مشتری همیشه سیاره‌ای که امروز می‌شناسیم نبوده است؛ زمانی دو برابر بزرگ‌تر، میدان مغناطیسی‌اش ۵۰ برابر قوی‌تر بود و قدرت اولیه آن، معماری منظومه شمسی ما را شکل داد. اکنون دانشمندان با استفاده از مدار دو قمر کوچک داخلی، تصویری از دوران پرآشوب جوانی مشتری را مهندسی معکوس کرده‌اند، از ابهامات رایج دوری کرده و جزئیات زنده‌ای به داستان پیدایش کیهانی ما افزوده‌اند!

تلسکوپ فضایی هابل ناسا و آژانس فضایی اروپا (ESA)، تصویر نفس‌گیر جدیدی از یک کهکشان کوتوله نزدیک، ابر ماژلانی بزرگ، ثبت کرده است. این صحنه درخشان، یک چرخش خیره‌کننده از ابرهای گاز و غبار را نشان می‌دهد که مانند پشمک‌های کیهانی می‌درخشند. ابر ماژلانی بزرگ، بزرگترین کهکشان اقماری راه شیری است و در فاصله حدود ۱۶۰,۰۰۰ سال نوری در صورت‌های فلکی جنوبی دورادو و منسا قرار دارد.

دانشمندان یک نشانه لرزه‌ای را در زیر سطح مریخ کشف کرده‌اند که به چیز شگفت‌انگیزی اشاره دارد: آب مایع ممکن است هنوز در پوسته بالایی این سیاره وجود داشته باشد! آب مایع یکی از مواد اصلی برای حیات است و نقش حیاتی در قابل سکونت ساختن یک سیاره ایفا می‌کند.

وقتی به سیاره‌ای با حلقه فکر می‌کنید، احتمالاً زحل باشکوه فوراً به ذهنتان می‌آید. اما این تنها سیاره منظومه شمسی نیست که این نوارهای نفس‌گیر را در اطراف خود دارد. اما کدام سیارات در منظومه شمسی ما حلقه دارند؟ برای پاسخ به این سوال با اِروتِک همراه باشید

یک مطالعه جدید دیدگاه ما نسبت به شکل‌گیری سیارات را دگرگون می‌کند و نشان می‌دهد که ستارگان جوان می‌توانند مواد اطراف خود را جذب کرده و عمر و اندازه دیسک‌های خود را افزایش دهند. این فرآیند، به نام “افزایش جرم باندی-هویل”، معماهای دیرینه را حل می‌کند و می‌تواند بر مکان شکل‌گیری سیارات قابل سکونت تأثیر بگذارد.

کهکشان NGC 4945، یک کهکشان مارپیچی زیبا که بیش از 12 میلیون سال نوری از ما فاصله دارد، یک راز وحشتناک را در دل خود پنهان کرده است: یک سیاهچاله گرسنه در مرکز آن! این هیولای ابرجرم نه تنها ماده را می‌بلعد، بلکه آن را با سرعت‌های باورنکردنی به بیرون پرتاب می‌کند و بادهایی را به راه می‌اندازد که از خود کهکشان فرار می‌کنند!