با جدیدترین عکس تلسکوپ فضایی هابل از ابر ماژلانی بزرگ، می‌توانید اعماق یک شاهکار آسمانی را مشاهده کنید که مناطق تشکیل ستاره‌های پر جنب و جوش سحابی تارانتولا (رتیل) را به نمایش می‌گذارد. در میان گاز آبی آرام و ستاره‌های رنگارنگ، می‌توان دید که چگونه گردوغبار کیهانی بر تشکیل ستاره‌ها و سیارات تأثیر می‌گذارد.
تصویر جدید تلسکوپ فضایی هابل یک صحنه کیهانی خیره‌کننده پر از گردوغبار و نور ستاره‌ها را از ابر ماژلانی بزرگ، یکی از کهکشان‌های ماهواره‌ای کهکشان راه شیری، به نمایش می‌گذارد. این کهکشان کوتوله که در فاصله حدود ۱۶۰,۰۰۰ سال نوری در صورت‌های فلکی ماهی زرین و کوهمیز قرار دارد، بسیار کوچکتر از کهکشان راه شیری بوده اما همچنان دارای شگفتی‌های آسمانی قابل‌توجهی است.
غول‌های ستاره‌ای در سحابی تارانتولا
اگرچه ابر ماژلانی بزرگ تنها ۱۰ تا ۲۰ درصد از جرم کهکشان راه شیری را دارد، اما برخی از چشمگیرترین مناطق تشکیل ستاره در همسایگی کیهانی ما را در خود جای داده است. تصویر جدید هابل بخشی از حومه سحابی تارانتولا، بزرگترین و فعال‌ترین منطقه تشکیل ستاره در جهان هستی نزدیک را به تصویر می‌کشد. سحابی تارانتولا در هسته خود، میزبان پرجرم‌ترین ستاره‌های کشف‌شده تاکنون است که هر کدام حدود ۲۰۰ برابر سنگین‌تر از خورشید ما هستند.
رنگ‌های آفرینش؛ گاز آبی و ستاره‌های قرمز
بخش نشان داده شده از سحابی دارای گاز آبی آرام، لکه‌های گردوغبار نارنجی مایل به قهوه‌ای و پراکندگی ستارگان چند رنگ است. ستارگانی که در داخل و پشت ابرهای گرد و غبار قرار دارند، قرمزتر از ستاره‌هایی به‌نظر می‌رسند که توسط گردوغبار پوشانده نشده‌اند. گردوغبار نور آبی را بیشتر از نور قرمز جذب و پراکنده می‌کند و به نور قرمز بیشتری اجازه می‌دهد تا به تلسکوپ‌های ما برسد و باعث می‌شود ستاره‌ها قرمزتر از آنچه هستند به نظر برسند.
پیشرفت اخترفیزیک از طریق چشمان هابل
این تصویر شامل نور فرابنفش و مادون قرمز و همچنین نور مرئی است. محققان با استفاده از مشاهدات هابل از سحابی‌های غبارآلود در ابر ماژلانی بزرگ و سایر کهکشان‌ها، این دانه‌های گرد و غبار دور را مطالعه خواهند کرد و به درک نقش گردوغبار کیهانی در شکل‌گیری ستاره‌ها و سیارات جدید کمک خواهند کرد.
منبع: Scitechdaily
