۵ چیزی که هرگز نباید به پورت‌های USB تلویزیون خود وصل کنید!

بیشتر مردم یک تلویزیون هوشمند را یک‌بار راه‌اندازی می‌کنند و دیگر به آن دست نمی‌زنند. و با در نظر گرفتن همه چیز، واقعاً نیازی هم ندارند! وقتی تلویزیون را روشن می‌کنید، ریموت یا حتی گوشی شما به شما کمک می‌کند بقیه کارها را انجام دهید. با این حال، این کار باعث می‌شود که یک سری پورت کوچک و تقریباً مربع شکل در پنل پشتی بدون استفاده باقی بمانند، که مایه تأسف است با توجه به اینکه پورت USB تلویزیون می‌تواند فایل‌ها را بخواند. از لحاظ فنی، با کمک لوازم جانبی، حتی می‌توانید تماس‌های تصویری برقرار کنید. در واقع، برخی مدل‌ها حتی می‌توانند به ضبط برنامه‌های زنده تلویزیونی کمک کنند.

با این حال، پورت USB تلویزیون یک پریز برق دیواری نیست. ممکن است وسوسه شوید که با آن مانند پورت لپ‌تاپ رفتار کنید و سعی کنید در مواقع اضطراری گوشی را شارژ یا یک فن کوچک را روشن کنید، اما یک دستگاه اشتباه می‌تواند با کشیدن بیش از حد برق از تلویزیون، به خودِ پورت آسیب برساند، مدارهای داخلی را فاسد کند و حتی باعث یک خرابی کامل شود. قبل از اینکه دست در کشو ببرید و شروع به تست دانگل‌های تصادفی کنید، خوب است بدانید که چه چیزهایی را باید کاملاً از آن پورت دور نگه دارید. اما شاید بهتر باشید حداقل این ۵ چیز را هرگز به پورت‌های USB تلویزیون خود وصل نکنید! با اِروتِک همراه باشید.

۱. لپ‌تاپ‌ها، تبلت‌ها و گوشی‌های هوشمند

تلویزیون در کنار یک گوشی یا لپ‌تاپ بسیار بزرگ به نظر می‌رسد، بنابراین اگر لپ‌تاپ شما می‌تواند گوشی شما را شارژ کند، ممکن است فرض کنید پورت USB تلویزیون برق بیشتری برای ارائه دارد. اما اینطور نیست! وقتی صحبت از تأمین برق می‌شود، واقعاً به اندازه مربوط نیست. بیشتر به طراحی برمی‌گردد. برای مثال، یک شارژر GaN کوچک‌تر از یک دسته کارت می‌تواند ۶۵ وات یا بیشتر برق تأمین کند. با این حال، یک پورت استاندارد USB 2.0 حدود ۲.۵ وات و حتی USB 3.0 تنها حدود ۴.۵ وات ارائه می‌دهد.

این به این دلیل است که هر دستگاه برای انجام کار خاصی طراحی شده است. تلویزیون تنها یک دستگاه برای نمایش است. برای نشان دادن ویدیویی ساخته شده است که شما از طریق HDMI یا یک پروتکل بی‌سیم به آن می‌دهید. به طور مشابه، پورت USB برای خواندن یک فلش درایو یا تأمین برق لوازم جانبی کوچک مانند دانگل‌های استریم (پخش جریانی) در آنجاست. حتی ممکن است از طریق اتصال کابل HDMI از لپ‌تاپ یا استفاده از آداپتور USB-C به HDMI، از تلویزیون به عنوان مانیتور استفاده کنید.

البته، اگر یک لپ‌تاپ یا تبلت را به USB تلویزیون وصل کنید، ممکن است آیکون شارژ فعال شود، اما این در بهترین حالت فقط یک شارژ قطره‌ای است. لپ‌تاپ‌ها برای شارژ واقعی به ۴۵ تا ۱۰۰ وات نیاز دارند. بیشتر تبلت‌ها بین ۱۵ تا ۴۵ وات برق مصرف می‌کنند. گوشی‌های هوشمند مدرن معمولاً برای شارژ سریع به ۱۸ تا ۲۰ وات نیاز دارند و برخی از مدل‌های پرچمدار حتی بیشتر. این مقدار برق بسیار بیشتر از محدودیت ۲.۵ تا ۴.۵ واتی تلویزیون برای اشتراک‌گذاری است. در واقع، برخی تلویزیون‌ها وقتی تشخیص دهند که برق زیادی کشیده می‌شود، پورت USB را خاموش می‌کنند، به همین دلیل ممکن است متوجه شوید که دستگاه شما مدام قطع می‌شود.

۲. دستگاه‌هایی که گرما تولید می‌کنند!

وصل کردن هر دستگاهی که گرما تولید می‌کند به پورت USB تلویزیون شما ایده بدی است. چرا؟! اولاً، به محل قرارگیری نگاه کنید. بسیاری از تلویزیون‌ها پورت‌های USB خود را در پنل پشتی قرار می‌دهند، که در فرورفتگی‌های تنگ و با جریان هوای کم یا بدون جریان هوا پنهان شده‌اند. اگر یک دستگاه تولیدکننده گرما را در آن فضای محدود قرار دهید، اساساً یک جیب هوای گرم ایجاد می‌کنید که فقط می‌نشیند و دوباره به گردش در می‌آید. تولیدکنندگان تلویزیون در مورد مسدود نکردن تهویه یا قرار ندادن دستگاه در نزدیکی منابع گرما بسیار واضح هشدار داده‌اند. گرمای بیش از حد در طول زمان می‌تواند به مدارهای داخل تلویزیون شما آسیب برساند.

چیزهای بدیهی که نباید وصل شوند عبارتند از: پدهای گرم‌کننده USB، گرم کننده‌های لیوان و بخاری‌های فن‌دار قابل حمل – اساساً هر چیزی که برای داغ شدن طراحی شده است. اما اینجاست که اوضاع پیچیده می‌شود: حتی کنسول‌های بازی رترو نیز می‌توانند مشکل‌ساز باشند. به عنوان مثال، پلی‌استیشن کلاسیک را در نظر بگیرید. توان مصرفی آن حدود ۵ وات است که زیاد به نظر نمی‌رسد، اما این مقدار در حال حاضر بیش از آن چیزی است که اکثر پورت‌های USB تلویزیون برای مدیریت آن ساخته شده‌اند. این مصرف می‌تواند در طول نصب حتی بالاتر برود. این وضعیت با جعبه‌های شبیه‌سازی (امولیشن) شخص ثالث و مینی پی‌سی‌ها بدتر می‌شود، که می‌توانند بین ۲۰ تا ۲۵ وات یا حتی بیشتر برق مصرف کنند.

هنگامی که سعی می‌کنید این دستگاه‌ها را از طریق پورت USB محدود تلویزیون خود تغذیه کنید، پردازنده کنسول سخت‌تر کار می‌کند تا کمبود برق را جبران کند، که به معنای گرمای بیشتر در داخل یک فضای از قبل تنگ است. از طرف دیگر، کنترلرهای بازی چنین مشکلی ندارند. مشکل عمدتاً با کنسول‌ها و دستگاه‌های شبیه‌سازی است، زیرا آنها پردازنده‌های کامل را اجرا می‌کنند، نه فقط باتری‌های کوچک.

۳. درایوهای خارجی بزرگ

در این مرحله، احتمالاً از خود می‌پرسید که آیا واقعاً چیزی هست که بتوانید با پورت‌های USB تلویزیون خود جفت کنید. خوب، این پورت‌ها با کارهای اساسی خوب عمل می‌کنند. می‌توانید فلش درایوهای کوچک فرمت شده در FAT32 یا NTFS را با فایل‌های رسانه‌ای استاندارد مانند MP4 ،MKV ،MP3 و JPG وصل کنید. در برخی تلویزیون‌ها، اگر فایلی که قصد باز کردن آن را دارید بزرگتر از ۴ گیگابایت باشد، درایو باید در exFAT فرمت شود. بنابراین، می‌بینید که اندازه و فرمت بسیار مهم هستند.

بیشتر دفترچه‌های راهنما همچنین محدودیتی برای درایوهای کوچک ۳۲ گیگابایتی و ۲ ترابایتی برای هارد دیسک‌های USB تعیین می‌کنند. وقتی صحبت از هارد دیسک‌های خارجی بزرگ با دیسک‌های چرخشی می‌شود، مطمئناً با مشکلاتی مواجه خواهید شد. اینها برای چرخش به برق بسیار بیشتری نیاز دارند که اکثر تلویزیون‌ها نمی‌توانند آن را فراهم کنند. و اگر یک درایو برق کافی دریافت نکند، اصلاً کار نخواهد کرد. حتی اگر کار کند، احتمال زیادی وجود دارد که در میانه انتقال قطع شود و به فایل‌های شما آسیب برساند.

به طور مشابه، اگر تا به حال سعی کرده‌اید یک درایو نوری خارجی قدیمی یا سایر لوازم جانبی را از طریق USB وصل کنید، ممکن است متوجه شده باشید که اصلاً کار نمی‌کنند. این به این دلیل است که، اگرچه کانکتور USB متناسب است، نرم‌افزار تلویزیون شما در واقع نمی‌تواند درایو را رمزگشایی کند. به طور خلاصه، تلویزیون‌ها درایورهای مناسبی برای اکثر لوازم جانبی ندارند. بنابراین بزرگترین نکته در اینجا این است که صرفاً به این دلیل که یک گجت کانکتور USB دارد، به این معنی نیست که با هر پورت USB کار خواهد کرد. تولیدکنندگان این را می‌دانند و به همین دلیل است که هنوز هم آداپتورهای دیواری را با بسیاری از لوازم جانبی ارسال می‌کنند.

۴. دانگل‌های تقلبی و متفرقه

بدون شک، گجت‌های با فناوری پیشرفته‌ای وجود دارند که ارزش هر ذره از برچسب قیمت سنگین را دارند، و این واقعاً برای هر کسی معنای متفاوتی دارد. با این حال، با لوازم جانبی، آسان است که فکر کنید: تفاوت بین چیزی که از یک برند معتبر تهیه می‌کنید در مقایسه با یک برند ناشناخته‌تر چیست؟!

خب، در واقع چندین چیز است. اولاً، بسیاری از آداپتورها و مبدل‌های USB به HDMI از برندهای بی‌نام خوب ساخته نشده‌اند. بسیاری از آنها اغلب فاقد تنظیم مناسب برق هستند، بنابراین ممکن است جریان بیشتری از حد مجاز از تلویزیون بکشند. همچنین احتمال بیشتری وجود دارد که مشکلات انتقال را تجربه کنید که در آن صفحه نمایش مدام سوسو می‌زند یا صدا قطع و وصل می‌شود.

۵. درایوها و هاب‌ها

قرض گرفتن یک فلش درایو یا استفاده از یک مبدل تصادفی که در کشو پیدا کرده‌اید، ممکن است کاری بی‌ضرر به نظر برسد. اما نمی‌توانید زیاد مطمئن باشید که کجا بوده است. تلویزیون‌های هوشمند می‌توانند فایل‌ها را فهرست‌بندی و تجزیه کنند و بنابراین یک درایو آسیب‌دیده می‌تواند دلیلی باشد که تلویزیون شما ناگهان شروع به لگ زدن می‌کند، در معرض بدافزار قرار می‌گیرد یا حتی از کار می‌افتد.

بنابراین، مراقب استفاده از دانگل‌ها، فلش درایوها یا هاب‌های USB تصادفی باشید. در مورد هاب‌های USB، بسیاری از تلویزیون‌ها اصلاً از آنها پشتیبانی نمی‌کنند. برای آنهایی که پشتیبانی می‌کنند، یک هاب دارای منبع تغذیه (powered hub) گزینه مطمئن‌تری است. برای مثال، دو نوع هاب USB وجود دارد: دارای منبع تغذیه و بدون منبع تغذیه. هاب‌های دارای منبع تغذیه معمولاً گران‌تر هستند، اما تفاوت اصلی این است که آنها برای تأمین برق به تلویزیون شما وابسته نیستند. شما باید آنها را برای کار کردن به یک منبع برق اصلی، مانند یک پریز دیواری، وصل کنید.

در مجموع، خوب است به یاد داشته باشید که این پورت فقط برای کارهای سبک در آنجاست. بنابراین، وصل کردن یک فلش درایو کوچک و مطمئن خوب است و استفاده از پورت برای اتصال HDMI جهت ویدیو نیز خوب است. فقط پورت USB تلویزیون را به جایگزین منبع تغذیه تبدیل نکنید.

منبع: Slashgear