تحقیقات جدید نشان داده است که گشاد شدن مردمک چشم و تغییرات ظریف در حالت چهره، روشی نوین برای متخصصان پزشکی به منظور تشخیص وزوز گوش است. برای اولین بار، این روش یک تست قابل اعتماد برای کمک به تعیین شدت این عارضه ارائه می‌دهد و وسیله دقیق‌تری برای مداخله فراهم می‌کند.
محققان بیمارستان عمومی ماساچوست بریگهام پس از مشاهده نحوه واکنش صورت و چشمان یک بیمار به قرار گرفتن در معرض صداهای ناخوشایند، این نشانگرهای زیستی وزوز گوش را شناسایی کردند. تغییرات غیرارادی ظریف اما واضح، امکان قرار دادن وضعیت بیمار روی یک مقیاس را فراهم کرد – چیزی که بار تکیه بر خوداظهاری‌های کمتر قابل اعتماد را از بین می‌برد.
دانیل پولی، نویسنده مسئول و مدیر آزمایشگاه‌های ایتون-پیبادی در بیمارستان چشم و گوش ماساچوست، بخشی از بیمارستان عمومی ماساچوست بریگهام، گفت:
تصور کنید اگر شدت سرطان با دادن پرسشنامه به بیماران تعیین می‌شد – این وضعیت برای برخی اختلالات عصبی شایع مانند وزوز گوش وجود دارد. برای اولین بار، ما مستقیماً یک نشانه از شدت وزوز گوش را مشاهده کردیم. وقتی این مطالعه را شروع کردیم، نمی‌دانستیم که آیا صداها حرکات صورت را تحریک می‌کنند یا خیر؛ بنابراین، کشف اینکه این حرکات نه‌تنها رخ می‌دهند، بلکه می‌توانند آموزنده‌ترین معیار برای سنجش ناراحتی ناشی از وزوز گوش تا به امروز باشند، بسیار شگفت‌انگیز است!
روش جدید تشخیص، بر مشاهده استرس سیستم عصبی مرکزی، به ویژه مکانیسم “جنگ، گریز یا انجماد” در پاسخ به صداهای ناخوشایند مانند سرفه‌های بلند یا گریه نوزاد، تمرکز دارد. هرچه وزوز گوش شدیدتر باشد، این پاسخ فیزیکی به دلیل پردازش و ارزیابی سطح تهدید توسط مغز، بیشتر به تاخیر می‌افتد.
در افراد مبتلا به وزوز گوش شدید، انقباضات غیرارادی صورت و گشاد شدن مردمک چشم در پاسخ به صداهای خوشایند و ناخوشایند رخ می‌داد، زیرا سیستم عصبی آن‌ها قادر به تشخیص خوب از بد نبود. افرادی که این عارضه را نداشتند یا وزوز گوش آن‌ها کمتر مشکل‌ساز و فراگیر بود، واکنش ظریف‌تری نشان دادند و فقط هنگام قرار گرفتن در معرض صداهای ناخوشایند، این علائم آشکار صورت را نشان دادند.
پولی گفت:
آنچه واقعاً هیجان‌انگیز است این است که این دیدگاه نسبت به شدت وزوز گوش نیازی به اسکنرهای مغزی بسیار تخصصی نداشت؛ در عوض، این رویکرد نسبتاً کم‌‌نیاز به فناوری بود. اگر بتوانیم این رویکرد را با لوازم الکترونیکی مصرفی تطبیق دهیم، می‌توان از آن‌ها در کلینیک‌های سلامت شنوایی، به عنوان معیارهای عینی در آزمایش‌های بالینی و توسط عموم مردم استفاده کرد.
وزوز گوش – که اغلب به عنوان صدای مداوم در گوش توصیف می‌شود – می‌تواند از یک مزاحمت جزئی تا یک وضعیت بسیار تهاجمی و ناراحت‌کننده متغیر باشد و بر خواب، سلامت روان و کیفیت کلی زندگی تأثیر بگذارد. تخمین زده می‌شود که حدود یک چهارم بزرگسالان 65 سال و بالاتر به این عارضه مبتلا هستند، اما تاکنون راهی برای ارزیابی قابل اعتماد شدت آن وجود نداشته است.
با شدیدتر شدن این عارضه، بدن به‌طور فزاینده‌ای در ارزیابی تهدیدات شنیداری درک شده، هوشیارتر می‌شود – که باعث تحریک هوشیاری (گشاد شدن مردمک چشم) و سایر حرکات غیرارادی قابل تشخیص می‌شود. در این مطالعه، 50 شرکت‌کننده بدون مشکل شنوایی و 47 شرکت‌کننده با درجات مختلف شدت وزوز گوش در معرض صداهای خوشایند و ناخوشایند قرار گرفتند و هوش مصنوعی این پاسخ‌های فیزیکی ظریف را ارزیابی کرد.
اکنون، این تیم امیدوار است از این اطلاعات جدید سیستم عصبی برای توسعه مداخلاتی استفاده کند که از تحریک عصبی برای مقابله با “صدای” وزوز گوش و ارائه تسکین به مبتلایان استفاده می‌کند.
پولی گفت:
این نشانگرهای زیستی به ریشه ناراحتی می‌پردازند. در حالی‌که تصویربرداری ممکن است مناطق بیش‌فعال مغز را در بیماران مبتلا به وزوز گوش نشان دهد، این نشانگرهای زیستی سیستم‌های ارزیابی تهدید در سراسر بدن را نشان می‌دهند که خارج از محدوده طبیعی خود عمل می‌کنند و منجر به علائم ناراحت‌کننده‌ای می‌شوند که آن‌ها تجربه می‌کنند.
در حالی‌که مسائل مربوط به سلامت مرتبط با افزایش سن می‌تواند جداسازی پاسخ “جنگ یا گریز” بدن به طور خاص در برابر وزوز گوش را کمی پیچیده‌تر کند، این روش ارزیابی جدید یک گام بزرگ در تشخیص دقیق و عینی این عارضه و سپس توسعه یک برنامه درمانی شخصی‌سازی‌شده‌تر است.
این تحقیق در مجله Science Translational Medicine منتشر شده است.
منبع: Newatlas
