مهندسان و معماران از طرحی مفهومی برای یک فضاپیمای غول‌پیکر به نام کریسالیس (Chrysalis) رونمایی کرده‌اند. این کشتی فضایی که به عنوان یک دنیای خودکفا طراحی شده است، قرار است سفری یک‌طرفه را به مقصد آلفا قنطورس آغاز کند. این سیستم ستاره‌ای، نزدیک‌ترین به زمین است و همچنین ستاره مشهور پروکسیما قنطورس را در خود جای داده است که پس از خورشید، نزدیک‌ترین ستاره به ما محسوب می‌شود. اما این فضاپیمای ۵۸ کیلومتری واقعاً قرار است که ساخته شود؟! برای بررسی بیشتر با اِروتِک همراه باشید.
تصاویر ارائه شده، یک استوانه عظیم و کشیده را نشان می‌دهند که از بخش‌های متمایز و به‌هم‌پیوسته در امتداد یک محور مرکزی ساخته شده است. انتهای آن به‌طرز مشکوکی شبیه پس‌سوزهای جت‌های سوخو به نظر می‌رسد. اما گرافیک‌ها نمی‌توانند عظمت واقعی این کشتی را به درستی نمایش دهند. این فقط یک کشتی نیست، بلکه یک شهر متحرک است که از ابتدا تا انتها، به طول باورنکردنی ۵۸ کیلومتر امتداد دارد. هدف از این مأموریت، جابه‌جایی حداکثر ۲,۴۰۰ نفر در طول فضای خالی ۴.۲۵ سال نوری (۲۵ تریلیون مایل) در سفری است که چندین نسل به طول می‌انجامد. ساختار فلزی آن از چندین لایه متحدالمرکز تشکیل شده که حول یک هسته مرکزی ساخته شده‌اند. از آنجایی‌که در فضا جاذبه وجود ندارد، برای مقابله با اثرات سوء آن بر سلامتی، کل ساختار به آرامی خواهد چرخید تا جاذبه مصنوعی تولید کند.
درونی‌ترین لایه‌ها به پشتیبانی حیات اختصاص داده شده‌اند و دارای مزارع، باغ‌ها و حتی نمونه‌هایی شبیه‌سازی شده از زیست‌بوم‌های زمین مانند جنگل‌های گرمسیری و شمالی هستند. اگر به سمت بیرون حرکت کنید، فضاهای عمومی مانند پارک‌ها و کتابخانه‌ها را خواهید یافت و پس از آن، لایه‌ای از خانه‌های چاپ سه‌بعدی برای ساکنان قرار دارد. حتی یک سطح صنعتی اختصاصی نیز وجود دارد که مسئولیت همه چیز از تولید گرفته تا داروسازی را بر عهده خواهد داشت. بیرونی‌ترین پوسته به عنوان یک انبار عظیم برای منابع و تجهیزات عمل می‌کند، ناحیه‌ای که احتمالاً کاملاً توسط ربات‌ها اداره می‌شود. در نهایت، «گنبد کیهان» قرار دارد؛ یک عرشه دیدبانی وسیع که در آن مسافران می‌توانند در یک محیط کنترل‌شده و بدون جاذبه، به تماشای عبور جهان بپردازند.
یک سفر ۴۰۰ ساله!
در نهایت، مسافران به پروکسیما قنطورس بی (Proxima Centauri b) خواهند رسید، یک سیاره فراخورشیدی که به‌طور بالقوه قابل سکونت است. پس از رسیدن، شاتل‌هایی که از هسته کشتی خارج می‌شوند، سرانجام آن‌ها را به سطح سیاره منتقل خواهند کرد. اما تخمین زده می‌شود که این سفر حدود ۴۰۰ سال طول بکشد، به این معنی که خدمه اولیه هرگز مقصد خود را نخواهند دید. فرزندان آن‌ها و فرزندان فرزندان آن‌ها در اعماق فضا متولد می‌شوند، زندگی می‌کنند و می‌میرند. این واقعاً یک دوری (به معنای واقعی کلمه) بزرگ از آسایش زمین است، بنابراین برای آماده‌سازی جهت چنین سکونتی، این پروژه یک دوره‌ی آزمایشی جسورانه را پیشنهاد می‌کند که در آن اولین نسل از ساکنان، به منظور سازگاری، ۷۰ تا ۸۰ سال را در قطب جنوب زندگی خواهند کرد.
زندگی در کشتی به دقت برنامه‌ریزی خواهد شد. طراحان قصد دارند جمعیت پایداری حدود ۱,۵۰۰ نفر داشته باشند، با قوانین سختگیرانه برای تولید مثل. هر فرد یک پنجره سه‌ساله بین سنین ۲۸ تا ۳۱ سال خواهد داشت تا حداکثر دو فرزند به دنیا آورد. این یک جامعه بسیار پیچیده خواهد بود، بنابراین حکومت و مدیریت کشتی باید بسیار متفاوت از آنچه در زمین است، به نظر برسد. این طرح، همکاری بین رهبران انسانی و یک هوش مصنوعی پیشرفته را پیشنهاد می‌کند.
آیا کریسالیس را می‌توان امروز ساخت؟
اجازه دهید برای لحظه‌ای متوقف شویم. کریسالیس یک چشم‌انداز فوق‌العاده جذاب و با جزئیات خیره‌کننده است، اما در حال حاضر صرفاً یک مفهوم فرضی است. این طرح، برنده مسابقه طراحی پروژه هایپریون بود؛ چالشی که از تیم‌ها می‌خواست یک فضاپیمای چندنسلی را با استفاده از فناوری‌های فعلی و آینده نزدیک، شبیه به مواردی که توسط ناسا در حال بررسی است، طراحی کنند.
این طرح به چند دلیل در قلمرو داستان‌های علمی تخیلی باقی می‌ماند. کل کشتی باید توسط راکتورهای همجوشی هسته‌ای تأمین انرژی شود، فناوری‌ای که ما هنوز در زمین در تکمیل آن موفق نشده‌ایم. علاوه بر این، با اندازه عظیم آن، وزن باورنکردنی نیز همراه است؛ دقیقاً ۲.۴ میلیارد تن. این بدان معنی است که ساختار باید در یک نقطه با ثبات گرانشی بین زمین و ماه مونتاژ شود. فرآیندهای مورد نیاز برای انجام این کار، فراتر از توانایی‌های فعلی ما هستند.
با این حال، این مسابقه ایده‌های جسورانه دیگری فراتر از کریسالیس را نیز به وجود آورد. طرح دوم، WFP Extreme نام داشت. این طرح، کشتی فشرده‌تری را تصور می‌کرد که حول اصل خودشکوفایی طراحی شده بود و هدف آن ایجاد محیطی بود که در آن نسل‌های آینده بتوانند آزادانه مشکلات را حل کنند و زندگی خود را شکل دهند. طرح سوم، Systema Stellare Proximum، طرحی را پیشنهاد کرد که از سادگی ظریف یک عروس دریایی الهام گرفته شده بود. جسورانه‌ترین ویژگی آن شامل استفاده از یک سیارک استخراج شده به عنوان یک سپر طبیعی و عظیم در برابر تشعشعات اعماق فضا است.
منبع: Slashgear
