مطالعه‌ای جدید ادعا می‌کند که ممکن است سرانجام علت بازسازی استون هِنج (Stonehenge) در هزاران سال پیش مشخص شده باشد. به گفته محققان، این بنای سنگی عظیم ممکن است به‌عنوان یک پروژه یکپارچه‌کننده در مواجهه با مهاجرت‌های باستانی از اروپا عمل کرده باشد.
این مطالعه که روز پنجشنبه منتشر شد، نشان می‌دهد سازه تاریخی استون‌هنج در فاصله سال‌های ۲,۶۲۰ تا ۲,۴۸۰ پیش از میلاد وارد مرحله‌ای از بازسازی شدi، تا مردم را در شرایط مهاجرت‌های گسترده از سرزمین‌های همسایه اروپا متحد کند. این یافته بر اساس تحقیقات قبلی است که اوایل امسال منتشر شد و نشان داد که سنگ قربانگاه (Altar Stone)، در قلب این بنا، ممکن است از شمال شرقی اسکاتلند آمده باشد.
اگر این فرضیه درست باشد، این به معنای آن است که سنگی با وزن ۱۳,۲۲۷ پوند (شش تن در متریک) توسط بریتانیایی‌های باستان ۴۳۵ مایل (۷۰۰ کیلومتر) جابجا شده و به مکان کنونی آورده شده است. در حالی‌که تخمین‌های قبلی نشان می‌داد این سنگ از ولز آورده شده، تحلیل ترکیب دانه‌های معدنی نمونه‌های این سنگ خلاف این را نشان داده است.
شباهت‌های استون‌هنج به دیگر دایره‌های سنگی در سراسر بریتانیا، به‌ویژه در دشت سالزبری، سطح بالای ارتباطات فرهنگی در گذشته دور این سرزمین را نشان می‌دهد.
آیا معما سرانجام حل شده است؟
مایک پارکر پیرسون، نویسنده اصلی این مطالعه و استاد پیش‌تاریخ بریتانیا در مؤسسه باستان‌شناسی کالج دانشگاهی لندن (UCL)، گفت که این یافته‌های جدید «به‌طور قابل‌توجهی دانش موجود درباره هدف استون‌هنج و دلیل ساخت آن را گسترش داده است.»
او در گفتگو با CNN اظهار داشت:
این نشان می‌دهد که این مکان در دشت سالزبری برای مردمانی که نه‌تنها در نزدیکی آن، بلکه در سراسر بریتانیا زندگی می‌کردند، اهمیت داشته است؛ به حدی که آن‌ها سنگ‌های عظیمی را گاهی صدها مایل جابجا کردند تا به این مکان خاص آورده شود.
استون‌هنج چندین مرحله ساخت را پشت سر گذاشته است که از حدود ۳,۰۰۰ سال پیش از میلاد آغاز شده است. این مکان شامل سنگ‌هایی با اندازه‌های مختلف مانند بلواستون‌ها و سارسن‌ها است. بلواستون‌ها از منطقه پرسلی هیلز در غرب ولز آورده شده‌اند، که حدود ۱۴۰ مایل (۲۲۵ کیلومتر) از استون‌هنج فاصله دارد. این سنگ‌ها از اولین سنگ‌هایی بودند که در این مکان نصب شدند.
در مقابل، سارسن‌ها احتمالاً از West Woods نزدیک مارلبرو، با حدود ۱۵ مایل (۲۵ کیلومتر) فاصله از استون‌هنج آورده شده‌اند. سنگ قربانگاه (Altar Stone) نیز احتمالاً در مرحله‌ای از بازسازی به نعل اسبی مرکزی سایت اضافه شده است.
اگرچه تاریخ دقیق این رویداد مشخص نیست، اما نویسندگان مطالعه بر این باورند که احتمالاً این اتفاق بین ۲,۵۰۰ تا ۲,۰۲۰ پیش از میلاد رخ داده است. محققان همچنین معتقدند که سارسن‌های بزرگ و تریلیتون‌های داخلی در این مرحله برپا شده‌اند.
پروژه‌ای برای اتحاد
مایک پارکر پیرسون توضیح داد که بلوک‌های سنگی از طریق زمین و با استفاده از سورتمه‌های چوبی جابجا شده‌اند که «روی ریل‌های چوبی لغزیده و به‌صورت مداوم بلند شده و مجدداً در مسیر قرار می‌گرفتند». قایق‌ها برای حمل این وزن سنگین به‌اندازه کافی مستحکم نبودند و چرخ نیز هنوز به بریتانیا نرسیده بود.
این فرایند به صدها یا حتی هزاران نفر نیاز داشت و کل مسیر ممکن بود تا هشت ماه طول بکشد. در این مطالعه اظهار شد:
جابجایی از طریق زمین فرصت‌های بسیار بهتری برای نمایش، جشن، ضیافت و گردهمایی فراهم می‌کرد که هزاران نفر را برای تماشا و مشارکت در این ماجراجویی خارق‌العاده جذب می‌کرد.
پژوهش‌ها نشان داده‌اند که این مکان برای ضیافت استفاده می‌شده و همچنین به‌عنوان محلی برای دفن مردمان محلی و مناطق دورتر (مانند ولز) عمل می‌کرده است. پیرسون در این مورد گفت:
این واقعیت که تمام سنگ‌های استون‌هنج از مناطق دوردست آورده شده‌اند (که این بنا را در میان بیش از ۹۰۰ دایره سنگی بریتانیا منحصربه‌فرد می‌کند) نشان می‌دهد که این دایره سنگی ممکن است علاوه بر اهداف مذهبی، نقشی سیاسی نیز داشته باشد. به‌عنوان یک بنای یادبود اتحاد برای مردمان بریتانیا که پیوندهای ابدی آن‌ها با نیاکان و کیهان را جشن می‌گرفت.
محققان باور دارند که فرایند بازسازی استون‌هنج «پاسخی به بحران مشروعیتی بود که به دلیل ورود مردم جدید به منطقه ایجاد شده بود» و تلاشی برای متحد کردن جمعیت کشاورزان نوسنگی به شمار می‌رفت.
این مطالعه در مجله Archaeology International منتشر شده است.
منبع: Interestingengineering
