چرا ما به بعضی از افراد کمک می‌کنیم و به برخی دیگر نه؟!

بسیاری از ما ذاتاً تمایل بیشتری به کمک کردن به برخی افراد خاص داریم، اکنون یک مطالعه جدید دلیل آن را آشکار می‌کند. محققان با مشاهده رفتار کمک‌رسانی در موش‌ها دریافتند که موش‌ها بیشتر احتمال دارد به همسالانی کمک کنند که تجربیات اجتماعی مثبتی با آن‌ها داشته‌اند چراکه نواحی مرتبط با همدلی و انگیزه در مغز آن‌ها فعال‌تر شد. جالب توجه است که هورمون اکسی توسین، “هورمون پیوند”، نقش مهمی در این مورد ایفا کرد و موش‌هایی که فعالیت اکسی توسین بالاتری داشتند، انگیزه بیشتری برای کمک کردن نشان دادند!

بررسی دلیل تمایل بیشتر برخی افراد به کمک کردن

چرا برخی افراد تمایل بیشتری به کمک کردن به دیگران دارند؟ مقاله‌ای جدید که روز گذشته (۲۸ آوریل) در مجله‌ی JNeurosci منتشر شده است، این سؤال را با مطالعه روی موش‌ها بررسی می‌کند. محققان می‌خواستند بفهمند چرا برخی افراد نسبت به ناراحتی دیگران حساس‌تر هستند و چگونه این حساسیت به اقدامات کمک‌رسانی تبدیل می‌شود.

این تیم با استفاده از وظیفه‌ای که قبلاً توسعه داده بودند، رفتار و فعالیت مغزی موش‌هایی را مشاهده کردند که بسیار کمک‌کننده بودند یا تمایل کمتری به کمک کردن داشتند. در این وظیفه، یک موش آزاد این فرصت را داشت که یک همسال مضطرب خود را که در یک وسیله‌ی کوچک مهارکننده به دام افتاده بود، آزاد کند.

آن‌ها دریافتند که اگر موش‌ها قبلاً تجربیات اجتماعی مثبتی با موش به دام افتاده داشته باشند، احتمال کمک کردنشان بیشتر است. موش‌های کمک‌کننده‌تر در مقایسه با همتایان کمتر کمک‌کننده‌شان، فعالیت بیشتری در نواحی مغزی مرتبط با همدلی و انگیزه نشان دادند.

نقش اکسی توسین در انگیزه

محققان همچنین مشاهده کردند که موش‌های کمک‌کننده در مقایسه با موش‌های کمتر کمک‌کننده، بیان گیرنده‌های اکسی توسین بیشتری در ناحیه‌ای از مغز که انگیزه را هدایت می‌کند، داشتند. به گفته نویسندگان، این می‌تواند به این معنا باشد که اهمیت دادن به دیگران، بیش از ارتباط برقرار کردن با ناراحتی آن‌ها، در کمک‌کننده بودن نقش دارد.

هنگامی‌که سیگنال‌دهی اکسی توسین مهار شد، موش‌ها رفتار دوستانه‌تری با دیگران نشان ندادند، که نشان می‌دهد اکسی توسین ممکن است با ایجاد احساس دلبستگی موش‌ها به دیگران، از کمک کردن حمایت کند.

محققان می‌گوید:

به نظر می‌رسد ما در یک جامعه‌ی به‌طور فزاینده قطبی‌شده زندگی می‌کنیم که در آن شکافی در همدلی نسبت به دیگران وجود دارد. این کار به ما کمک می‌کند تا اعمال نوع‌دوستانه یا کمک‌کننده را بهتر درک کنیم. ما دائماً افراد دیگری را در پریشانی می‌بینیم، اما تمایل داریم فقط به افراد خاصی کمک کنیم. شباهت بین مغز انسان و موش به ما کمک می‌کند تا درک کنیم که چگونه مغز ما تصمیمات نوع‌دوستانه را واسطه می‌کند.

منبع: Scitechdaily