تحقیقات جدید نشان می‌دهد که سیستم‌های راداری که توسط فرودگاه‌های غیرنظامی و تأسیسات نظامی اداره می‌شوند، ممکن است ناخواسته حضور زمین را به تمدن‌های فرازمینی پیشرفته مخابره کنند.
این تحقیق بررسی کرده است که چگونه سیگنال‌های الکترومغناطیسی که از این سیستم‌ها نشت می‌کنند، می‌توانند برای ناظرانی که تا ۲۰۰ سال نوری دورتر قرار دارند، قابل مشاهده باشند؛ با این فرض که آنها تلسکوپ‌های رادیویی پیشرفته‌ای مشابه آنچه در زمین استفاده می‌شود، در اختیار دارند. این یافته‌ها همچنین دلالت بر این دارد که ما می‌توانیم، در تئوری، تمدن‌های فرازمینی مشابه پیشرفته را در همان محدوده شناسایی کنیم!
یافته‌های اولیه، که در نشست ملی نجوم ۲۰۲۵ انجمن نجوم سلطنتی در دورهام ارائه شد، نشان می‌دهد که چگونه فرودگاه‌های بین‌المللی بزرگ، از جمله هیترو، گاتویک، و JFK نیویورک، سیگنال‌های قابل تشخیصی را منتشر می‌کنند که می‌توانند به عنوان شاخص‌های غیرمستقیم حیات هوشمند عمل کنند.
شبیه‌سازی‌ها قابلیت مشاهده سیگنال را ردیابی می‌کنند!
محققان از شبیه‌سازی‌های دقیق برای ردیابی چگونگی حرکت سیگنال‌های راداری منتشر شده از زمین در فضا در طول زمان استفاده کردند. هدف آنها تعیین میزان قابل تشخیص بودن این سیگنال‌ها از منظومه‌های ستاره‌ای نزدیک، از جمله ستاره بارنارد و AU میکروسکوپی بود.
تجزیه و تحلیل آنها نشان داد که سیستم‌های رادار فرودگاهی، که برای نظارت بر هواپیماها طراحی شده‌اند، خروجی رادیویی ترکیبی ۲×۱۰۱۵ وات تولید می‌کنند. این سطح از انتشار به اندازه‌ای قوی است که توسط تلسکوپ‌های رادیویی با قابلیت‌های مشابه تلسکوپ گرین بنک در ویرجینیای غربی، تا ۲۰۰ سال نوری دورتر قابل تشخیص باشد.
برای مقایسه، پروکسیما قنطورس بی (Proxima Centauri b) —نزدیک‌ترین سیاره فراخورشیدی بالقوه قابل سکونت— تنها ۴ سال نوری از زمین فاصله دارد. با این حال، یک فضاپیما با فناوری کنونی هنوز به چندین هزار سال زمان نیاز دارد تا به آن برسد.
رادارهای نظامی بیشتر قابل تشخیص هستند
سیستم‌های رادار نظامی، که متمرکزتر و جهت‌دارتر هستند، الگوی منحصر به فردی ایجاد می‌کنند، مانند پرتوی فانوس دریایی که آسمان را جارو می‌کند، و دارای اوج انتشار تجمیعی هستند که در یک میدان دید معین از ناظر به حدود ۱×۱۰۱۴ وات می‌رسد.
رامیلو کایس سعید (Ramiro Caisse Saide)، محقق اصلی از دانشگاه منچستر، گفت که این به نظر “کاملاً مصنوعی می‌رسد برای هر کسی که از فواصل بین ستاره‌ای با تلسکوپ‌های رادیویی قدرتمند تماشا می‌کند.”
این دانشجوی دکترا افزود:
در واقع، این سیگنال‌های نظامی می‌توانند تا صد برابر قوی‌تر از نقاط خاصی در فضا ظاهر شوند، بسته به موقعیت ناظر.
امضاهای فناوری و پیامدهای SETI
یافته‌های ما نشان می‌دهد که سیگنال‌های راداری —که ناخواسته توسط هر سیاره‌ای با فناوری پیشرفته و سیستم هوانوردی پیچیده تولید می‌شوند— می‌توانند به عنوان یک نشانه جهانی از حیات هوشمند عمل کنند.
او گفت که این تحقیق نه تنها به هدایت جستجو برای تمدن‌های فرازمینی از طریق شناسایی امضاهای فناوری امیدوارکننده کمک می‌کند، بلکه درک ما را از چگونگی دیده شدن فناوری انسانی از فضا نیز عمیق‌تر می‌کند.
پروفسور مایکل گارت (Michael Garrett)، محقق همکار از دانشگاه منچستر، گفت:
با یادگیری چگونگی حرکت سیگنال‌های ما در فضا، بینش‌های ارزشمندی در مورد چگونگی محافظت از طیف رادیویی برای ارتباطات و طراحی سیستم‌های راداری آینده به دست می‌آوریم.
روش‌های توسعه‌یافته برای مدل‌سازی و تشخیص این سیگنال‌های ضعیف می‌توانند در نجوم، دفاع سیاره‌ای، و حتی در نظارت بر تأثیر فناوری انسانی بر محیط فضایی ما نیز استفاده شوند.
کایس سعید، دانشجوی دکترا، افزود:
به این ترتیب، کار ما هم از تلاش علمی برای پاسخ به این سوال که “آیا ما تنها هستیم؟” و هم از تلاش‌های عملی برای مدیریت نفوذ فناوری بر جهان ما و فراتر از آن حمایت می‌کند.
نشست ملی نجوم ۲۰۲۵
منبع: Scitechdaily
