خترشناسان خوشه‌های ستاره‌ای و بازوهای مارپیچی آندرومدا را از طریق تلسکوپ هابل مطالعه کرده و دیدگاه‌های جدیدی را در مورد شکل‌گیری ستاره‌ها و تکامل کهکشان‌ها کشف می‌کنند.
خوشه‌های ستارگان محیط بین ستاره‌ای را در کهکشان آندرومدا در فاصله 2.5 میلیون سال نوری از ما در نور زیبای خود غرق کرده‌اند. آندرومدا که با نام M31 نیز شناخته می‌شود، نزدیک ترین کهکشان بزرگ نزدیک به راه شیری است. وسعت این کهکشان تقریباً 152000 سال نوری است و تقریباً با جرمی برابر با کهکشان ما، در 2 تا 4 میلیارد سال آینده با ما برخورد خواهد کرد. در این فاصله‌ی زمانی، آندرومدا موضوع مطالعه بسیاری از ستاره‌شناسان خواهد بود.
ساختار مارپیچی و تشکیل ستاره
به عنوان یک کهکشان مارپیچی، بازوهای پیچ در پیچ آندرومدا یکی از برجسته‌ترین ویژگی های آن است. تلسکوپ فضایی هابل ناسا برای مشاهده دقیق یکی از این پیچه‌ها در شمال شرقی بزرگنمایی و بخش‌هایی از گازهای یونیزه شده این ناحیه را آشکار کرده است. این مناطق که در کهکشان‌های مارپیچ و نامنظم رایج‌اند، اغلب نشان‌دهنده حضور ستاره‌هایی جدید هستند. ترکیبی از پرورشگاه‌های ستاره‌ای و ابرنواخترها می‌توانند محیطی پویا ایجاد کنند که گاز هیدروژن اطراف را تحریک کرده و آن را همچون باغی از رزهای ساخته‌شده از ستاره به ما ارائه می‌دهند.
مشاهدات ستاره‌ای با هابل
دانشمندان بازوهای مارپیچی آندرومدا را با استفاده از دوربین پیشرفته اکتشافی هابل (ACS) کاویدند و با دوربین میدان وسیع 3 (WFC3) مجموعه ستاره‌های مدفون در دسته‌های کیهانی آن را تجزیه و تحلیل کردند. با پوشش گسترده طیفی ACS و WFC3، هابل می‌تواند از میان پرچین‌های گاز نگاه کرده و نمونه‌ای ارزشمند از این ستاره‌ها را مشاهده کند. گستره این مطالعه طیف وسیعی از ستارگان را در بر می‌گیرد و نه تنها نمای روشنی از تاریخچه و تنوع ستاره‌ای آندرومدا ارائه داده، بلکه به‌طور کلی بینش‌های بیشتری در مورد شکل گیری و تکامل این نوع ستاره‌ها ارائه می‌دهد. با بررسی این ستارگان در همسایه کیهانی‌مان، دانشمندان خواهند توانست ستاره‌های موجود در کهکشان‌های دور را بهتر درک کنند.
منبع: Scitechdaily
