اگر زمان زیادی را به عکاسی دیجیتال گذرانده‌اید، یا اگر دستگاه‌های اندرویدی زیادی داشته‌اید، احتمالاً با کارت حافظه SD آشنا هستید؛ حافظه‌ای کوچک اما قدرتمند. با مشخصات و اندازه‌های گوناگون SDXC ،SDHC ،SD و SDUC، که هر کدام در اندازه‌های معمولی و میکرو موجود هستند – این فرمت ذخیره‌سازی، آزموده شده و قابل اعتماد است. امروزه، یک کارت SD می‌تواند تا یک ترابایت داده را در خود جای دهد. برای عکاسان و فیلمبرداران موبایل، ابعاد باریک آن‌ها حمل تعداد زیادی از آن‌ها و تعویض سریعشان در صورت نیاز را آسان می‌کند. برای کسانی که صاحب یکی از معدود گوشی‌های اندرویدی با اسلات MicroSD هستند، این کارت‌ها راهی مناسب برای افزایش چشمگیر ظرفیت ذخیره‌سازی آن دستگاه‌ها هستند. اما فرمت کارت SD چگونه به وجود آمد و “SD” به چه معناست؟ با اِروتِک همراه باشید.
در واقع، SD مخفف “Secure Digital” (دیجیتال امن) است و این کارت‌های حافظه کوچک در اصل نه برای عکس و فیلم، بلکه برای موسیقی طراحی شده بودند. در سال 1999، توشیبا، سن‌دیسک و پاناسونیک برای ایجاد یک استاندارد حافظه جدید که بتواند با Memory Stick سونی رقابت کند (بعداً بیشتر در مورد آن صحبت خواهیم کرد) با یکدیگر متحد شدند. انگیزه دیگری نیز در پس پرده وجود داشت. صنعت موسیقی در نبرد بازنده علیه دزدی دیجیتال بود و استودیوهای بزرگ به شدت به دنبال راهی برای جلوگیری از این روند بودند.
نام “Secure Digital” تا حدی به این دلیل انتخاب شد که کارت‌های SD با طرح ابتکاری “Secure Digital Music Initiative” (ابتکار موسیقی دیجیتال امن)، تلاش صنعت موسیقی برای یافتن راه‌های توزیع دیجیتال موسیقی که به راحتی قابل اشتراک‌گذاری آنلاین نباشد، کار می‌کردند. اما در اوایل دهه 2000، SDMI منسوخ شد. اگرچه سازگاری با مدیریت حقوق دیجیتال (DRM) بخشی از مشخصات باقی ماند، اما کارت‌های SD هرگز به آینده توزیع موسیقی تبدیل نشدند، بلکه به یک عنصر اصلی در راهکارهای ساده ذخیره‌سازی تبدیل شدند!
SD مخفف Secure Digital است، اما ممکن است معنای دیگری نیز داشته باشد!
حروف ‘SD’ مخفف Secure Digital است، اما در اصل مخفف چیز کاملاً متفاوتی بود. اگر لوگوی SD حک شده روی یک کارت SD یا کارت‌خوان را بررسی کنید، ممکن است متوجه شوید که حرف ‘D’ به شکل یک دیسک دایره‌ای است. برخی از چاپ‌های این لوگو حتی دارای برجستگی‌های بصری روی آن حرف هستند تا بیشتر شبیه یک CD یا DVD به نظر برسد. بدیهی است که هیچ چیز در مورد یک کارت SD اصلاً شبیه دیسک نیست، پس قضیه چیست؟
این نظریه مطرح شده است که لوگوی کارت SD در اصل برای فناوری دیگری مرتبط با توشیبا در نظر گرفته شده بود که هرگز به بازار عرضه نشد. در سال 1995، توشیبا دیسک‌های SD-ROM مورد نظر خود را به نمایش گذاشت که قرار بود با فرمت DVD در حال توسعه در همان زمان رقابت کند. لوگویی که اکنون روی کارت‌های SD می‌بینیم، در تمام بیانیه‌های مطبوعاتی آن زمان دیده می‌شد.
در این مورد، ‘SD’ مخفف “Super Density” (چگالی فوق‌العاده) بود. از آنجایی که دیسک‌های لیزری با نزدیک‌تر کردن شیارهای میکروسکوپی روی صفحه خود، ظرفیت ذخیره‌سازی خود را افزایش می‌دهند، Super Density توصیفی مناسب بود. با این حال، SD-ROM هرگز به بازار عرضه نشد و لوگو برای توشیبا باقی ماند. وقتی این شرکت چند سال بعد در توسعه کارت SD مشارکت کرد، می‌توان حدس زد که این فرصتی عالی برای استفاده نهایی از آن لوگو به نظر می‌رسید. با چنین سابقه طولانی، کارت‌های SD قدیمی هنوز مفید هستند، اما هرگز رقیب DVD نبودند.
SD در جنگ فرمت‌ها علیه Memory Stick سونی پیروز شد!
همانطور که در ابتدای این مقاله اشاره شد، کارت‌های SD تا حد زیادی پاسخی به فرمت Memory Stick سونی بودند. سونی سابقه طولانی در تلاش برای محبوب کردن فرمت‌های اختصاصی خود داشته و سابقه طولانی‌تری در شکست‌ها دارد. اگر به اندازه کافی پیر باشید(!)، احتمالاً جنگ‌هایی را که بین HD-DVD توشیبا و فرمت فراگیر Blu-ray ایجاد شده توسط سونی درگرفت، به خاطر دارید. آن نبرد تا حد زیادی به لطف پلی‌استیشن 3 و 4 به نفع سونی پیش رفت، زیرا اگر یکی از آن کنسول‌ها را داشتید، یک پخش‌کننده Blu-ray نیز دریافت می‌کردید. اما فرمت‌های منسوخ شده سونی بسیار بیشتر از فرمت‌های محبوب آن هستند. Betamax ،MiniDisc و DAT همگی به زباله‌دان تاریخ سپرده شده‌اند.
Memory Stick بیشتر از اکثر فرمت‌های سونی دوام آورد، باز هم به لطف یک مزیت سخت‌افزاری. کاملاً شناخته شده است که سونی برخی از بهترین دوربین‌های موجود در بازار را می‌سازد و برای مدت بسیار طولانی، این شرکت اصرار داشت که منحصراً از Memory Stick استفاده کند. اما برخلاف کنسول‌های بازی، اگر Memory Stick را دوست نداشتید، به راحتی می‌توانستید یک دوربین Canon یا Nikon بخرید و بسیاری از مردم Memory Stick را دوست نداشتند چراکه گران، اختصاصی و فاقد پشتیبانی گسترده بود. تا سال 2003، کارت‌های SD از نظر محبوبیت از آن پیشی گرفته بودند و این روند هرگز معکوس نشد.
تا سال 2010 طول کشید تا سونی به‌طور ضمنی با عرضه محصولات جدید با پشتیبانی از هر دو کارت SD و Memory Stick، شکست را پذیرفت. احتمالاً این بهترین حالت است. هرچقدر هم که مصرف‌کنندگان در ابتدا از رقابت سود ببرند، در نهایت باید یک استاندارد واحد و یکپارچه وجود داشته باشد که بتوانند از آن استفاده کنند.
منبع: Slashgear
