در آن غذا می‌خورند می‌تواند بر طیف گسترده‌ای از عوامل سلامتی تأثیر بگذارد.
تعداد کمی از مطالعات، هیچ تغییر قابل‌توجهی در پیامدهای تغذیه‌ای گزارش نکردند، اما اکثر آنها نشان دادند که تنها غذا خوردن با انتخاب‌های غذایی کم‌مغذی‌تر و کاهش مصرف غذاهای غنی از پروتئین در ارتباط است. این غذاها نقش کلیدی در حمایت از سلامت ماهیچه‌ها و حفظ عملکرد فیزیکی دارند.
برخی مطالعات همچنین دریافتند که تنها غذا خوردن با احتمال بالاتر کاهش وزن و افزایش خطر ضعف و ناتوانی همراه است.
نویسندگان می‌گویند این یافته‌ها، رفتار هنگام صرف غذا را به عنوان یک عامل خطر بالقوه قابل تغییر برای سوءتغذیه در سنین بالا، در میان جمعیت سالخورده استرالیا، نشان می‌دهد.
وایمن می‌گوید:
ما می‌دانیم که افزایش سن تغییرات فیزیولوژیکی مانند کاهش سیگنال‌های گرسنگی و تغییر حس چشایی را به همراه دارد، اما یافته‌های ما نشان می‌دهد که عوامل اجتماعی به همان اندازه مهم هستند.
با هم غذا خوردن باعث تقویت ارتباط، لذت و تغذیه می‌شود. تشویق فرصت‌ها برای وعده‌های غذایی مشترک، خواه با خانواده، دوستان یا برنامه‌های اجتماعی، می‌تواند به بهبود مصرف غذا، وضعیت تغذیه‌ای و کیفیت زندگی بزرگسالان مسن که در خانه زندگی می‌کنند، کمک کند.
پیامدها برای مراقبت‌های بهداشتی و سالمندی
دکتر آلیسون یاکسلی، نویسنده همکار، محقق دانشگاه فلیندرز و متخصص تغذیه معتبر، می‌گوید این بررسی از ادغام غربالگری اجتماعی و تغذیه‌ای در شیوه‌های معمول مراقبت از سالمندان و مراقبت‌های بهداشتی اولیه حمایت می‌کند.
یاکسلی از کالج پرستاری و علوم بهداشت می‌گوید:
پرسش‌های ساده در مورد عادات غذا خوردن می‌تواند به شناسایی افرادی که در معرض خطر تغذیه‌ای بالاتری هستند، کمک کند.
با تشخیص ارتباط بین انزوای اجتماعی و تغذیه، متخصصان سلامت می‌توانند بزرگسالان مسن را با برنامه‌های غذایی اجتماعی یا فرصت‌های غذاخوری گروهی مرتبط کنند که پتانسیل ایجاد تفاوت واقعی را دارند.
نویسندگان پیشنهاد می‌کنند که طرح‌های مبتنی بر جامعه، مانند گروه‌های غذایی محلی، برنامه‌های غذاخوری بین نسلی، یا مشارکت با کافه‌های محلی، می‌توانند به کاهش شیوع تنها غذا خوردن در میان سالمندان کمک کنند.
منبع: Scitechdaily
