چین و روسیه ساخت نیروگاه هسته‌ای برای پایگاه قمری را در سال ۲۰۲۸ آغاز می‌کنند!

چین در نظر دارد یک نیروگاه هسته‌ای در ماه بسازد تا انرژی مورد نیاز ایستگاه بین‌المللی تحقیقاتی قمری (ILRS)، پروژه‌ای که با همکاری روسیه در حال توسعه آن است، را تامین کند. این برنامه توسط پی ژائویو، مهندس ارشد ماموریت چانگ‌ئه-۸، در یک سخنرانی در روز چهارشنبه فاش شد.

ماموریت چانگ‌ئه-۸ که قرار است در سال ۲۰۲۸ پرتاب شود، گامی کلیدی در جاه‌طلبی‌های فضایی چین است. این ماموریت به آماده‌سازی برای یک پایگاه دائمی سرنشین‌دار قمری تا سال ۲۰۳۰ کمک خواهد کرد و چگونگی تولید انرژی در ماه را بررسی خواهد کرد. اگرچه انرژی هسته‌ای یک گزینه قوی است، اما در سخنرانی پی، گزینه‌های انرژی جایگزین دیگری که برای این ایستگاه ارزیابی می‌شوند نیز مورد بحث قرار گرفت.

انرژی یکی از بزرگترین چالش‌ها برای ILRS است. وو وایرن، طراح ارشد برنامه اکتشاف ماه چین، گفت:

یک سوال مهم برای ILRS تامین انرژی است.

در این زمینه، روسیه یک مزیت طبیعی دارد، وقتی صحبت از نیروگاه‌های هسته‌ای، به ویژه فرستادن آن‌ها به فضا می‌شود، در جهان پیشرو است و از ایالات متحده جلوتر است.

ILRS برای بقا در شرایط سخت ماه به یک منبع انرژی مطمئن و بلندمدت نیاز خواهد داشت. تخصص روسیه در فناوری هسته‌ای فضایی نقش مهمی در این برنامه ایفا می‌کند.

در سال ۲۰۲۴، آژانس فضایی روسیه، روسکاسموس، اعلام کرد که قصد دارد تا سال ۲۰۳۵ با همکاری چین یک رآکتور هسته‌ای در ماه بسازد. هدف از این همکاری، تامین انرژی پایدار برای ILRS و امکان‌پذیر ساختن ماموریت‌های طولانی‌مدت اکتشاف ماه است.

اگرچه چین هرگز به‌طور رسمی موافقت خود را با این طرح اعلام نکرده است، اما گنجاندن گزینه هسته‌ای توسط پی در سخنرانی خود برای مقامات ۱۷ کشور و سازمان بین‌المللی که از ILRS حمایت می‌کنند، نشان‌دهنده حمایت قوی پکن است.

برنامه آرتمیس ناسا رقابت را برانگیخته است!

در حالی‌که چین و روسیه با ILRS پیش می‌روند، ایالات متحده از طریق برنامه آرتمیس ناسا در حال کار بر روی بازگشت خود به ماه است. آمریکا، تنها کشوری که مدعی است فضانوردان را بر روی ماه فرود آورده است، از آخرین ماموریت آپولو در سال ۱۹۷۲ به ماه بازنگشته است. اکنون، ناسا قصد دارد دو فضانورد را در سال ۲۰۲۷ دوباره بر روی سطح ماه فرود آورد و سپس یک پایگاه پایدار قمری بسازد.

برنامه‌های ناسا برای تامین انرژی پایگاه خود شامل استقرار آرایه‌های خورشیدی بزرگ بر روی سطح ماه است. سپس انرژی از طریق یک شبکه گسترده از لوله‌ها و کابل‌ها در سراسر پایگاه توزیع خواهد شد. با وجود تجربه قمری خود، ایالات متحده نیز در بحبوحه رقابت جهانی برای استقلال انرژی در فضا، در حال بررسی انرژی هسته‌ای برای ماه است.

برنامه زمانی چین برای ساخت پایگاه قمری خود در اطراف قطب جنوب ماه با جدول زمانی ناسا مطابقت دارد. وو وایرن سال گذشته اظهار داشت که یک “مدل اولیه” از ILRS، متمرکز بر قطب جنوب ماه، تا سال ۲۰۳۵ تکمیل خواهد شد.

چانگ‌ئه-۸ و ماموریت‌های مرتبط با آن بخشی از این نقشه راه هستند. علاوه بر این، چین قصد دارد “پروژه ۵۵۵” را راه‌اندازی کند، ابتکاری برای دعوت از ۵۰ کشور، ۵۰۰ موسسه علمی بین‌المللی و ۵۰۰۰ محقق خارجی برای مشارکت در پروژه ILRS.

عصر جدید منابع فضایی و نوآوری هسته‌ای

برنامه فضایی چین طی ۲۰ سال گذشته به سرعت توسعه یافته است. پس از اینکه چین در سال ۲۰۰۳ با ماموریت شنژو ۵ به سومین کشوری تبدیل شد که انسان را به فضا فرستاد، یک دهه بعد مریخ‌نورد رباتیک چانگ‌ئه ۳ خود را بر روی ماه فرود آورد. این کشور همچنین دومین کشوری است که یک مریخ‌نورد را بر روی مریخ فرود آورده و قصد دارد تا سال ۲۰۳۳ انسان را به مریخ بفرستد.

اگر چین با موفقیت یک نیروگاه هسته‌ای در ماه بسازد، می‌تواند آینده اکتشافات فضایی را تغییر دهد. این امر امکان عملیات فضایی در مقیاس بزرگ، از جمله تولید انرژی و حمل و نقل بار را فراهم می‌کند.

منابع طبیعی ماه یکی دیگر از دلایل اصلی رقابت برای ایجاد جای پا در آنجا است. به گفته موزه‌های سلطنتی گرینویچ، ماه دارای ذخایر ارزشمندی از اکسیدهای فلزی، سیلیکون، تیتانیوم، فلزات خاکی کمیاب و آلومینیوم است. هیجان‌انگیزتر از همه، هلیوم-۳ است، یک ایزوتوپ نادر که به گفته دانشمند چینی اویان ژی‌یوان، می‌تواند «تقاضای انرژی بشر را برای حدود ۱۰۰۰۰ سال حل کند.»

منبع: Interestingengineering