هرگز این ۴ وسیله را به پورت‌های USB خودروی خود وصل نکنید!

اگر از علاقه‌مندان به خودرو باشید، حتماً متوجه شده‌اید که پورت‌های USB به یکی از ویژگی‌های عمومی در خودروهای جدید تبدیل شده‌اند و راه‌های متعددی برای استفاده از آن‌ها وجود دارد. از آنجایی‌که اکثر پورت‌های USB خودرو دقیقاً شبیه پورت‌های لپ‌تاپ و کامپیوتر شما هستند، یک تصور غلط وجود دارد که هر چیزی که به کامپیوتر وصل می‌شود، در خودرو نیز کار خواهد کرد. این تصور درست نیست: همهٔ پورت‌های USB یکسان ساخته نشده‌اند و درک نکردن محدودیت‌های آن‌ها در خودرو می‌تواند منجر به ریسک‌های حریم خصوصی یا حتی آسیب به سخت‌افزار شود. در این مطلب به معرفی ۴ وسیله می‌پردازیم که هرگز نباید به پورت‌های USB خودروی خود وصل کنید! با اِروتِک همراه باشید.

به‌طور سنتی، خودروها دارای سیستم‌های اطلاعاتی و سرگرمی (Infotainment) با پورت‌های USB کم‌توان بودند که صرفاً برای خواندن و دسترسی به داده‌های دستگاه‌های متصل طراحی شده بودند. اگرچه آن‌ها می‌توانستند برق مورد نیاز دستگاه‌های متصل را تأمین کنند، اما توان خروجی برای شارژ گوشی‌های هوشمند با سرعت مناسب، بسیار کم بود. اگر خودروی قدیمی‌تری دارید، حتماً متوجه شده‌اید که شارژ شدن تلفن با پورت USB استاندارد خودرو چقدر طول می‌کشد. در خودروهای جدیدتر، این مشکل تا حد زیادی به لطف پشتیبانی از استاندارهای شارژ سریع‌تر و رایج شدن USB-C برطرف شده است.

با این حال، با وجود بهبود پورت‌های USB خودرو، همیشه بهتر است قبل از اتصال دستگاه USB به خودرو، سازگاری آن را بررسی کنید. حتی با دستگاه‌های پشتیبانی‌شده مانند تلفن‌های هوشمند و فلش مموری‌ها، باید احتیاط کنید. هیچ ممنوعیت کلی برای دستگاه‌هایی که نباید به پورت USB خودرو وصل شوند وجود ندارد، اما چند دستگاه هستند که باید در موردشان محتاط بود یا به هر حال وصل کردنشان بی‌فایده خواهد بود؛ این دستگاه‌ها شامل لپ‌تاپ‌ها، کنسول‌های بازی، هاب‌های USB و هارد دیسک‌های اکسترنال هستند.

۱. دستگاه‌های پرمصرف مانند لپ‌تاپ‌ها و کنسول‌های بازی

وصل کردن دستگاهی که به توان بالایی از پورت‌های USB خودرو نیاز دارد، معمولاً ایدهٔ خوبی نیست. این دستگاه‌ها معمولاً شامل لپ‌تاپ‌ها، کنسول‌های بازی قابل حمل و برخی تبلت‌های بزرگ هستند. این دستگاه‌ها معمولاً برای شارژ به ۳۰ تا ۱۰۰ وات برق نیاز دارند و از آنجایی‌که توان پورت‌های USB قدیمی حداکثر ۲.۵ تا ۴.۵ وات است، شارژ این دستگاه‌ها با پورت USB خودرو فوق‌العاده طولانی خواهد بود و در برخی موارد، حتی می‌تواند منجر به سوختن فیوز شود.

البته صنعت خودرو در حال پیشرفت است و بسیاری از خودروسازان اکنون پورت‌های USB-C PD (تأمین برق) و کوالکام QC را با قابلیت تحویل توان بسیار بالاتر ادغام می‌کنند. برخی از خودروهای برقی، مانند هیوندای آیونیک ۵ و تسلا مدل X، دارای پورت‌های ۲۷ واتی هستند که برای شارژ لپ‌تاپ به اندازهٔ کافی قوی هستند. سازگاری نیز اهمیت دارد: اگر تلفن شما از PD/QC پشتیبانی نکند، به صورت پیش‌فرض با سرعت‌های ایمن‌تر و بسیار کندتر شارژ می‌شود. ایمن‌ترین رویکرد قبل از اتصال یک لوازم جانبی غیر استاندارد به پورت USB خودرو، بررسی دفترچهٔ راهنمای خودرو برای پیدا کردن توان مجاز و اختصاص دستگاه‌های پرمصرف به پریز ۱۲ ولتی (فندکی) با استفاده از آداپتورهای USB است.

اگر هدف اصلی شما از اتصال گجت‌ها به خودرو شارژ کردن است، بهترین رویکرد این است که یک هاب USB یا USB-C جانبی خریداری کنید که برق خود را از سیستم برق خودرو می‌گیرد. این هاب‌ها می‌توانند سرعت شارژ قابل اطمینان‌تر و سریع‌تری را نسبت به پورت‌های USB اختصاصی ارائه دهند و برخی حتی به ۱۰۰ وات هم می‌رسند. به‌طور خلاصه، در حالی‌که مشکل “شارژ کُند” در خودروهای جدید در حال کمرنگ شدن است، حتی پورت‌های USB سیستم اطلاعاتی/سرگرمی مدرن نیز جایگزین پریزهای برق دیواری نیستند.

۲. هاب‌های USB زنجیره‌ای (Daisy-chained)

در لپ‌تاپ‌ها و کامپیوترها، معمولاً افراد یک هاب USB را به یک پورت واحد وصل کرده و سپس چندین دستگاه را به آن متصل می‌کنند. انجام همین کار در خودرو ممکن است هوشمندانه به نظر برسد، اما در اصل شما در حال تحمیل بار اضافی به سیستمی هستید که برای استفاده از یک دستگاه طراحی شده است. برخی از خودروها حتی اگر تشخیص دهند که یک هاب USB وصل شده و در حال کشیدن برقی بیشتر از توان مجاز پورت USB خودرو است، یک پیام خطا نمایش می‌دهند.

مشکل هاب‌های زنجیره‌ای این است که مجموع تقاضای دستگاه‌های متصل می‌تواند به‌راحتی از میزان توانی که پورت برای آن درجه‌بندی شده است فراتر رود. تصور کنید یک تلفن می‌خواهد ۱ آمپر بکشد در حالی‌که دستگاه دیگری نیز از طریق هاب در تلاش برای شارژ شدن از همان پورت است: بار تجمعی ممکن است از آستانهٔ محافظت فیوز فراتر رود. در این شرایط، بهترین نتیجهٔ ممکن، دستگاهی با شارژ فوق‌العاده کند است، در حالی‎که بدترین حالت، احتمالاً سوختن فیوز است. مورد آخر نه تنها پورت USB را از کار می‌اندازد، بلکه ممکن است یک اثر زنجیره‌ای بر سایر قطعات الکترونیکی خودرو داشته باشد.

خطر وقوع این امر با هاب‌های بی‌کیفیت یا نمونه‌های تقلبی شارژ سریع بالاتر است؛ بسیاری از آنها فاقد تنظیم‌کنندهٔ ولتاژ هستند و اوج‌های خطرناکی ایجاد می‌کنند. خودروسازان و آژانس‌های نظارتی در دفترچه‌های راهنمای مالک در مورد چنین تنظیماتی هشدار می‌دهند. بنابراین، مسیر شارژ ایمن‌تر (و سریع‌تر) استفاده از یک شارژر چند پورت طراحی شده برای پریز ۱۲ ولتی است، جایی که توان می‌تواند به درستی توزیع شود و محافظت در برابر نوسانات به عنوان یک شبکهٔ ایمنی تعبیه شده است. حتی در این پریزهای ۱۲ ولتی که معمولاً انعطاف‌پذیرترند، شکایت در مورد سوختن فیوزها غیرمعمول نیست.

۳. درایوهای USB ناشناس (Unknown)

پورت‌های USB در کامپیوترها از دیرباز یک نقطهٔ ورودی رایج برای بدافزار بوده‌اند. در حالی‌که سیستم‌های اطلاعاتی و سرگرمی خودرو از نظر آسیب‌پذیری ناشی از پورت USB نسبتاً در انتهای لیست هستند، نمی‌توان انکار کرد که یک تهدید همیشه در کمین است. این سیستم‌ها در برابر حملات تزریق بدافزار آسیب‌پذیر هستند و کمیسیون ارتباطات فدرال (FCC) هشدارهایی را دربارهٔ این پدیده صادر کرده است که به اصطلاح “juice jacking” (ربودن اطلاعات هنگام شارژ) نامیده می‌شود. در این پدیده، بدافزار از طریق پورت‌های USB آلوده، درایوهای فلش آلوده به بدافزار و کابل‌ها به دستگاه‌ها بارگذاری می‌شود.

اگرچه “juice jacking” در فرودگاه‌ها و مناطقی با ایستگاه‌های شارژ عمومی متعدد تهدید بزرگتری ایجاد می‌کند، خودروها نیز به همان اندازه در معرض خطر هستند، زیرا سیستم‌های اطلاعاتی/سرگرمی بر روی سیستم‌عامل‌هایی اجرا می‌شوند که می‌توانند توسط فریم‌ویر (Firmware) مخرب مورد سوءاستفاده قرار گیرند. محققان امنیتی نشان داده‌اند که این سیستم‌ها می‌توانند آثار دستگاه‌های متصل، از جمله لیست‌های پخش، مخاطبین و حتی تاریخچهٔ تماس‌ها را ذخیره کنند. همچنین مواردی وجود داشته است که داده‌های متعلق به مستأجران قبلی، مدت‌ها پس از قطع شدن تلفن‌هایشان از سیستم، برای دیگران قابل دسترسی بوده است.

قانون سرانگشتی ساده است: درایوهای ناشناس را به خودروی خود وصل نکنید. اگر به رسانه نیاز دارید، از پخش بلوتوثی یا یک فلش مموری اختصاصی و شخصی استفاده کنید. با پورت USB خودروی خود مانند یک ترمینال کامپیوتر عمومی رفتار کنید. اگر به آن در لپ‌تاپ خود اعتماد نمی‌کنید، در خودروی خود نیز استفاده نکنید.

۴. هارد دیسک‌ها و دستگاه‌های ذخیره‌سازی اکسترنال

وصل کردن دستگاه‌هایی مانند هارد دیسک‌ها (HDD) و SSDها به پورت USB خودرو رایج نیست. با این حال، برخی از تولیدکنندگان، از جمله هوندا و کیا، احساس کردند که باید صراحتاً در دفترچه‌های راهنمای کاربر به این موضوع اشاره کنند. کیا به‌طور خاص در یکی از دفترچه‌های راهنمای کاربر خود بیان می‌کند که ممکن است هارد دیسک‌ها پس از اتصال به پورت‌های USB خودرو شناسایی نشوند. با این حال، سایر تولیدکنندگان خودرو در این مورد نسبتاً مبهم هستند. از آنجایی‌که بیشتر مردم معمولاً در خودروهای مدرن این کار را امتحان نمی‌کنند، در حال حاضر این یک نگرانی عمده در میان خودروسازان نیست.

جالب اینجاست که خودروسازان صراحتاً دلایلی را که نمی‌خواهند هارد دیسک‌ها نزدیک پورت‌های USB خودرو باشند، بیان نمی‌کنند. با این حال، از آنجایی‌که هارد دیسک‌ها نیز برای راه‌اندازی به مقدار قابل‌توجهی برق نیاز دارند، دلیل اصلی می‌تواند همان چیزی باشد که قبلاً بحث شد: کمبود برق کافی برای اطمینان از عملکرد درست هارد دیسک.

بدون جریان الکتریکی کافی، درایوها می‌توانند به‌طور مکرر قطع و وصل شوند، که می‌تواند داده‌ها را خراب کند. این جدای از این واقعیت است که ناحیهٔ داشبورد خودرو یک محیط خشن برای هارد دیسک‌ها است. لرزش‌های مداوم و تغییرات دمایی زیاد می‌تواند به‌مرور زمان برای درایوها مرگبار باشد. برخی از سیستم‌های اطلاعاتی/سرگرمی خودرو با سیستم‌های فایل جدیدتر و پیشرفته‌تر مشکل دارند و مانع از دسترسی به داده‌های این دستگاه‌ها می‌شوند. اگر همهٔ این ریسک‌ها کافی نبود، وصل کردن یک هارد دیسک همان خطرات وصل کردن یک درایو USB استاندارد را به همراه دارد. احتیاط کردن همیشه ایدهٔ خوبی است.

منبع: Slashgear