استارتاپ هوافضایی ناتیلوس قصد دارد با معرفی هواپیمای جدید خود، هورایزن با بدنه و بال ترکیبی (BWB)، به رقابت با بزرگترین بازیگران صنعت هوایی بپردازد. این هواپیما قادر خواهد بود ۲۰۰ مسافر را از نیویورک به لندن منتقل کند و در عین حال، انتشار گازهای گلخانه‌ای را تا ۵۰ درصد کاهش دهد.
اگر به هر فرودگاهی سر بزنید، خواهید دید که تمامی هواپیماهای مسافربری یک ویژگی مشترکی دارند؛ همه آن‌ها از طراحی مرسوم بال‌ها و بدنه استوانه‌ای برخوردارند؛ طرحی که از دهه ۱۹۳۰ بر معماری هوافضا حاکم بوده است. از نظر مهندسی، این انتخاب منطقی و بسیار موفقیت‌آمیز بوده، اما همچنان در مواردی مانند کاهش مقاومت، افزایش فضای در دسترس و بهره‌وری کلی، جای پیشرفت دارد.
یکی از جایگزین‌های نویدبخش برای پیکربندی استاندارد، طراحی BWB است که در آن بال و بدنه بدون هیچ مرز مشخصی با هم ترکیب می‌شوند، بر خلاف طراحی “بال پرنده” که کاملاً بال است یا طراحی “بدنه بالابر” که بدنه‌ای بدون بال دارد. ایده طراحی BWB از دهه ۱۹۲۰ وجود داشته و در هواپیمای بمب‌افکن B-1 لنسر به‌کار رفته است. اکنون به نظر می‌رسد این طرح در آستانه به چالش کشیدن الگوی غالب هواپیماهای مسافربری است.
مزیت طراحی ترکیبی این است که اتصالی بین بال و بدنه وجود ندارد که به طور قابل‌توجهی باعث کاهش مقاومت هوا می‌شود. علاوه بر این، ترکیب بال و بدنه به کل هواپیما اجازه می‌دهد که بخشی از کار بلند کردن را انجام دهد و باعث افزایش نیروی بالابری (برآ) با کاهش مقاومت می‌شود.
همچنین، هواپیمای BWB می‌تواند فضای داخلی بیشتری برای حمل بار، مسافران یا سوخت فراهم کند. گزینه آخر به‌ویژه برای هواپیماهایی که از هیدروژن به عنوان سوخت استفاده می‌کنند، جذاب است؛ چرا که این نوع طراحی، فضای کافی برای مخازن هیدروژن و مکانیزم‌های پشتیبانی آن‌ها را فراهم می‌کند.
بر این اساس، ناتیلوس قصد دارد خانواده هواپیماهای ترکیبی خود را توسعه دهد که بزرگترین مدل آن، هورایزن، قادر خواهد بود تا ۲۰۰ مسافر را در پروازهای بین‌قاره‌ای حمل کند. این هواپیما همچنین می‌تواند انتشار کربن را تا ۵۰ درصد و مصرف سوخت را ۳۰ درصد کاهش دهد. علاوه بر این، هواپیمای Horizon دارای ۴۰ درصد حجم بیشتری خواهد بود و در کلاس بارگیری بوئینگ ۷۳۷ و ایرباس A320 قرار می‌گیرد.
با توجه به افزایش تقاضا برای هواپیماهای مسافربری و کاهش ظرفیت تولید، به نظر می‌رسد زمان مناسبی برای ورود ناتیلوس به این صنعت باشد، اما این کار همچنان یک استراتژی جسورانه است. دو غول این صنعت به دلیل حفظ انحصار در بازار حضور دارند و به چالش کشیدن آن‌ها آسان نخواهد بود.
در واقع با اینکه ناتیلوس روی نوآوری فناورانه‌ی بزرگی شرط بسته است که اغلب می‌تواند به یک تازه‌وارد امکان شکست رقبا را بدهد، اما طراحی باله‌های ترکیبی معایبی نیز دارد. برای مثال، فرودگاه‌ها باید برای میزبانی این هواپیماها تغییراتی ایجاد کنند، هرچند که شرکت ناتیلوس اعلام کرده است که هواپیمای Horizon با زیرساخت‌های کنونی سازگار است. همچنین، این پرسش مطرح می‌شود که آیا مسافران مایل به نشستن در صندلی‌هایی هستند که نزدیک‌ترین پنجره به آن‌ها یک نقطه نورانی در فواصل دور است.
علاوه بر این، هیچ چیزی مانع بوئینگ یا ایرباس نمی‌شود که با تغییر مسیر، خانواده‌ای از هواپیماهایی با باله‌های ترکیبی برای خود توسعه دهند. همچنین، همیشه گزینه سنتی «خرید شرکت رقیب» برای آن‌ها وجود دارد.
در هر صورت، انتظار می‌رود هواپیمای هورایزن اوایل دهه ۲۰۳۰ آماده خدمت به مشتریان باشد.
آلکسی ماتیوشف، مدیرعامل و یکی از بنیان‌گذاران ناتیلوس گفت:
صنایع هوایی به‌دنبال راه‌حل‌های واقعی برای دستیابی به پایداری، بهره‌وری، و سودآوری بیشتر است. با هورایزن، ما یک جهش اقتصادی جدید برای صنعت هوانوردی به ارمغان می‌آوریم که هم به این صنعت کمک می‌کند و هم سیاره ما را برای نسل‌های آینده حفظ می‌کند.
منبع: Newatlas
