تلسکوپ سوبارو اجرام جدیدی را در ورای کمربند کویپر کشف کرده که به ساختار پیچیدهتری در لبه منظومه شمسی اشاره دارد. این کشف میتواند درک ما از چگونگی شکلگیری سیارات را دگرگون کرده و به جستجوی حیات در فراتر از زمین کمک کند.
با استفاده از تلسکوپ سوبارو برای رصد مناطق بیرونی منظومه شمسی، ستارهشناسان اجرام جدیدی را در نواحیای که پیشتر انتظار آن نمیرفت، شناسایی کردهاند. این اجرام احتمالاً بخشی از جمعیت بسیار بزرگتری هستند که هنوز کشف نشده است. این کشف پیامدهای مهمی برای درک ما از ساختار و تاریخچه منظومه شمسی دارد و بهویژه نشان میدهد که منظومه شمسی ممکن است شباهتهای بیشتری با سایر سیستمهای سیارهای داشته باشد. این موضوع میتواند بر جستجوی مداوم حیات در خارج از منظومه شمسی تأثیر بگذارد.
تلسکوپ سوبارو برای پشتیبانی از فضاپیمای نیوهورایزنز ناسا که نخستین مأموریت برای مشاهده کمربند کویپر در لبه منظومه شمسی است، این رصدها را انجام میدهد.
سوبارو پیش از پرتاب فضاپیمای نیوهورایزنز در سال ۲۰۰۶، در جستجوی اجرام کمربند کویپر (KBO) بوده تا این فضاپیما بتواند آنها را از نزدیک مشاهده کند. این رصدهای مداوم تاکنون منجر به کشف ۲۶۳ جرم در کمربند کویپر شده است. از میان این اجرام، ۱۱ جرم در ناحیهای فراتر از لبه پذیرفتهشده کمربند کویپر قرار دارند.
کشف یک دستهی جدید احتمالی از اجرام
در سالهای اخیر شواهدی مبنی بر وجود اجرامی در آنسوی لبه بیرونی کمربند کویپر به دست آمده بود، اما این پژوهش به دلیل تعداد زیاد اجرامی که در ناحیه جستجوی نسبتاً کوچکی پیدا شدهاند، اهمیت دارد. این یازده جرم کشفشده به نظر میرسد یک دستهی جدید از اجرام را تشکیل میدهند که در یک “حلقه” خارج از کمربند کویپر، جدا از آن با یک “شکاف” خالی قرار گرفتهاند که در آن تعداد بسیار کمی اجرام یافت میشود. ساختارهای مشابهی در اطراف بسیاری از سیستمهای سیارهای نوپا که توسط آرایه رادیویی آتاکاما (ALMA) در شیلی مشاهده شدهاند، ثبت گردیده است.
دکتر فومی یوشیدا از مؤسسه فناوری چیبا میگوید:
اگر این موضوع تأیید شود، یک کشف بزرگ خواهد بود. این امر میتواند به معنای این باشد که سحابی اولیه منظومه شمسی بسیار بزرگتر از تصور قبلی بوده و ممکن است تأثیرات مهمی بر مطالعه فرایند تشکیل سیارات در منظومه شمسی ما داشته باشد.
دکتر وس فریزر از شورای ملی تحقیقات کانادا، یکی از محققان تیم علمی مأموریت نیوهورایزنز و نویسنده اصلی این مطالعه، توضیح میدهد:
کمربند کویپر در منظومه شمسی ما برای مدتها بسیار کوچکتر از بسیاری از سیستمهای سیارهای دیگر به نظر میرسید، اما نتایج ما نشان میدهد که شاید این دیدگاه ناشی از یک سوگیری مشاهدهای باشد.
او اضافه میکند:
بنابراین ممکن است، اگر این نتیجه تأیید شود، کمربند کویپر ما در مقایسه با کمربندهای اطراف ستارگان دیگر آنقدرها هم کوچک و غیرعادی نباشد.
تأثیر گسترده بر جستجوی حیات
جستجوی ما برای حیات در جهان با این محدودیت مواجه است که تنها یک نمونه تأییدشده از سیارهای داریم که حیات در آن به وجود آمده است؛ زمین! با داشتن تنها یک نمونه، نمیتوانیم تعیین کنیم کدام ویژگیهای منحصربهفرد برای ظهور حیات مهم بوده و کدام یک اهمیت نداشته است. بنابراین، هر چه بتوانیم پیششرطهای ممکن را حذف کنیم، به کشف پیشنیازهای واقعی برای حیات نزدیکتر میشویم.
اگر تأیید شود که منظومه شمسی از یک سحابی خورشیدی بسیار بزرگتر شکل گرفته است، این موضوع نه تنها امکان “سحابی والد کوچک” را از فهرست پیشنیازهای احتمالی حذف میکند، بلکه شانس یافتن سیستمی دیگر با تمام پیشنیازهای واقعی حیات را افزایش میدهد، و در نتیجه احتمال یافتن حیات بیگانه بیشتر میشود.
کشفی پیشگامانه و چشماندازهای آینده
دکتر آلن استرن، محقق اصلی مأموریت نیوهورایزنز، میگوید:
این یک کشف پیشگامانه است که چیز جدید و هیجانانگیزی را در اعماق منظومه شمسی آشکار میکند؛ این کشف احتمالاً بدون تواناییهای پیشرفته تلسکوپ سوبارو امکانپذیر نبود.
تعداد و توزیع اجرام در لبه منظومه شمسی یک سوال برای مطالعات آینده خواهد بود، اما حداقل نتایج تلسکوپ سوبارو نشان میدهد که در منطقهای که پیش از این به عنوان یک خلاء سرد، خالی و کسلکننده فراتر از کمربند کویپر شناخته میشد، کشفیات جدیدی در انتظار ماست.
منبع: Scitechdaily
