ماه از همان ابتدای پیدایش انسانها، ما را مجذوب خود کرده است و در قرن بیستم بالاخره به آنها نزدیکتر شدهایم. با این حال، این سالها به دلیل تمرکز روی سیارت دیگر منظومه شمسی و مخصوصاً مریخ، آنطور که باید به اهمیت تاسیس یک پایگاه دائمی روی آن پرداخته نشده است!
اما این وضعیت در حال تغییر است و با تجدید علاقه به تنها قمر زمین، ایده “پایگاه روی ماه” دوباره زنده شده است. اما چرا انسانها باید یک مرکز دائمی روی ماه داشته باشند؟ برای پاسخ به این سوال با اِروتِک همراه باشید.
۱. امکانات جدید در نجوم!
دلیلی وجود دارد که مجبوریم تلسکوپها را به فضا پرتاب کنیم و آن هم عمدتاً این است که جو زمین، اگرچه برای حفظ حیات ما عالی است، اما برای دیدن آنچه در جهان هستی وجود دارد، بسیار نامناسب است.
اگرچه تلسکوپهای فضایی راه خوبی برای حل این مشکل هستند، اما در نهایت محدودیتهایی برای اندازه و قدرت آنها وجود دارد. از طرف دیگر، ماه جو ندارد، گرانش آن فقط یک ششم گرانش زمین است و گزینههای بیشماری برای دیدن جهان هستی ارائه میدهد.
در تئوری، میتوان رصدخانههای عظیمی روی ماه ساخت و دورتر و واضحتر از همیشه دید. فقط تلسکوپهای نوری نیستند که در ماه عملکرد بهتری خواهند داشت، تلسکوپهای رادیویی در سمت دور ماه از تداخل الکترومغناطیسی زمین محافظت میشوند. برای مثال، ناسا پیشنهادی برای ساخت یک تلسکوپ رادیویی بزرگ در دهانهای قمری در سمت دور ماه ارائه کرده است.
۲. مطالعه ماه میتواند درباره زمین به ما بیاموزد!
ماه یک کپسول زمان از منظومه شمسی اولیه است. برخلاف زمین که دائماً دچار تغییرات زمینشناسی میشود، سطح ماه برای میلیاردها سال تقریباً بدون تغییر باقی مانده است. اگر سنگها و دهانههای قمری را مطالعه کنیم، میتوانیم درباره نحوه شکلگیری منظومه زمین-ماه و شرایط اولیه زمین اطلاعاتی به دست آوریم. تقریباً بهطور قطع یخ روی ماه وجود دارد و اگر آن را نمونهبرداری و مطالعه کنیم، میتوانیم درباره نحوه تشکیل آب در منظومه شمسی خود اطلاعاتی کسب کنیم.
۳. مکانی ایدهآل برای آزمایش ایمن فناوری اکتشاف فضایی
در حال حاضر، تحقیقات در مورد امکانپذیری پایگاهها در مکانهایی مانند مریخ یا آزمایش تجهیزاتی که برای محافظت از انسانها در برابر محیط خشن فضا طراحی شدهاند، در اینجا روی زمین انجام میشود. قبل از اینکه به سایر نقاط منظومه شمسی قدم بگذاریم، یک پایگاه روی ماه میتواند مکانی ایدهآل برای آزمایش و تکمیل فناوریهایی باشد که برای فراتر رفتن از ماه (نسبتاً) نزدیک نیاز داریم. ماه دورترین مکانی است که انسان تاکنون از زمین دور شده است.
۴. ماه میتواند کلید همجوشی هستهای باشد!
همجوشی هستهای، جام مقدس انرژی تقریباً نامحدود و پاک است. این همان انرژی است که از خورشید دریافت میکنیم، اما معلوم شده است که ساختن یک خورشید کوچک برای تأمین انرژی زندگی ما، کار آسانی نیست. در حالیکه در حفظ همجوشی طولانیتر با استفاده از میدانهای مغناطیسی پیچیده پیشرفتهای زیادی میکنیم، به یک منبع سوخت نیاز خواهیم داشت. دانشمندان ایزوتوپ هلیوم-۳ را به عنوان یک منبع سوخت امیدوارکننده برای همجوشی هستهای پیشنهاد کردهاند.
متأسفانه، هلیوم-۳ بسیار نادر است، مگر اینکه روی ماه باشید! بنابراین، یک پایگاه روی ماه میتواند منجر به عملیات معدنکاری شود که در آن هلیوم-۳ برای تأمین انرژی فراوان و پاک به زمین استخراج میشود. البته، اگر این ماده آنطور که تبلیغ میشود، عمل کند. هنوز مشخص نیست که آیا هلیوم-۳ واقعاً سوخت همجوشی ایدهآل است یا خیر، اما اگر معلوم شود که اینطور است، مقدار زیادی از آن در آسمان وجود دارد.
۵. ماه میتواند ایستگاه سوخت منظومه شمسی باشد!
پرتاب اشیاء از سطح زمین دشوار و پرهزینه است. به لطف گرانش نسبتاً قوی زمین، نمیتوانیم فضاپیماها را با مقادیر بیش از حد سوخت بارگیری کنیم. پرتاب از سطح ماه بسیار آسانتر است. بنابراین، در تئوری، میتوان با تبدیل آب ماه به هیدروژن و اکسیژن با استفاده از برق حاصل از انرژی خورشیدی یا ایستگاههای همجوشی هستهای روی ماه که با هلیوم-۳ که قبلاً ذکر کردم تغذیه میشوند، سوخت موشک تولید کرد.
به این ترتیب، فقط باید به فضاپیمای خود سوخت کافی برای رسیدن به ماه بدهیم و سپس میتوانند قبل از شروع سفر به مریخ، سیارکها یا هر مقصد دیگری در منظومه شمسی، در آنجا به طور کامل سوختگیری کنند.
اگرچه هرگز ماه را به دلایل مختلفی که آن را غیرممکن میسازد، زمینسان نخواهیم کرد (یعنی آن را شبیه زمین نخواهیم کرد)، اما با مواد محلی فراوان، انرژی بالقوه بیپایان و چشمانداز سیستمهای ساختوساز خودکار، ممکن است روزی یک سکونتگاه قابل توجه روی ماه وجود داشته باشد که به عنوان دروازهای برای اکتشاف بیشتر فضا عمل کند.
منبع: Howtogeek