پیوندهای اجتماعی قوی ممکن است پیری را در سطح سلولی کُند کنند!

به نظر می‌رسد یک عمر ارتباطات حمایتی و وابستگی‌های اجتماعی به کند شدن روند پیری بدن کمک می‌کند. از محبت والدین در دوران کودکی گرفته تا دوستی‌ها، مشارکت‌های مذهبی و درگیری در زندگی اجتماعی در دوران بزرگسالی، ظاهراً این مزایای اجتماعی بر پیری بیولوژیکی تأثیر می‌گذارند. محققان می‌گویند این مزایا می‌توانند چیزی را که به عنوان ساعت‌های اپی‌ژنتیک شناخته می‌شود، «بازنشانی» کرده و سن بیولوژیکی فرد را از تعداد سال‌هایی که واقعاً زندگی کرده است، جوان‌تر نشان دهند!

این یافته‌ها در نشریه علمی Brain, Behavior and Immunity – Health منتشر شده و بر اساس داده‌های بیش از ۲۱۰۰ فرد بزرگسال است که در مطالعه بلندمدت «میانسالی در ایالات متحده» (MIDUS) شرکت کرده‌اند.

آنتونی اُنگ، استاد روانشناسی در دانشگاه کرنل و همکارانش کشف کردند که افرادی که دارای «مزیت اجتماعی تجمعی» بیشتری بودند، کندتر پیری اپی‌ژنتیک را تجربه کردند و سطوح کمتری از التهاب مزمن را نشان دادند.

نقطه مرکزی این تحقیق، ساعت‌های اپی‌ژنتیک بود که نشانگرهای مولکولی‌ای هستند که تخمین می‌زنند بدن با چه سرعتی در حال پیر شدن است. به‌طور خاص، دو ساعت به نام‌های GrimAge و DunedinPACE در میان بهترین پیش‌بینی‌کننده‌های خطر بیماری و طول عمر در نظر گرفته می‌شوند. شرکت‌کنندگانی که شبکه‌های اجتماعی گسترده‌تر و ثابت‌تری داشتند، در هر دو معیار، نمایه‌های بیولوژیکی به طور قابل توجهی جوان‌تری را به نمایش گذاشتند.

نقش روابط مادام‌العمر

اُنگ گفت:

مزیت اجتماعی تجمعی در واقع به معنای عمق و گستره ارتباطات اجتماعی شما در طول یک عمر است. ما به چهار حوزه کلیدی نگاه کردیم: محبت و حمایتی که در دوران رشد از والدین خود دریافت کردید، میزان ارتباطی که با جامعه و محله خود احساس می‌کنید، مشارکت شما در جوامع مذهبی یا اعتقادی، و حمایت عاطفی مستمر از دوستان و خانواده.

محققان این فرضیه را مطرح کردند که مزیت اجتماعی پایدار در سیستم‌های تنظیمی اصلی مرتبط با پیری، از جمله مسیرهای اپی‌ژنتیک، التهابی و عصبی-غددی منعکس می‌شود. به‌طرز شگفت‌انگیزی، آن‌ها دریافتند که مزیت اجتماعی بالاتر با سطوح پایین‌تر اینترلوکین-۶ مرتبط است، که یک مولکول پیش‌التهابی دخیل در بیماری‌های قلبی، دیابت و تحلیل اعصاب است. البته، جالب توجه است که هیچ ارتباط معنی‌داری با نشانگرهای استرس کوتاه‌مدت مانند کورتیزول یا کاتکول‌آمین‌ها وجود نداشت.

برخلاف بسیاری از مطالعات قبلی که عوامل اجتماعی را به صورت مجزا بررسی می‌کردند – مثلاً اینکه آیا فرد متأهل است یا چند دوست دارد – این کار «مزیت اجتماعی تجمعی» را به عنوان یک ساختار چندبُعدی مفهوم‌سازی کردد و با ترکیب منابع ارتباطی اوایل و اواخر زندگی، این معیار نشان‌دهنده روش‌هایی است که مزیت در آن‌ها متراکم شده و با هم ترکیب می‌شوند.

اُنگ اظهار داشت:

آنچه قابل توجه است، اثر تجمعی است – این منابع اجتماعی در طول زمان روی هم جمع می‌شوند. مسئله فقط داشتن دوست در امروز نیست؛ بلکه در مورد این است که ارتباطات اجتماعی شما در طول زندگی‌تان چگونه رشد کرده و عمیق‌تر شده‌اند. این انباشت مسیر سلامتی شما را به روش‌های قابل اندازه‌گیری شکل می‌دهد.

تأثیر بلندمدت بر سلامتی

این بدان معنا نیست که یک دوستی واحد یا یک دوره کوتاه داوطلب شدن می‌تواند ساعت بیولوژیکی را به عقب برگرداند. نویسندگان نشان می‌دهند که عمق و ثبات ارتباطات اجتماعی که در طول دهه‌ها و حوزه‌های مختلف زندگی ساخته شده، اهمیت عمیقی دارد. این مطالعه بر این دیدگاه رو به رشد صحه می‌گذارد که زندگی اجتماعی فقط مسئله شادی یا کاهش استرس نیست، بلکه یک عامل تعیین‌کننده اصلی برای سلامت فیزیولوژیکی است.

اُنگ گفت:

ارتباطات اجتماعی را مانند یک حساب بازنشستگی تصور کنید. هر چه زودتر شروع به سرمایه‌گذاری کنید و به طور مداوم مشارکت داشته باشید، بازده بیشتری خواهید داشت. مطالعه ما نشان می‌دهد که این بازده‌ها فقط عاطفی نیستند؛ آن‌ها بیولوژیکی نیز هستند. افرادی که ارتباطات اجتماعی غنی‌تر و پایدارتری دارند، به معنای واقعی کلمه در سطح سلولی کندتر پیر می‌شوند. خوب پیر شدن هم به معنای سالم ماندن و هم به معنای در ارتباط ماندن است – این دو از هم جدایی‌ناپذیرند.

منبع: Scitechdaily