چشمان ما حرکات بسیار سریعی به نام پرش‌های ناگهانی (ساکاد چشم) را چندین بار در ثانیه انجام می‌دهند، با این حال ما هرگز تاری ناشی از این حرکات را درک نمی‌کنیم! مطالعه‌ای جدید نشان می‌دهد که این “ناپیدایی” به این دلیل رخ می‌دهد که سرعت پرش‌های ناگهانی چشم ما، یک حد سرعت طبیعی برای آنچه می‌توانیم ببینیم تعیین می‌کند. اگر شی‌ای سریع‌تر از آنچه چشمان ما معمولاً در طول یک پرش ناگهانی حرکت می‌کنند، حرکت کند، به‌طور مؤثری از ادراک ما محو می‌شود.