کشتی معروف تایتانیک، پس از برخورد با کوه یخ درست پیش از نیمه شب ۱۴ آوریل ۱۹۱۲، تنها دو ساعت و نیم زمان نیاز داشت تا در امواج غرق شود. بیش از ۷۰۰ نفر نجات یافتند که بسیاری از آن‌ها بعدها ادعا کردند با چشمان خود دیده‌اند که کشتی قبل از غرق شدن به دو قسمت تقسیم شده است. با این حال، هنوز یک باور غالب وجود داشت – که عمدتاً توسط کسانی که هرگز آنجا نبودند و فاجعه را از نزدیک تجربه نکرده بودند حفظ می‌شد – مبنی بر اینکه می‌توان آن را به نحوی موفقیت‌آمیز نجات داد و بیرون کشید. اما آیا واقعاً بیرون کشیدن تایتانیک امکان‌پذیر است؟ با اِروتِک همراه باشید.
امروزه، پاسخ قاطعانه منفی است. در واقع، نه‌تنها نمی‌توان آن را بدون نابودی کامل بالا کشید، بلکه حتی نباید به آن دست زد! اما چرا؟!
باور کنید یا نه، تایتانیک تا سال ۱۹۸۵ کشف نشد، عمدتاً به دلیل موقعیت بقایای آن در اقیانوس اطلس شمالی. بقایای کشتی در فاصله ۳۴۶ مایل دریایی از سواحل سنت جان کانادا، در عمق حدود ۱۲۵۰۰ فوت (حدود ۴ کیلومتر) زیر امواج قرار دارد. پس از کشف، سفرهای اکتشافی بیشتری انجام شد و به‌طور قطعی تأیید شد که کشتی واقعاً به دو نیم تقسیم شده و حدود ۲۰۰۰ فوت (۶۰۰ متر) از یکدیگر فاصله دارند. علاوه بر این، میدان آوار تقریباً ۱۵ مایل مربع را پوشانده بود.
طی ۴۰ سال گذشته، اکتشافات باورنکردنی انجام شده است، از جمله شناسایی یک باکتری به نام Halomonas titanicae که ساختارهایی شبیه قندیل، معروف به “زنگارک” (rusticles) را تشکیل می‌دهد. متأسفانه، این باکتری تکه‌هایی از ساختار آهنی را تا حدی مصرف کرده است که هرگونه تلاش برای بازیابی تقریباً غیرممکن خواهد بود. کارشناسان معتقدند که بسیاری از بخش‌های قابل تشخیص کنونی تایتانیک در نهایت به طور کامل از بین خواهند رفت، احتمالاً در طول عمر ما.
اعماق، سرانجام وجود آن را حل خواهد کرد!
علاوه بر این، بخش عقبی (یا همان پاشنه) کشتی “Royal Mail Steamer” (RMS) تایتانیک در تقریباً ۴۶ فوت (۱۴ متر) از رسوبات ضخیم و رسی مانند دفن شده است که به احتمال زیاد خارج کردن آن را غیرممکن می‌سازد. این فقط به دلیل شکنندگی بیش از حد یکپارچگی ساختاری تایتانیک نیست که نباید آن را مختل کرد، بلکه به این دلیل است که بیش از ۱۵۰۰ مسافر در آن شب جان خود را از دست دادند، و بنابراین این محل یک گورستان بزرگ محسوب می‌شود که بسیاری معتقدند هرگز نباید در آن اختلال ایجاد شود، حتی اگر تاکنون هیچ بقایای انسانی در داخل لاشه پیدا نشده باشد.
جیمز کامرون در سال ۱۹۹۷ فیلم موفق «تایتانیک» را به ما هدیه داد و کشتی افسانه‌ای را دوباره به آگاهی عمومی بازگرداند. جالب اینجاست که نیل دگراس تایسون در تغییر یکی از صحنه‌های فیلم نقش داشت. کامرون در مصاحبه‌ای با نیویورک تایمز در سال ۲۰۱۲ گفت که در طول ۳۳ سفر اکتشافی خود به محل، حتی یک بار هم بقایای انسانی ندیدند. دلایل متعددی برای این وجود دارد، که مهمترین آن‌ها وجود تعداد زیادی لاشه‌خوار اعماق دریا است که کار خود را به بهترین نحو انجام می‌دهند. با این حال، نظریه احتمالی دیگر این است که جلیقه‌های نجات، که احتمالاً بسیاری از مسافران را برای مدت کوتاهی زنده نگه داشتند، در نهایت به دلیل هیپوترمی (کاهش دمای شدید بدن) جان باختند و به مکان‌های نامعلومی منتقل شدند.
اما در مورد استخوان‌ها چطور؟! به گفته رابرت بالارد، اقیانوس‌شناس و دریانورد مشهور اعماق دریا که تایتانیک را در سال ۱۹۸۵ پیدا کرد، هنگامی‌که به عمق ۳۰۰۰ فوت (۹۰۰ متر) و منطقه‌ای که به عنوان عمق جبران کربنات کلسیم شناخته می‌شود برسید، استخوان‌های شما در نهایت به سادگی حل می‌شوند، دقیقاً همان کاری که باکتری Halomonas titanicae با بخش‌های آهنی کشتی بزرگ انجام می‌دهد.
ایده‌های بالا کشیدن تایتانیک عجیب و غریب بوده‌اند!
در آوریل ۲۰۱۲، تایتانیک تحت کنوانسیون یونسکو برای حفاظت از میراث فرهنگی زیر آب قرار گرفت. در می ۲۰۱۷، قانون اعتبارات تلفیقی امضا شد که به موجب آن، «هیچ شخصی نباید هیچ گونه تحقیق، کاوش، نجات یا فعالیت دیگری را که به‌طور فیزیکی لاشه یا محل غرق شدن RMS تایتانیک را تغییر دهد یا مختل کند» بدون کسب اجازه قبلی از وزیر بازرگانی، انجام دهد.
پیش از اینکه تأیید شود هیچ راهی برای بالا کشیدن کشتی وجود ندارد، ایده‌های نسبتاً مضحکی برای انجام این کار در طول سال‌ها مطرح شده بود. تنها چند هفته پس از کشف آن در سال ۱۹۸۵، یک کارشناس نجات پیشنهاد کرد که پمپاژ ۱۸۰ هزار تن وازلین (ژل نفتی معروف جهانی) به داخل کیسه‌های پلی‌استر، به دلیل دمای سرد آب، سفت می‌شود. اگر این کیسه‌ها به طور استراتژیک در سراسر لاشه قرار گیرند، بقایا را تا حدود ۲۰۰ فوت زیر سطح بالا می‌آورند و از حل شدن آن‌ها جلوگیری می‌کنند.
طرح دیگری ارائه شد که بر اساس آن، توری سیمی به دور قطعات قرار داده شود و نیتروژن مایع از طریق آن‌ها پمپ شود و آن‌ها را به یک «کوه یخ غول‌پیکر» تبدیل کند که سپس ظاهراً به سطح شناور خواهد شد. با این حال، طرح دیگری استفاده از سیستمی از کیسه‌های پر از هیدروژن را پیشنهاد کرد که احتمالاً می‌توانست این کار را انجام دهد. یک رویکرد مشابه نیز پیشنهاد کرد از هزاران توپ پینگ پنگ برای بالا آوردن کشتی استفاده شود؛ با این حال، این برنامه‌ها زمانی نقش بر آب شدند که علم توضیح داد که همه آن‌ها تحت فشار در عمق، قبل از اینکه حتی بتوانند در جای خود قرار گیرند، له خواهند شد. ایده کره‌های شیشه‌ای نیز مطرح شد، اما هزینه آن بیش از حد نجومی بود (۲۴۰ میلیون دلار). در نهایت، این مادر طبیعت است که حرف آخر را در مورد آینده تایتانیک خواهد زد!
منبع: Slashgear
