تغییرات آب و هوایی فقط زمین را گرم نمیکند، بلکه فضا را نیز تغییر شکل میدهد. همانطور که گازهای گلخانهای گرما را در لایههای پایینتر جو به دام میاندازند، لایههای بالایی جو خنک و منقبض میشوند و نیروی کششی که بهطور طبیعی ماهوارههای قدیمی را به زمین بازمیگرداند، کاهش میدهند. با ماندگاری طولانیتر ماهوارهها در مدار، خطر برخوردها و زبالههای فضایی به شدت افزایش مییابد و آینده ارتباطات ماهوارهای، پیشبینی آب و هوا و ناوبری را تهدید میکند.
افزایش تعداد ماهوارهها و تغییر جو
در حال حاضر بیش از 8000 ماهواره در ارتفاع بین 300 تا 1000 کیلومتری زمین، در داخل ترموسفر (لایههای بالایی جو سیاره ما) در حال گردش هستند. در حالیکه رویدادهای آب و هوایی فضایی مانند شرارههای خورشیدی و پرتابهای جرم تاجی میتوانند بهطور موقت چگالی این منطقه را تغییر دهند، محققان دانشگاه بیرمنگام معتقدند که تغییرات آب و هوایی باعث یک تغییر طولانیمدتتر میشود.
گازهای گلخانهای نقشی کلیدی در این تغییر ایفا میکنند. در لایههای پایینتر جو، این گازها گرما را به دام میاندازند و سیاره را گرم میکنند. با این حال، آنها همچنین گرما را از لایههای بالایی جو دور میکنند و باعث خنک شدن و انقباض آن میشوند. در نتیجه، ماهوارهها در مناطقی باقی میمانند که جو نازکتر است.
کشش جوی کمتر، زباله فضایی بیشتر
این کاهش چگالی جو به معنای کشش کمتر روی ماهوارهها است که بهطور قابلتوجهی بر طول عمر آنها تأثیر میگذارد. بهطور معمول، اصطکاک جو به تدریج سرعت ماهوارهها را کاهش میدهد و باعث میشود که آنها در طول زمان به زمین بازگردند. بدون کشش کافی، آنها بیشتر از حد انتظار در مدار باقی میمانند.
این ماندگاری طولانیتر خطر برخورد ماهوارهها را افزایش میدهد و منجر به زبالههای فضایی بیشتر میشود و پرتاب ایمن ماهوارههای جدید را دشوارتر میکند.
تهدید جدید برای پایداری فضا
این یافتهها که 10 مارس در مجله Nature Sustainability منتشر شده است، ارتباط روشنی بین پایداری سطح زمین و پایداری فضا ارائه میدهد.
محقق اصلی، متیو براون از گروه تحقیقاتی SERENE، گفت:
اغلب ما فقط به تأثیرات تغییرات آب و هوایی در سطح زمین یا دریا فکر میکنیم، اما این تحقیق نشان میدهد که تأثیرات تا فضای بالا نیز میرسد.
تعداد ماهوارهها در مدار پایین زمین به سرعت در حال افزایش است و ما به شدت به آنها برای ارتباطات، رصد زمین، پیشبینی آب و هوا و ناوبری وابسته هستیم. به همین دلیل، ما باید پایداری بلندمدت فضا را بسیار جدی بگیریم.
خطر فزاینده سندرم کسلر
دکتر براون افزود:
در حال حاضر بحثهایی در مورد اینکه چه تعداد ماهواره میتوانند در یک زمان در فضا قرار گیرند، در حال انجام است، زیرا تعداد فزایندهای از دستگاهها به مدار پایین زمین پرتاب میشوند. بدون بررسی این تکثیر، ما در خطر ورود به “سندرم کسلر” هستیم، جایی که یک واکنش زنجیرهای از برخوردها باعث میشود فضا غیرقابل استفاده شود.
در حالی که فناوری میتواند به این اجسام در جلوگیری از برخورد کمک کند، شناخت تأثیری که محیط طبیعی زمین بر توانایی ما برای فعالیت در فضا دارد، به طور فزایندهای مهم میشود. یک رویکرد هماهنگ برای کاهش انتشار گازهای گلخانهای اطمینان حاصل میکند که ما میتوانیم از بهرهبرداری از ترموسفر جلوگیری کرده و از آن برای نسلهای آینده محافظت کنیم.
منبع: Scitechdaily